Volledige werken. Deel 3

Een Naem of De Heerschende Roemziekte.

Dwergenras! kabautermannen!

Die op eer en lof verzot,

Onderling te zamen spannen

En den roem aenbidt als God;

Die met weinig kunstvermogen,

U wilt heffen in den hoogen,

Op de vleuglen van de faem,

Langs de starren poogt te zweven,

Eer wilt uitgelagchen leven,

Dan te sterven zonder naem.

[p. 134]

 

Weet gy niet dat al uw blikkeren

 

Aen den vuerpyl is gelyk;

 

Die een oogenblik mag flikkeren

 

En terugploft in het slyk?

 

Schertsend ziet het volk dan weder

 

Op uw echte waerde neder,

 

En herkent uw latten kraem.

 

Lang dan lagchen later neven,

 

Om hem die alleen wou leven,

 

Om te sterven met een naem.

 

 

 

Prulpoëten, rammelaren,

 

Die uw eigen armoê pryst;

 

Vast in tydschrift en in blâren

 

't Volk naer uwe titels wyst,

 

En het luide uw lof doet schreeuwen,

 

Wyl bevoegde regters geeuwen,

 

Die gy tergt door laffen blaem

 

Om uw list meer kracht te geven;

 

Och! en met uw huichlend leven

 

Sterft toch ook uw valsche naem.

 

 

 

De oude Grieken en Romeinen,

 

Hadden tydschrift noch kourant;

 

En hun goede refereinen

 

Bleven eeuw aen eeuw in hand.

 

Zeker waren er die tyden

 

Ook, die schreeuwden fallen zyden,

 

Ja, tot schreeuwen slechts bekwaem;

 

Doch, wat is er ons gebleven

 

Van al wat zy eenmael schreven?

 

Noch hun werken, noch hun naem!

 

 

 

Maendschrift en kouranten vallen,

 

Met den weeken moderoem,

 

Na een oogenblik te brallen,

 

Als een ligte lentebloem,

 

Slechts het pit uit echte schriften,

 

Die de jaren langzaem ziften,

 

Houdt de naneef dierbaer t' zaem;

 

Reikt het dan der Glorie over,

 

Die een kroon van eeuwig loover

 

Strengelt om des dichters naem.

[p. 135]

 

Loopt vry stad en dorp in 't ronde,

 

Kraemt er uwe grootheid uit;

 

Drukt de ware kunst ten gronde,

 

Maekt u 't lauwerbosch ten buit,

 

En verblindt onnoozle zielen,

 

Die voor uwen drievoet knielen,

 

Door uw eindeloos gepraem.

 

Hoog mogt Icarus eens zweven,

 

Laeg is hy ter neêrgedreven,

 

Eeuwig spot men met zyn naem.

 

 

 

'k Wil geen valschen eernaem bedelen

 

Die slechts klinkt zoo lang ik schreeuw;

 

Kan de kunst my niet veredelen,

 

En doen schittren eeuw aen eeuw;

 

Eer verzengen myne handen,

 

Dan dat ik zou wierook branden,

 

Dien ik my inwendig schaem!

 

'k Zal in 't kunstspoor verder streven.

 

En pleit wat ik heb geschreven,

 

Eens voor d'eer van mynen naem.

1844.