|
| |
| |
| |
Christus Opstanding.
Hy is verrezen! - 't Aerdryk scheurde
Vaneen, voor Hem, zyn God en Heer!
De vastgeklonken grafzerk beurde
Zich op, en plofte in 't rotshol neêr.
't Onsterflyk ligchaem ryst ten hoogen:
Een stem doorklinkt de hemelbogen,
En kondigt de verryznis aen;
Zy dreunt de siddrende aerde tegen,
Van uit de hoogste sneeuwbergwegen,
Tot in het hart van d'oceaen.
Hy ryst! De wacht met schrik geslagen,
Schiet gillend wakker, bleek als lood
Ziet zy den Martlaer glansryk dagen,
Verwinnaer over graf en dood!
Zy beven voor het godlyk wonder,
En vlieden allen, of de donder
Hen najoeg, door elkandren heên,
Voor Hem, dien men van woede dronken,
Aen 't schandig kruishout had geklonken;
En 't graf staet ledig en alleen.
Zy gilden spottend by zyn sneven:
‘Daer ligt nu de Messias neêr!’
| |
| |
Versteenden! was zyn heilig leven,
Geen tegenbeeld van God den heer?
Om Hem nog na zyn dood te laken,
Woudt gy Hem in het graf bewaken,
Omgeven van een harde rots;
Hem, wien de sferen bevend zing en,
Den Heer van aerde en zonnekringen,
D' Almagtigen, den Zone Gods!
En zie, trots wacht en wapenknechten,
Daer breekt Hy uit de donkre kluis;
Om 't heil der menschen te beslechten,
Hy, de verweezne tot het kruis.
Geen steen kan zyne magt beteugelen,
Geen wakers die zyn lyk omvleugelen;
Hy ryst in schitterenden gloed,
Voor 't oog der wachten die gaen loopen,
In 't zigt des kruisbergs, nog bedropen
Nog rood, van zyn onnoozel bloed.
Sinds men Hem aen het kruis deed sneven,
Had men een mistwolk, doof en mat,
Van alle zyden zaem zien zweven,
Die hangen bleef op Sion's stad.
Jerusalem stond diep verlegen,
De dooden schenen te bewegen,
De stille grafplaets schokte en spleet;
Geen burger dorst meer in die dagen,
Zich eenzaem in het duister wagen
Dat vast de koensten siddren deed.
De zon herrees aen d'oosterkimmen,
Eerst na drie dagen met heur glans,
En by een doodsch en treurig glimmen,
Verlichtte zy den hemeltrans;
De nare flikkring van heur stralen,
Verdorde 't gras der vette dalen,
En smolt de rots tot ryzend gruis;
En de uit het graf geweken spoken,
Van ongekenden angst bestoken,
Verdwenen fluks met dof gedruis.
| |
| |
De drie Maria's gaven blyken,
Van trouw en liefde tot den Heer;
Zy gaen Hem balsemen en lyken,
En stappen in den doodskuil neèr.
Zy volgen Magdalena's schreden,
En, by het heilig graf getreden,
Roept haer een engel juichend toe:
‘Wien zoekt gy hier? Hy is verrezen!
De Messias, wil vrolyk wezen
O vromen, en keert wel te moê!’
Lof, lof zy Hem, den Heer der Heeren!
De redder van het aerdsch geslacht;
Die zich tot stervling kwam verneêren.
Ons onderstand en redding bragt.
Eer, eer zy Hem! die door zyn lyden,
Ons van de schande kwam bevryden,
Ons goedig opnam in genâ:
Zyn liefde was ons eenigst hopen,
Zyn dood deed ons den hemel open,
Ginds, op het bloedig Golgotha.
Hy is verrezen van den doode!
Ach! eeuw van dwaling en bedrog,
Hebt gy getuigenis van noode?
Zie, Hy verryst hier daeglyks nog!
Zie rond, hy klimt uit stof en puinen,
Vouw uwe handen, buigt uw kruinen,
Hy deelt u zynen zegen uit.
Hy kan en wil u zalig maken,
Doch gy blyft zyn genade wraken,
En geeft u liefst der hel ten buit.
Zeg, toen hier 't oproer losgebroken,
Altaer en tempel neder smeet,
Toen men der priestren bloed zag rooken,
En men de braven sterven deed:
Toen men vermoordde op markt en straten,
Wie 't goed niet openbaer dorst haten;
En God, in d'algemeenen rouw,
Niet zigtbaer stortte op de barbaren,
| |
| |
Maer met het bloed der Martelaren,
De volgende eeuw bevruchten zou:
Toen juichtet ge allen zonder vreezen,
Tot terging van den Opperheer,
Met duivlen lach op 't zondig wezen:
‘De Christus sterft, Hy is niet meer!’
Hy is niet meer? o dwaze scharen!
Wanneer zal 't licht uwe oogen klaren?
Schouwt rond, ziet hier, ziet ginds hem staen!
Wilt schaemrood in uw niet verzinken,
Zyn Naem zal op uw graven klinken,
Als 't laetste volk zal zyn vergaen.
Ziet daer, Hy ryst in vollen luister;
Versteenden in uw boos gemoed,
Die dwalen blyft in 't zondig duister,
Nog niet gelouterd door zyn gloed.
Komt, en wilt zonde en ondeugd tarten,
Opdat zyn woord uw steenen harten,
Tot uwen welstand binnen schiet;
Hy kon den steen des grafs verbreken,
Zou Hy uw hart niet kunnen weeken,
Of is dat harder dan graniet?
o God! o ongeschapen Wezen!
Die niets dan 's menschen heilstand zoekt;
Blyf steeds genadig als voor dezen,
Ofschoon deze aerde uw hemel vloekt.
Wil in dees goddelooze dagen,
Den geest des kwaeds uit ons verjagen,
Opdat ons steenen harte week'!
Houde ons de deugd aen U verbonden,
En dat de grafzerk onzer zonden
Eens door 't geloof aen stukken breek'!
|
|
Auteursrecht onbekend