|
| |
| |
| |
Twaelf Zangstukjes.
1.
Gezang der Eburonen.
Neen, overschot der toomlooze Eburonen,
Al viel uw kroost voor den fieren Romein,
De zege zal zyn wreedheid niet bekroonen
Zyn graf zal op onzen bodem niet zyn!
Rust broedren die in den slag zyt gebleven,
Wy wreken u, hoe ons magt ook verklein',
Ons moed vergroot na maet er helden sneven,
Hun graf zal op vreemden bodem niet zyn!
| |
2.
Avondbede.
Plechtig daelt het nachtlyk duister,
Na de zon ter kimme vloodt,
En der starren hellen luister
Tintelt door der heemlen schoot.
Thans de ziel aen 't stof ontheven
En Gods almagt aengebeên;
Gy die door alle eeuwen heen
Zon en starren licht deedt geven,
Worm en seraf deedt bestaen,
Heere, neem myn beden aen!
| |
| |
| |
3.
Vriendschap.
Wat kan het lot ons meerder schenken,
Als vriendschap die het hart verheugt,
Die ons vereent, aen geen zorgen meer doet denken.
In 's levens kelk volop blyft schenken,
Zoo aen grysheid als aen jeugd!
Door haer verzwindelt d'aekligheid,
Die 't bang verschiet ons soms heeft voorbereid.
Overal wordt ze aengebeden
Op 't altaer der gezelligheid;
't Is zy ook die voor hooger jaren
't Zoetst genot aen ons harte geeft,
o Vriendschap! wil niet henen varen
Voor dat onz' moede borst geen ademtogt meer geeft.
| |
4.
Het Toernooibanket.
Schenkt in de bekers, moedige knapen!
Roem en eer schittren hel om ons wapen,
Starren des hemels, by uw verdwynen,
Zal ons de zon nog feestend beschynen.
Komt, houdt de bekers recht;
Dat elk in 't ronde zegt,
| |
5.
Vrede.
Zeg, wie zyt gy, blonde maegd?
Het genoegen volgt uw schreden,
En de rykdom tooit uw leden,
En 't genietend menschdom vraegt:
Wie toch is die schoone maegd?
| |
| |
O! gy zyt het, vredemaegd!
Gy brengt wel vaert in ons midden,
Ja, wy willen u aenbidden;
D' oorlog heeft ons moê geplaegd,
Welkom hier, gy schoone maegd!
Blyf hier lang, o schoone maegd!
Laet het land in eendragt bloeyen,
Doe der Belgen welstand groeyen,
Door uw invloed onderschraegd.
Blyf hier lang, o schoone maegd!
| |
6.
De Belgische Kruisvaerders.
Belgen rukt naer Sions top!
't Vaen van Mekka waeit er op.
Wie den smaed nog langer kropt!
Toont dat uw hart voor Kristus klopt.
Neen, geen woeste Sarazeeo
Dulden we op het heilig land;
Slaen wy hem naer Mekka heen,
't Kruiszwaard in de hand!
Turken aen het heilig graf,
Op, met moed ten heil'gen kamp!
Heel Europa schreeuwt om wraek,
Op Belgen rukt naer Sions top!
De vaen van Mekka waeit er op.
| |
| |
Hoe verlangend klopt ons 't hart,
't Afscheid baert ons geene smart.
Voor u stroome ons bloed,
Lyk het uwe eens vlood weleer
Langs den kruisberg neer, o Heer!
Klink' het aftocht hoorn en stem,
't Zonlicht ziet ons lagchend aen,
Glanst op kruis, en schild en vaen,
Met haer verblydend licht;
Allen voor een heil'gen pligt!
Op! komt op! Ja, komt op!
Broeders voort naer Sions top,
| |
7.
Gebed der Bannelingen.
Groote God, om en rond te zwerven,
Ten prooi aen 't ongehoordste lot,
Ver van der vaedren grond te sterven,
Van honger en gebrek, o groote God!
Is dit myn deel, o Heer der heeren,
Hier in 's levens rampwoestyn?
O laet my d'ademtogt ontbeeren
En 't stille graf myn trooster zyn.
| |
| |
| |
Hoor hoe het zangkoor haer begroet,
Gekoesterd door den zonnegloed.
Komt, makkers eer het zomer wordt.
Ons in het groenend gras gestort!
| |
9.
De Draeikolk.
Ginds waer de golven krullen,
Is eenen onpeilbren kolk,
De schrik der kustbewooners,
Een spook voor 't varende volk.
Een scherpe windstrael slingert
Den vloed er eeuwig rond,
En wie bv den sirkel nadert
Verzinkt in zyn diepen grond.
Myn broeder ook zonk er binnen
En liet, helaes! my alleen
O stroom! klots eeuwig treurig
Langs 't graf van myn broeder heen!
| |
10.
Verlangen naer Rust.
Vloei heen in 't verschiet van 't verleden!
O jarenloop! stuif heen als kaf.
En naek' ik dra, met rasse schreden,
Aen d'overzy van 't stille graf:
| |
| |
Want daer verblyven rust en vrede
Naest Godes troon in eeuwigheid.
O, tyd! neem myne jaren mede,
Op aerd is ons geen rust bereid!
| |
11.
Het Graf en de Maen.
Van der heemlen hoogen trans, op dit graf
Zorgloos slaept myn moeder daer,
Wachtend tot eens 't graf my haer
Daer is rust! daer is rust!
Waer de maen heur licht op gaf
Ben ik eens met haer vereend
Zorgloos maentje, schyn op dit gesteent
| |
12.
Het Onweder.
Ziet hoe de snelle bliksem schiet,
By het woên en 't slaen van de vlagen,
Het vuer bedreigt ons in 't zwart verschiet,
Vreest, schepslen, de dordrende slagen.
De Heer is vergramd op 't menschdom zoo boos
En spreekt aen d' aerd met den donder,
Aen d' aerd zoo belaên en zoo deugdenloos,
Heer, uw kracht is almagtig en wonder.
Groote God van 't heelal.
1843.
|
|
Auteursrecht onbekend