Myn harte schokt, myn blik verdooft, myn wangen branden
Gelyk een offervuer. Ach...! had ik myne handen....
(hy bespeurt bloed aen zyne vingeren.)
Zie.... ik vind overal getuigen van myn feit!
Er blyft my nergens meer een oogwenk rust bereid.
Waerom blyft myne borst zoo bang en schokkend jagen?
Ik durf myne oogen niet meer naer den hemel slagen,
En, als ik naer den grond of in de verte blik,
Vervult myn boezem zich op nieuw met angst en schrik....
Gevloekte slag...! verdoemde geest, die hem geleidde....
Die my het moordtuig in de hand gaeft, en my zeide:
‘Sla toe! de valschaerd! die gerust zyn schapen hoedt,
In 't lommrig elzenhout gezeten, aen den voet
Des bergs, wyl gy met tapplend zweet begoten,
Het zware ploeghout door d'onvruchtbren grond moet stooten.’
En ach! myn broeder viel...! Waerom ben ik gebaerd!
Waerom bragt Eva my op dees rampzalige aerd...!
Is dit myn schuld? had ik het aenzyn niet genoten,
Ik had het schuldloos bloed myns broeders niet vergoten!
Rampzalige aerd...! gy zyt vermaegschapt aen den dood!
Gy dronkt den bloedstroom in die uit zyn hoofdpan vlood.
Kom, spar uw kaken op, en zwelg my levend binnen,
Uw aenblik is een hel voor myn gepynde zinnen....
'k Ontvlugt u te vergeefs, 'k tref overal u aen,
Getuige van den moord, helaes! te snood begaen....
Zink voor myn schreden weg, verwyt het my niet langer,
By elken verd'ren tred klopt my den boezem banger.
Gy zyt myns broeders graf, gy schynt my gloeijend rood;
Ontsluit uw kolken, en verberg my in uw schoot....
Ach, yslyk! de afgrond zelf zou my't verwyt doen hooren,
De galm der vlakte zou het grondloos diep doorbooren,
Het aeklig duister zou 't my zeggen, want de smaed,
De vloek des Eeuwigen ligt bloot op myn gelaet!
Daelt, heemlen, op myn kruin, en gruizelt myne beenen,
Wat blyft ge uw helder licht aen doemelingen leenen!....
(het dondert in de verte.)
Ik word van God vervolgd! met Adams vloek belaên,
Ziet al 't geschapene my als de Satan aen....!
Dor is het land waerheen de wanhoop my doet dwalen
Woest ruischt de zee my toe, met de echo's van de dalen.
| |
't Gedierte grynst my aen, met yselyken kreet....
Helaes! wat drukt de ramp my pynelyk en wreed!
Wee my...! dit is de stem van God, de Heer der heeren,
Die door myn ooren dreunt van uit de bovensferen...!
Ach! waer ontschuil ik toch! Sprak daer de donder niet
Tot my: o Caïn! zeg, waer gy uw broeder liet! -
Myn broeder.... Abel...? God! wat kan.... wat zal ik zeggen....
Ziet gy hem ginds niet, koud en bleek, ter aerde leggen....
Ik ben zyn moordenaer! en 't aerdryk slorpte 't bloed
Dat uit zyn schedel sprong, en neêrspatte aen myn voet....
Verplette uw donder my! neem my 't rampzalig leven,
Dat Gy tot myn verderf my eenmael hebt gegeven....
Het aenzyn pynigt my met onverdraeglyk wee
Door wroeging fel geknaegd sleurt my de wanhoop meê....
Ach! Abel! Abel! waerom tergdet gy uw broeder?
Zeg, waerom 't offer van den zwakken lammrenhoeder
U aengenamer dan het myne was, o Heer...!
Ach! 'k tart den grammen blik uws aengezigts niet meer...!
(Het dondert en bliksemt hevig. Hy vliegt, de handen voor
zyne oogen! tusschen de rotsen.)
1844.
|
|
Auteursrecht onbekend