Volledige werken. Deel 3

Het Onweder.
- Romance -

'k Trad by woest en stormig weder,

Eens wat later dan ik plag,

Door het lommer op en neder,
En een meisje, jong en teeder

Dat my zoo geroerd aenzag,

Knikte ik naedrend: goeden dag!

Meisje met uw blonde lokken,

Vreest ge, als gy den bliksem ziet? -

Ach! de hemel is betrokken,
Hoor de schorre donder schokken,

Zie het drupplen in den vliet.

Vreest gy 't naedrend onweêr niet?

[p. 128]

 

ô, Ik zag henre oogen leken,

 

En zy sprak noch ja, noch neen. -

 

Is uw minnaer u ontweken?

 

Lieve, geef my tael of teeken.

 

Liet de snoodaerd u alleen,

 

Stikt gy daerom in geween?

 

 

 

Is 't omdat uw gezellinnen

 

Met haer jongling aen de zy,

 

Ginds het lomm'rig boschje binnen

 

Drongen, onder hartlyk minnen?

 

Blonde schoone, zeg het my.

 

En ik maek u even bly.

 

 

 

Kom, ginds in het digte loover,

 

Schaedt ons 't raetlend onweêr niet!

 

Hoor! de donder rommelt grover,

 

Wat toch blyft u anders over?

 

Zie, hoe in het ver verschiet

 

Vlam en stortvlaeg nedervliedt.

 

 

 

En wy drongen door de blaêren,

 

Arm in arm, en borst aen borst;

 

En op mos en groene varen,

 

Ging ik haer myn wensch verklaren;

 

By een olmtronk, wild omschorst,

 

Sprak ik haer van liefdedorst.

 

 

 

Hoe de bliksemflitsen joegen,

 

Door het donkerblauw verschiet,

 

Hoe de donders nedersloegen,

 

'k Hoorde slechts haer boezem zwoegen,

 

Als de wind in 't spigtig riet....

 

Doch zy hoorde 't onweêr niet.

 

 

 

Toen de stormen overgingen,

 

Traden wy uit loof en kruid;

 

Vinkje en sysje sloeg aen 't zingen,

 

't Hupp'lend muschje ging aen 't springen;

 

Eu de groengevlekte puit⁽¹⁾

 

Schoot zyn drabbig water uit.

(1) Kikvorsch.

[p. 129]

 

En nog menigmael na dezen,

 

Zat ik naest haer in het bosch.

 

Zonder 't onweêr ooit te vreezen;

 

Doch heur engelachtig wezen,

 

Gloeide op 't zelfde groene mosch

 

Nimmer met zoo'n hoogen blos.

1844.