|
| |
| |
| |
Poëzy.
Aen jeugdige dichters.
Dat heeft men u nooit in de scholen geleerd,
Die kunst, die de boezems doet blaken;
En wie dat ook meent is geweldig verkeerd,
En wie langs dien kant haer betracht en begeert,
Zal nooit hoog op den Helicon raken.
De kunst is een drift, die ons moeder Natuer,
Zoo mild in het harte deed dagen;
Steeds laeft zy en voedt zy dat heilige vuer,
En jaegt het in bruisenden gloed, als het uer
Van den stryd tegen 't kwaed heeft geslagen.
Doch, schriften noch lessen van Griek en Latyn,
Zy konnen zoo schoon en zoo hartroerend zyn,
Die maken ons nimmer tot dichter;
Gy torscht door hun toedoen het lastige pak
Zy wyzen u 't spoor wel gerigter:
Maer als ge u nooit buiten de studie vermeet,
Niet eens uw pedanten Magister vergeet,
En als ge voor 't schoon niet gevoelig en zyt,
Het valsche niet immer weêrstaet en bestrydt,
Al acht ge den kamp ook verloren:
En als ge voor landaerd en vryheid niet waekt,
En als soms uw harte van liefde niet blaekt,
Dan zyt ge geen dichter geboren!
| |
| |
Wanneer gy des avonds het tintelend vuer,
Der tallooze starren aen 't plegtig azuer,
Gevoelloos kunt aen blyven gapen;
En als u Gods almagt en wysheid niet treft,
En Hem soms ter eere geen danklied verheft.
Dan zyt gy geen dichter geschapen!
Ziet, als ge dan allen die voorwaerden hebt,
Uit iederen tegenspoed nuttigheid schept,
Om dat als een les te bewaren;
En als het geluk uwe zyden ontvliedt,
En steeds zich vertoont in het verre verschiet,
Tusschen bange en gewisse gevaren,
Dan kunt ge u gevorderd verklaren.
Verbroedert dan tydig met ramp en gemis.
Bespot vaek, maer altoos met zuiver gewis,
De stormen hoe fel zy u drukken.
Vermomt u het aenzigt en byt op uw lip,
Dan wordt gy zoo hard als een eeuwige klip
Die nimmer omver is te rukken!
Dan kunt ge in de dichtkunst gelukken.
Zet waerheid en deugd dan in 't schitterend licht,
Opdat gy op aerde eene weldaed verrigt,
Die immer mag vleijen en streelen:
En lacht u de zonde ook al uit om uw deugd,
De Heer die de minste der weldaden heugt,
Zal 't alles hierna eens verheelen,
En u met zyn zegen bedeel en.
Maer hy niet, die diep in de weelde verzonk,
Betooverd, verhangen naer ydelen pronk,
Geen onspoed noch wee kan begrypen;
Die spot als de ellendeling jammert en weent:
Zyn boezem is roerloos en koud en versteend,
Die zal nooit voor d'eeuwigheid rypen.
ô Gy, die de harpe zoo gretig omvat,
Ach! schouwt eens, wat eindeloos hobbelig pad,
| |
| |
Er zich aen uw voet heeft ontsloten!
En nadert gy nimmer geheel tot het end,
Geen twee derde wegs maekt uw glorie bekend,
Geen looveren bloeijen er daer of omtrent,
Ten einde! ginds ver, waer de weg zich versmelt
En wegkronkelt in een bekorelyk veld,
Daer kunt ge slechts lauweren gaderen.
Maer weinigen, weinigen komen tot dààr,
Het pad is te slibbrig, de reis is te zwaer,
Zoo zelden mag één het er naderen!
Doch, hebt gy een stapel van wilskracht en moed,
Vaert voort dan! maer steeds met verdubbelden spoed,
En laster en schaemte te boven....
Weest vreemd aen de zelfzucht en d'ydelen waen,
Vaert voort dan, zie nimmer terug langs uw baen,
En 'k durf u het eerloof beloven.
1844.
|
|
Auteursrecht onbekend