Volledige werken. Deel 2

De Zangstryd. Of de ezelsooren.

Bokvoet Pan en god Apol

Zongen tegen een;

Daphne's minnaer hield het vol,

Tegen 't Geitenbeen;

Godlyk klonk zyn roerend lied,

Door het lauwrenloof;

Maer de sater op zyn riet,

Floot schier ieder doof.

Midas, die als regter prat

Tusschen beide stond,

En vast nageluisterd had,

Opende den mond.

De aendacht klom op eens ten top

By der hoordren rei;

Ieder hief de blikken op,

En de regter zeî:

[p. 394]

 

‘Naer myn kennis in dit vak,

 

Spreek ik 't vonnis uit:

 

Pan, speelt al met veel gemak

 

Op zyn rieten fluit!

 

Hy verstaet den echten zin

 

Van de poëzy;

 

Zyn gezang heeft losheid in,

 

Mode en harmony.

 

 

 

In Apolo's liergedicht

 

Is veel ouderwets;

 

Taemlyk gaet zyn voorberigt,

 

't Volgende is een schets.

 

'k Geve dus aen Pan den prys.’

 

Heel de rei zag stom,

 

En men hing het eerbewys

 

Aen den sater om.

 

 

 

‘Ezel!’ riep Apolo toen,

 

‘Moet myn gouden lier

 

Voor een rietpyp onderdoen?

 

Hoor uw vonnis hier!

 

Nooit meer zy door 't volk geloofd,

 

Waer uw keus besluit!’

 

En er schoten langs zyn hoofd

 

Ezelsooren uit.

 

 

 

Ezelsooren ruig en slank,

 

Duimen in de koord!

 

't Volk onthield het levenslang

 

Door alle eeuwen voort.

 

En waer thans een regterschaer

 

Nog zyn uitspraek doet,

 

Steekt schier 't Midasoorenpaer

 

Onder iedren hoed.

 

 

 

Nog wordt Pan door vuige gunst

 

Menigwerf gekroont;

 

Nog wordt hier de ware kunst

 

Laffelyk gehoond.

[p. 395]

 

Regters, zonder regt noch smaek,

 

Ja, gy zult voorthaen,

 

Met uwe hooren aen den kaek

 

In myn liedje staen.

1845.