|
| |
| |
| |
De Gasthuisnon.
Ter inwyding myner oudste zuster Maria Katharina, als Ziekhuisnon by 's ryks-hospitalen, in Wintermaend 1838 te Antwerpen.
God ten prijs tot 's naestens baet,
En 't verstand der wijzen gaet,
Ja, de lamp van 's menschen leven
Is zoo schielyk uitgebrand,
En zoo onverwacht genaekt men
Aen der graven donkren rand;
En dan scheemren 's werelds vreugde,
In 't verleden flets en droog,
Van heur tooverglans ontheven,
Aeklig greinst de dood ons tegen,
Siddrend zien wy om en rond,
En wy dalen in den grafkuil
Neder, tusschen klei en klont.
Werp in 't langs geloopen spoor dan
't Stervend oog nog eens weêrom,
Om den vroegren glans t' herkennen,
| |
| |
Die eens flikkrend voor ons glom:
Toen wy zoete teugen dronken,
Uit de volle lustbokael...
Is dan alles niet vervlogen,
Als een snelle bliksemstrael!
Vraeg uw ziel dan wat de vreugd is,
Die ons zoo begoocheld heeft;
Niets dan gal en wrangen droesem,
Die de gorgel wedergeeft.
En toch hangen we in de lente
Een verlokkend roosjen aen;
En toch blyven we in verrukking,
Voor een heldren dauwdrop staen;
Schoon wy 't bloempje ras verdorren,
En het dropje spatten zien,
Willen wy niet eens gedenken,
Dat ons dagen ook zoo vliên!
Heil hem! die in tyds den rug keert
Aen des werelds tooverlicht;
En langs bloem en lokloof heênstapt,
Met het oog op God gerigt.
Die zal nimmer siddrend opzien,
Wen zich 't graf voor hem ontsluit,
En hy lacht het terpje tegen,
Dat den weg zyns levens stuit.
Omdat hy het aerdsche al tydig
Varen liet ter eer van God,
En in hoop op 's hemels zegen,
Zich getroostte met zyn lot.
Want, hy wist dat hem de Heere
Immer by bleef en behoed'
En hy wandelde in de stralen
Van zyn zachte liefdegloed.
Hy koelt Godes gloenden toren
En voorkomt des werelds val,
Die de Almagtige om zyn deugden
Lang nog tegenhouden zal.
Dierbre zuster, gy, die heden,
't Vaerwel aen de wereld zegt;
Door gebed en deugdenoefning,
| |
| |
U voorthaen aen Christus hecht;
Moog' zyn geest U krachten geven,
Die ge uit enkle menschenliefde,
Hem ter eer hebt ingeslaen.
Moog' hy U met moed bezielen,
Om der kwaden tegenstand,
Door te streven in betrouwen
Want de wereld plaegt de vromen,
Die de deugd genegen zyn,
Lastert hunne goede daden
En bespuwt haer met venyn.
'k Dring de kloosterpanden binnen,
Diep geroerd en aengedaen,
En ik zie U bij het leger
Van gekwetste en zieke staen.
En gy reinigt hunne wonden,
Steunt en troost hen in 't verdriet,
Doet hen hoop op Christus bouwen,
Die voor ons het leven liet.
Wyst hen naer het heilig kruisbeeld,
Spreekt hun van Gods liefde en magt,
Wasch en zuivert hunne leden
En schudt hun de peluw zacht.
Gy bewaekt hem als uw broeder,
Wien het doodsch gevaer bedrygt;
En gaet hem verkoeling bieden
Die van dorst om laefnis hygt.
Zegt, verwaende wereldlingen
Naemt gy ooit een broeder in,
Die van ziekte en armoê neêrviel?
Gingt gy 't schaemle huisgezin,
Redding bieden en vertroosten
Als de koorts er heerschte en woed'?
Hebt gy ooit uit enkle liefde
't Menschdom eens ter hulp gespoed!
Neen, 't zyn jonge zwakke maegden,
Door de Godsdienst voorgelicht,
Die zich met die taek belasten,
| |
| |
Zich vereenen in een sticht;
En hun jeugdig leven offren
Tot huns naestens heul en troost,
Hoe de koû hen 's winters geeselt,
Hen de zon des zomers roost -
Kent, hoe eens de deugd hun spoorde,
En tot menschenliefde dreef;
Naer de tydgenoot voor 't nakroost
Met vergulde lettren schreef.
Verschriklyk woedde in Barcelona's vest
De kranken stompelden langs markt en straten,
De vrouw was van heur echtgenoot verlaten,
De moeder liet heur zuigling in den nood.
De wasem der verlaten lyken,
Drong akelig door steeg en wyken,
En had de gansche lucht besmet.
De nood neep hard en harder,
De ramp ging ver en verder,
Er werd geen mensch gered!
't Wrong alles wanhopig de handen te zamen,
En Hy, op het smeeken der goeden bewogen,
Zag eindlyk meêwarig terneer uit den hoogen,
En keerde zoo goedig het lot.
Een aental dier maegden den hemel gewyd,
Doorkliefden de schuimende baren;
Zy peilden geen afgrond, zy kenden geen nood,
Maer streden om Gods wil met rampen en dood
Zy komen, zy naedren met moedigen tred,
En stuiten om 't karmen noch 't janken;
Begraven de stinkende lyken in d'aerd,
En blyven by ziekbed en leger geschaerd,
| |
| |
Zy brengen den laefdronk den dorstigen toe,
En vasten en danken en waken;
Zy smeeken voor 't menschdom een heilzamer lot
En bidden voor hen, om vergeving by God,
Dit zyn deugden, dit zyn daden,
Niet uit een wysgeerig doel
Door een goddelyk gevoel;
Dat de zielen van de vromen,
Moed en wil en krachten geeft,
Waer hun de ondeugd tegenstreeft.
Ja, God zal het mensdom sparen.
Zuster, 'k zend u uit de wereld,
Die my nog verslingerd houdt.
Die my vreugdevuren toovert,
En my zoete teugen brouwt;
't Klinken van myn snaertuig over,
Dat gy immer blyde ontvingt:
Mag het u nog heden streelen?
Duldt gy dat u een bezingt
Die het aerdsche nog verkleefd is?
Dien op 't kronklend wereldspad,
Nog een roosje kan behagen,
Met verlokkend loof en blad....
Zuster, myn zuster! aen Jesus verbonden,
Neem myn gezang in erkentenis aen;
En zit gy diep in gebeden verslonden,
Vergeving te smeeken voor menschlyke zonden,
| |
| |
Denk, o myn zuster! ook soms aen uw magen,
Offer een zuchtje te meer dan voor my;
Wis zal u God in den hemel verhooren,
Hem konden immer de beden bekoren
1838.
|
|
Auteursrecht onbekend