Hulde
van de Maetschappy der Doofstommen, aen de bestierende kommissie der tentoonstelling, ten haren voordeele geopend in de maend november te Antwerpen.
Gy, deugdenryke kring! duld, dat wy u begroeten,
Wy willen aen ons pligt, naer eisch en voorschrift boeten.
Ons harte klopt voor u, door dankbaerheid gepraemd,
Om al den zwaren last die ge op uw schoud'ren naemt.
De zucht tot menschenmin deed uwen boezem blaken,
Gy wildet voor het heil uws medebroeders waken;
En de ongelukkigen, door vrouw Natuer miskend,
Bragt gy vertroosting aen, in rampspoed en ellend.
Ontvang dan aller dank, voor het goedhartig streven,
Dat gy tot ons behulp, welwillend aengedreven,
By de Tentoonstelling, zoo zorgvol hebt gedaen:
Geheel de Maetschappy, biedt u haer achting aen!
| |
Er is geen schooner deugd de volken aentepryzen,
Dan medelydzaemheid den rampling te bewyzen;
En door gestage vlyt, de kwelling van zyn lot,
Te keer te gaen in naem van aller scheps'len God.
Hierin hebt gy uw taek met heldenmoed gekweten;
Gy hebt het Antwerpsch volk geroerd tot in 't geweten,
En offers opgeëischt en giften aengehaeld,
En ruim heeft elk zyn tol, der menschheid hier betaeld.
Wat toch, kan met meer recht het medelyden wekken,
Als 't doof-stom schepsel, dat het leven door moest trekken
Gebogen onder 't wigt der zwartste onwetenheid.
God dank! er werd een weg van uitkomst hun bereid.
De vrome de l'Epée, door de inspraek van den Hoogen,
En met zyn naestens wee, tot in de ziel bewogen
Gaf, doove en sprakelooze, en stem en hooren weêr,
En aen de schepping Gods, zoo veel bewondraers meer.
Dra vond zyn ie ver hier, ook trouwe volgelingen,
Van welkers hoogen lof het nageslacht zal zingen,
Zoolang de Scheldestroom langs Antwerpsch wallen vaert.
Wy allen op dees plegt, thans broederlyk vergaerd,
Laet nog een vaster band ons aen elkand'ren hechten,
En, dat geen tyd noch lot het vroom gesticht komt slechten,
Dat, eenmael klein en zwak van uit den niet begon,
Maer door aenhoudendheid en moed, in sterkte won.
Gelyk een jonge boom, eens teêr en zonder waerde,
Zyn schrael en tenger loof, nauw opheft boven de aerde,
Maer, die met vlyt verzorgd, en op zyn tyd gesnoeid,
Eens door zyn trotsche kruin het oog des wand'laers boeit,
Die in zyn lommer schuilt voor 't hevig zonneblaken.
Zoo ver, ja, mogten wy ook eindelyk genaken;
Hoe menig burgerskind, die 't noodlot wreed verstiet,
Rust, vergenoegd en bly in onze schaduw niet?
Het is het grootst geluk dat men op aerd kan wenschen,
De steunpilaer te zyn, van arme en zwakke menschen;
Daer spant de rykste kroon ons eenmael voor om 't hoofd,
In 't zalig Englen koor, door Gode ons eens beloofd,
1845.
|
|
Auteursrecht onbekend