Volledige werken. Deel 3
(1884)–Theodoor van Rijswijck–
Auteursrecht onbekend
[pagina 49]
| |
Hulde aen de Nagedagtenis van Mathias van Brée, by zyne begravenis uitgesproken.Nicht allen gönnte die Natur
Des allgepries'ne glück,
Zu bilden auf des Schopfers spur
Ein ew'ges meisterstuck.
Herder.
La patrie à l'aspeet d'une cendre si chère,
A senti s'émouvoir ses entrailles de mère.
C. De La Vigne.
| |
I.Ook ik wil myne tranen plengen;
Myn zuchten met de zuchten mengen
Van hen die diep gewond, door 't onverbidlyk lot,
Het vaerwel snikken aen dit heilig overschot:
Aen 't stofl'lyk deel van Hem, die in der Muzen-reien,
Zoo diep, zoo hoog gezeteld was.
'k Wil met het kunsten-koor deze overdierbare asch,
Myn laetste hulde wyen.
O kunstgenoten! die het stout penseel hanteert,
Of die uit mergelsteen en zagte klei boetseert,
Of gy die zuilen sticht, waer eertyds hutten waren;
En gy die in aloude blâren
Naer Rome's helden zoekt, en Leonidas teelt,
Wat voordeel schiept gy niet uit zyne gouden lessen?
Bragt Hy u allen niet den top
Des moeielyken kunstbergs op?
Hy, priester van de zanggodessen,
| |
[pagina 50]
| |
Was u tot baek op 't hobb'lig pad
Der kunsten; Hy, de grootste schat.
Die Vlaend'rens trotsche school sinds eeuwen heeft bezeten.
Gy allen, ja, gevoelt gewis
Het over wreed gemis. -
Wie heeft er ooit als Hy voor Belgie's kunst gepleten?
Geen taek woog zyne ziel te zwaer;
Als Febus heilige offeraer,
Kon hy noch wankelen, noch schrikken;
Maer trad tot voor der vorsten troon,
En sprak daer in verheven toon,
Met opgeslagen blikken.
Hy deed de vroege helden daên,
In later daglicht pryken;
En toonde ons Romer en Spartaen,
En liet ons, angstige oogen slaên,
Op forsche reuzen lyken.
Hy deed der Vaed'ren roem, hervoord
Uit nacht en nevel ryzen,
En maelde ons Byling's helden-dood
En van der Werf, die zich vry willig bood
Om 't hong'rig volk te spyzen.
| |
II.Zoo als het Noorder-volk, aen Nova-Zembla's zoomen,
Bedrukt de zon aenschouwt, die 't laetst de kim verguld;
En alle hoop met haer heeft weggenomen:
Als 't negen maenden nacht, vervaerlyk op ziet komen,
Die heel de schepping in zyn valen mantel hult.
Zoo ook, zal Vlaend'ren's school, nog lang in 't duister toeven,
Ja, lang zal haer de slag bedroeven,
Die duizend harten trof, in eenen enk'len stond.
Staer heên, zoo ver uw blikken dringen,
Hier ziet men pynlyk handen wringen,
Daer doolt de wanhoop huilend rond.
| |
[pagina 51]
| |
O gy, die om het lyk geschaerd,
In wee schynt weg te kwynen;
Gy die op 't stof uws meesters staert,
Dat in den schoot der gapende aerd',
Gaet voor uw oog verdwynen.
Neen, uit uw harten zal men hem,
Zoo ras niet weg doen zinken;
Nog lang zal u met krachten klem,
Zyn raed, zyn leer, zyn forsche stem,
Door heel uw aenzyn klinken.
Komt, kunst'naers, weent zyn grafterp nat,
Gy zyt door Hem geschapen;
Sluit, sluit uw koor, gy reuzen stad,
Want hy, de leiddraed van het pad
Der kunsten, is ontslapen....
Zyn Geest ontvlood, en d'aerden vracht,
Verviel ten prooi der maden,
Nu roeit Hy voord op gouden schacht,
En kan zyn gloênde denkings kracht,
In hooger sfeer verzaden.
Ik reik u, stof, myn vaerwel over,
Ontvang myn affodillenGa naar voetnoot(1) lover,
Myn hart plukte u die blaed'ren af,
Geen eerzuil zal uw roem vergrooten,
Geen nydaerd hem omverre stooten;
Schryf op zyn zerk slechts, kunstgenoten -
‘Van Brée slaept in dit graf -!’
December 1839. |