Volledige werken. Deel 2

De Smulbroeders, tafellied.

Ach! wat aengename reuken,

Van gebak en van gebraed,

Kwamen ons van uit de keuken,

Tegenstroomen op de straet.

Tafelmakkers! ach, wat zullen

Wy onz' leêge buiken vullen,

Onder 't smullen

Aen den volgezetten disch,

Die voor ons besproken is.

[p. 367]

 

Lekkere oesters met citroenen,

 

Versche zeevisch, zalm en kreeft,

 

Sterk getruffelde kalkoenen;

 

Wee hem, die geen honger heeft!

 

Ach! wat zyn zy diep ellendig,

 

Die op aerde niet bestendig,

 

Voor 't inwendig

 

Zorgen van hun eigen buik,

 

Naer oudvaderlyk gebruik.

 

 

 

Gy, kleingeestige Latrappen,

 

Die voor dood en toekomst beeft,

 

Nimmer met elkaêr durft klappen,

 

En by brood en water leeft;

 

U schyntde aerde een dal van tranen,

 

Ons, een perk met effen lanen,

 

Waer de organen

 

Van gevoel, van geur en smaek,

 

Overvloeijen van vermaek.

 

 

 

Laet ons leven in genuchten,

 

En voldoen aen ieder wensch;

 

Vee en visschen, kruid en vruchten,

 

Zyn geschapen voor den mensch.

 

Zy, die schrikken voor 't verbruiken,

 

Krygen nimmer vette buiken,

 

En zy duiken

 

Eenmael in het gapend graf

 

Als een dorre momie af.

 

 

 

Schenker, geef my wyn die puer is,

 

Stover, breng maer op van 't fyn;

 

Lof zy vader Epicuris,

 

Trots den toenaem van het zwyn!

 

Wie zou 't langer hier verdragen,

 

Konden wy niet alle dagen

 

Krop en magen

 

Vullen, dat langs allen kant,

 

't Vel ons als een trommel spant.

 

 

[p. 368]

 

Hospes! doe het spit maer draeijen,

 

Dat er 't vet in 't vuer van sist;

 

Streelend is 't zyn lust te paeijen,

 

Wat toch dragen we in ons kist?

 

Houde een vrek zyn geld verborgen,

 

Wy verschoppen last en zorgen,

 

Want soms morgen

 

Is ons lichtjen opgebrand,

 

En dan steekt me ons onder 't zand.