Volledige werken. Deel 2

[p. 208]

Jehovah.

't Is Hy, die was, die is, die eeuwig er zal wezen.

De Vader der zelfstandigheid;

Door wien dit groot heelal is uit, zyn niet gerezen,
Die aen de zilvren maen heur loopbaen heeft gewezen,

En langs het starrenveld den zonnewagen leidt.

't Is hy, dien de elementen loven,

Voor wien de vuerberg rookt en gloeit;

Voor wien de heete zandwind loeit;

Voor wien de waterval uit hooge steenbergkloven

Ontzaglyk neèrgestoven,

In wilde bogten zeewaerts vloeit.

Jehovah! wien 't heelal aenbidt,

Die in den opperhemel zit,

Waer lucht en vuer Hem dienen -

Kniel, stervling, in het stof ter neêr,

En stem een zang ter zyner eer,

Ter eer van d'Ongezienen.

Stem in het lied der schepping meê,

En offer Hem een stille beê,

Die opstygt door de sfeeren,

Of zou het proefstuk der natuer,

Beneden plant en lucht en vuer,

Zyn' Oorspronk niet vereeren?

[p. 209]

 

Zie by het luistrend avonduer,

 

De heldre starren aen 't azuer,

 

In stille flikkering ten hemel opgehangen;

 

En echter klinkt van sfeer tot sfeer,

 

Hun grootsch en rollend lied voor eeuwen aengevangen,

 

Hun lied voor God den Heer!

 

 

 

Schouw gindsche wolken aen, zy staeplen zich op een,

 

De gloênde bliksem drilt door hunne flanken heên,

 

Het onweêr rommelt luid met kletterende slagen;

 

De klimmende oceaen klotst woedend heên en weêr.

 

't Zyn de elementen die gewagen,

 

Van de oppermagt van God den Heer!

 

 

 

Grootsch loeit en huilt de storm door d'eeuwenheugende eiken,

 

Het hoekig loover bruischt in 't ondoordringbaer bosch:

 

Het nachtviooltje poogt den grashalm te overreiken,

 

En wappert langs het lage mosch:

 

Het miereneitje breekt, het wormpje treedt in 't leven;

 

Het rept en roert zich alles even zeer,

 

Om eindloos lof en hulde aen Hem alleen te geven,

 

Aen Hem, aen God den Heer!

 

 

 

Aen Hem, wiens schrikbren naem geen stervling uit kan spreken,

 

Wiens magt den seraf doet verbleeken;

 

Voor wien de Cherubyn met diepe vrees vervuld,

 

En van ontzag ter neêrgeslagen,

 

De vleuglen duizlig rond zich krult,

 

Omdat hy d'aenblik van zyn glans niet kan verdragen:

 

 

 

Voor wien de donder 't luide en grootsch Jehovah! zingt,

 

Dat door het maetloos ydel dringt,

 

Zoo ver de laetste star mag met heur tintling booren;

 

Versmeltend door de hemelkooren

 

Galmt het de weêrklank siddrend na:

 

- Jehovah..! hovah..! vah..!

 

 

 

Kniel, aerdling, in het stof, Hy zal uw bede ontvangen,

 

Hy blikt op slaven en op konings kindren neêr;

 

Hy rigt den starrendans, der zonnen sirkelgangen,

 

Hy is in 't duister bosch en in het peilloos meer;

 

Hy weet het wormpjen in 't vergeet my nietje hangen,

 

Want Hy alleen is God, de Heer!