Volledige werken. Deel 3

's Levens Lust.

Wie noemt deze aerde een tranendal,
Waer niet dan doornen groeijen;
Een doodsche dorre woesteny,
Waer enkel stormen loeijen?
Wie vindt de heldre bron hier niet,
Die ons verkwikt en laefnis biedt?

Wie snakt er naer een vroegen dood,
Om last en leed te ontvlugten?
Wie tygt de schuld den hemel aen,
Van zyn oneindig zuchten?
Wien schynt de toekomst bang en naer
En drukt des levens last te zwaer?

[p. 125]

 

De ellendeling, die 't zoet genot

 

Der liefde nooit deed blaken,

 

Die aen den volgeschonken kelk

 

De lippen niet dorst raken,

 

Die zonde in min en vreugde ziet,

 

En medemensch en broeder vliedt.

 

 

 

De huichelaer, die Gode vloekt

 

En 's levenslust beschuldigt;

 

Die voor het schoon der schepping blindt,

 

Heur wondren nimmer huldigt;

 

Die 's menschen zending niet verstaet,

 

En eenzaem zich verkwynen laet.

 

 

 

Ons schynt des levens weg een tuin,

 

Waer bloem en vruchten tieren;

 

Waerin wy 't streelen van 't genot

 

Met lossen teugel vieren.

 

De schepping schonk, wy nemen aen,

 

En voelen 't harte dankbaer slaen.

 

 

 

Wy haken naer geen vroegen dood,

 

Maer willen, steeds te vreden,

 

Het leven, dat ons de Almagt schonk,

 

Naer waerde en eisch besteden.

 

Wy zyn niet moedeloos noch laf;

 

En wenschen ons nog ver van 't graf.

 

 

 

En slingert soms de distel ook

 

Zich tusschen 't roozenloover,

 

Wie zonder moeite of leed geniet,

 

Houdt smaek noch achting over;

 

En wie het eene om 't ander laet,

 

Valt enkel wee en ramp te baet.

 

 

 

Dus juich ik luid, om 's levenslust,

 

Waermeê men my bedeelde;

 

Schenk my de reine min heur vreugd,

 

De volle kelk my weelde!

 

Dan zie ik nog eens vrolyk om,

 

Als ik myn einde nader kom.

1844