Volledige werken. Deel 3
(1884)–Theodoor van Rijswijck–
Auteursrecht onbekend
[pagina 202]
| |
Dankbetuiging der Antwerpsche Rederykkamer De Olyftak,Aen de Koninklyke Maetschappy ter Aenmoediging der Schoone Kunsten, by de bekrooning der overwinnaren in de pryskampen van 1845.'t Is feest, een plegtig feest in Antwerps reuzenwallen;
Men viert der kunsten hooggety;
De zaêmgestroomde burgery
Legt, onder daevrend vreugdeschallen,
Door yverzucht ontvlamd tot heilig pligtbetoon,
Haer offer op 't altaer van 't ware en van het schoon.
En wy, door 't lommer van de olyven
Omschaduwd op der lettren baen,
Wy zien die plegtigheên bedryven,
Het hart tot kloppens aengedaen;
Wy stroomen meê den tempel binnen,
En offren met ontvlamde zinnen,
Ons harte dat van aendrift blaekt.
Erkentnis gloeit door al ons aderen,
Voor u, ô vrome burgervaderen,
Die hier het heilig vuer bewaekt!
Nu staet de handel stil, de zorgen zyn geweken,
De drukke stedeling is opgeruimd van geest;
Hy voelt de waerde van het luid verkondigd feest;
Zyn wezenstrekken, die van diep gevoelen spreken,
Getuigen dat zyn hart den roem der kunst waerdeert.
Die 't noodlot wederstaet en eeuwen tyds trotseert.
| |
[pagina 203]
| |
En ja, wy kunnen ons beroemen,
Wy zyn den aerdbol om vermaerd;
Wy mogen onze kunstnaers noemen,
Al vindt men op de wereldkaert
Ons vaderland nauw aengeteekend;
Geen uitgebreide natie rekent,
Als wy, zoo vele helden op:
Zelfs in de middeleeuwsche tyden,
Als domheid heerschte t' allen zyden,
Rees hier de wetenschap in top.
Eens was hier 't centerpunt waer 't al is uitgesproten.
De nabuer heeft by ons eens leer en les genoten,
En 't licht dat hier ontglom schoot eens Europa door.
Erkennen wy den roem, de grootheid onzer vaderen!
Wy hebben nog als zy het zelfde bloed in de aderen,
En yv'ren wy in het door hun gebakend spoor,
Dat zal den landaerd steeds verrukken,
Dat zet zyn zucht naer glorie aen;
Dat zal hem steeds doen lauwren plukken,
Doen streven langs der kunsten baen.
Mogt ook ons 't lot der waepnen krenken,
De roem, dien ons de kunst kan schenken,
Staet eeuwig en onwrikbaer pal,
Schenkt immer jeugdig ooft en botten,
Zal de jaerhonderden bespotten,
Voor de oogen van 't verbaesd heelal.
De vrye kunsten en de hooge wetenschappen,
Zyn ons een dronk, gemengd uit lavingvolle sappen,
Die 't hart versterken tegen 't wigt van ramp en druk.
Uit hen is iedre bron van heil ons toegetreden,
Koophandel, nyverheid, deugd, volksbestaen en zeden,
De dierbre vryheid en 't geluk!
Rampzalig zy, de koude zielen,
Die, door hun invloed niet geraekt,
Nooit voor het auter nederknielen,
Waer thans het heilig vuer op blaekt;
| |
[pagina 204]
| |
Die nooit in 't ryk der idealen,
Op vleuglen van verbeelding dwalen,
Des menschen zending niet verstaen;
Die, als een plant, vergeten leven,
Slechts worden om weldra te sneven,
En ras gelyk een plant vergaen.
Hun is het aenzyn vast een rammelende kluister,
Die plettrend op de schoudren drukt;
Hun wordt de blinddoek nooit van de oogen afgerukt;
Werktuiglyk tasten zy in 't ondoorzienbaer duister,
En, daer de schepping Gods hun aenblik nooit bekoort,
Is 't aerdryk hun een jamm'renoord.
Maer heil hun, die het volk verlichten,
En tot ontwikkling van 't verstand,
Een kunstkoor by de Schelde stichten,
Tot roem van heel het vaderland;
Die in der yveraren rangen,
Het eerloof hebben opgehangen,
De dapperen ten stryd gedaegd;
Hun is de natie dank verschuldigd,
Haer lauw'ren zyn vermenigvuldigd,
Waer zy zoo trotschen roem op draegt.
Gy, vromen! liet ons tael haer regt naer eisch weêrvaren,
En prachtig klonk haer toon in forsch gestemd akkoord;
De geest van 't voorgeslacht ontving in hooger oord,
Den wierook haer ter eer, die opklom van de altaren,
Ontstoken in dees kunstgebied,
En heel 't Walhalla zong het schaetrend welkomlied.
Ach! blyven we allen yvrig poogen,
Opdat de spraek van 't voorgeslacht
Eens glansryk styge naer den hoogen;
Zy is de tolk van ons gedacht.
Als echte kindren der Teutonen,
Laet ons den voorzaet nimmer hoonen,
Maer zyn wy fier en trotsch als hy,
Op 't geen we ons erfdeel kunnen heeten;
Dan daelt de rust in ons geweten,
Dan leven we eens in harmony.
| |
[pagina 205]
| |
Men regt, Mecenen, dan, dat we u ons tol betalen,
Gy strengeldet een held der Rederykers schaerGa naar voetnoot(1),
By 't uitgeloofde goud den zegekrans om 't hair,
Daer hy vorst Karels lot in forschen toon dorst malen,
Die u vervoerend tegenklonk.
En aen ons letterkroon een nieuwe parel schonk.
Van hier dan alle zorg en kommer,
ô Broedren in het kunstgebeid;
Laet ruischen door 't olyven lommer,
Het zaêmgestemde zegelied,
Opdat het juichend jubelvieren,
By 't blikkeren der eerlaurieren,
Nog menig hart ontsteken moog',
Dat het de faem alom vermelde;
En schittren de oevers van de Schelde,
Verblindend in Europa's oog!
1845. |
|