Volledige werken. Deel 3

[p. 174]

Anakreon.

Die zanger heeft in zyne spraek,

Voor liefde en wyn en gul vermaek.

Zoo menig roerend lied gezongen,

Dat tyd en eeuwen heeft getart,

Zoo menig diep getroffen hart,

Bevryd van smart,

Waer 't aeklig diep was van doordrongen.

Ach! of ik ook zoo zingen kon,

Gelyk die zoete Anakreon!

Hy leefde needrig en te vreên,

Had rang nog schatten om zich heên,

Beminde alleen de jonge schoonen;

En als hy by een ruimen dronk,

Door 't gloeijen van den minnenvonk,

De snaren klonk

Op albetooverende toonen,

Dan was hy zalig, vry en bly,

Dan was geen vorst zoo ryk als hy.

Hy leefde alleen by wyn en vreugd,

By 't steeds herinn'ren aen zyn jeugd;

En grysde 't hair hem op den schedel,

Hy hief de drinknap even hoog,

En zong hoe 't wicht met pyl en boog

Hem nog bewoog,

Op de immer aengespannen vedel,

Die hy, hoe moede en afgeleefd,

Tot aen het graf doen klinken heeft.

[p. 175]

 

En uit het verst gelegen land,

 

En van het overzeesche strand,

 

Is menig magtig vorst gekomen,

 

Tot hem, wiens naem zoo verre drong,

 

Wiens lier het koudste harte dwong,

 

Wanneer hy zong

 

Van wyn, van vreugd en liefdedroomen,

 

Van kusjes zonder wederga,

 

En lonkjes van zyn Lesbia.

 

 

 

Ach! dat ik eens zyn lier bezat,

 

't Waer my ook meer dan rang en schat,

 

Dan pronkmetael en eerbewyzen;

 

Dan zou men vast by Schelde en Rhyn,

 

Het lieve vlaemsche maegdelyn,

 

By vreugde en wyn,

 

Uit alle monden hooren pryzen,

 

En onder eigen harpakkoord

 

Snelde ieders leven vrolyk voort.

 

 

 

Ik ook, bezit myn lier alleen,

 

'k Heb ook geen schatten om my heên;

 

Hoe zou 't my innerlyk verheugen!

 

Zoo myn gezang ook hier vermogt,

 

Dat ieder op des levenstogt,

 

Niet anders zocht,

 

Dan dat, by 't ledigen der teugen

 

Met vrind en vryster om zich heên,

 

Het leven hem een lusthof scheen.

1845.