Volledige werken. Deel 2

[p. 357]

De Vagebonden.⁽¹⁾

Wyze: T'en souviens-tu, disait un capitaine.

‘Herinnert ge u die zegenryke dagen,
Toen Vlaenderland in eer en aenzien stond?
Toen de ambachtsman geen bedelzak moest dragen,
En iedereen bestaen en nooddruft vond?
Herinnert gy u nog die zaelge stonden,
En blaekt uw borst van toorn en weêrwraek niet?
O! zegt het luid, rampzaelge vagebonden,
Het geve uw hart verpoozing in 't verdriet.

‘Herinnert ge u, vóór dat de vreemdelingen
Zich plaetsten aen het hooge staetsbewind,
Hoe vreedzaem elk, in huiselyke kringen,
Het eerlyk brood bezorgde aen vrouw en kind?
Hoe vrolyk men op onzer vaedren gronden
Het leven sleet, by gullen kout en lied?
O! zegt het luid, rampzaelge vagebonden,
Het geve uw hart verpoozing in 't verdriet.

‘Herinnert ge u, hoe hier de vryheid bloeide?
Herhaelt het weêr, hoe thans de handel kwynt;
Hoe men ons regt en nyverheid besnoeide,
Hoe 't volksbestaen allengs geheel verdwynt;
En hoe de Wael van stad tot stad gezonden,
In vreemde spraek ons omdryft en gebiedt;
O! zegt het luid, rampzaelge vagebonden,
Het geve uw hart verpoozing in 't verdriet.

(1) By een geregtshof in eene onzer zuidelyke Provincien, beweerde men dat Vlaenderen, veel meer schelmen en vagebonden voortbragt dan het overige gedeelte des Ryks. Dit gezegde, dat des tyds door verschillige dagbladeren werd medegedeeld is de oorsprong van dees lied.

[p. 358]

 

‘Zy weten het, wat ons aen d'armoê kluistert;

 

Zy zien ons meer en meer ten gronde gaen:

 

Ach! geen die eens naer onze beden luistert,

 

Zy willen zelfs de volkstael niet verstaen.

 

De vlasteelt krygt nog daeglyks dieper wonden:

 

Geen strael van hoop vertoont zich in 't verschiet,

 

O! zegt het luid, rampzaelge vagebonden,

 

Het geve uw hart verpoozing in 't verdriet.

 

 

 

‘Gevloekt, gevloekt tot in de nageslachten,

 

Wie ooit gedwee voor 's vreemdlings wenken buigt!

 

Uit zucht naer goud zich zelven kan verachten,

 

En mede 't bloed uit 's landaerds aedren zuigt.

 

Hy zy gehaet, gevloekt door duizend monden;

 

Zyn lyk ruste op der oudren erfgrond niet.

 

Herhaelt dien vloek ramzaelge vagebonden,

 

Het geve uw hart verpoozing in 't verdriet!’

 

 

 

Zoo zong een troep half naekte bedelaren.

 

Met knods en mes verscholen in het loof;

 

Daer schoot de maen heur glansen door de blaren,

 

Zy trokken op, beraden tot den roof.

 

Wat of zy al uit honger eens bestonden,

 

O! reken, Heer, hun deze feiten niet!

 

Myn harte bloedt om 't lot dier vagebonden,

 

En 't vaderland deelt mede in hun verdriet.

1840.