Volledige werken. Deel 3

[p. 104]

God.

Ziet, in den hoogen, met het luist'rend avonduer,
Die heldre starren aen het onbewolkte azuer,
Met zachte flikkering ten stillen hemel hangen;

En echter klinkt van sfeer tot sfeer,

Hun grootsch en rollend lied, vóór eeuwen aengevangen,

Een lied voor God den Heer.

Schouwt gindsche wolken aen, zy staep'len zich op een,
De gloênde bliksem drilt door hunne flanken heên;
De donder rommelt luid met kletterende slagen;

De galm herhaelt hen keer op keer.

't Zyn de elementen die gewagen

Van d' oppermagt van God den Heer!

Grootsch breekt en vaert de storm door de eeuwenheugende eiken,

Hun hoekig loover bruischt in 't ondoordringbaer bosch:

Het nachtviooltje poogt den grashalm te overreiken,

En wappert langs het lange mosch:

Het miereneitje breekt, het welpje treedt in 't leven,

Het rept en roert zich alles even zeer,

Om eindloos lof en hulde aan Hem alléén te geven,

Aen Hem, aen God den Heer!

Kniel, stervling, in het stof, hy zal uw bede ontvangen,

Hy blikt op slaven en op konings kindren neêr:

Hy ziet der zonnen dans, der starren sirkelgangen,

Hy is in 't duister bosch en in het peilloos meer;

Hy weet het wormpjen en 't vergeet-my-nietje hangen,

Want hy alléén is God, de Heer!

21 November 1843.