Volledige werken. Deel 2

De Luitspeler.

In het ondermaensche dal,

Gaet het zeer verschillig,

En de zwaei van 't lotgeval

Is zoo dwaes als grillig.

Naest mij houdt een ryke guit

Meiden en bedienden;

Ik bezit alleen myn luit

En een aental vrienden.

Ginder woont een oude schrok

Die schier niet durft eten;

Hy heeft slechts een enklen rok,

Door en door versleten.

Later zal een neef er buit

In den kelder vinden;

Slechts de toonen van myn luit,

Erven myne vrinden.

'k Weet een jonker los en ryk,

Kwistig in 't verteren;

Al de meisjes van de wyk

Zou hy wel begeren;

[p. 369]

 

Maer men lacht hem vierkant uit,

 

Hy wil van geen binden;

 

Zonder moeite won myn luit,

 

Zoo veel goede vrinden.

 

 

 

Hoor ik soms een kwezelaer,

 

Vreugde en wereld vloeken;

 

Ik kom met gespannen snaer

 

Beiden wel bezoeken;

 

'k Vraeg dan waer het kwaed ook muit;

 

Nimmer mogt ik 't vinden;

 

En ik zing het op myn luit,

 

Voor myn goede vrinden.

 

 

 

't Lot ontneemt my rang noch schat,

 

Hoe 't my soms moog plagen;

 

'k Bleef al wat ik ooit bezat,

 

Altyd mede dragen;

 

Hagelt het op dak en ruit,

 

Botten eik en linden;

 

Immer vrolyk klinkt myn luit

 

By myn goede vrinden.

 

 

 

En zoo lang my 't aenzyn hier

 

Blyft op aerd' gegeven;

 

Zy de kan met schuimend bier

 

Vrolyk opgeheven;

 

En wanneer myn adem stuit,

 

Wilt dan, trouwe vrinden,

 

Dezen drinknap met myn luit

 

My op zyde binden.