Volledige werken. Deel 2

[p. 172]

Ode by het Openen der yzeren Spoorbaen tusschen Antwerpen en Keulen
den 13 October 1843 gevierd
Op last van stadsbestuer vervaerdigd.

De feestgalm ruischt langs markt en straten,
De volkeren zyn uitgelaten,

De weêrklank dryft den juichtoon rond;

De vanen die de gevels tooijen
En kronklend waeijen uit hun plooijen,

Verkondigen een blyden stond.

De Scheldestroom zwol sedert jaren,
Zoo hoog niet met zyn grauwe baren,

Zoo fier niet als hy 't heden doet;

En Lei-en Dendergolven zakken
Zyn schoot in, uit hun kleinste takken,

En klimmen juichend met zyn vloed.

't Is feest, 't is feest in Antwerps wallen,
De viering zet heur daevrend schallen

Van stad tot stad door Belgie voort

De gryze Maesstroom doet zyn wateren
In volle akkoorden mede schateren,

Dat alles jubelt om zyn boord.

En in verbroedring met de Schelde,
Die lang op die omarming telde,

Gaen zy den Rhyngod te gemoet;

[p. 173]

 

Den grootvorst van Europa's stroomen,⁽¹⁾

 

Die vrolyk opspringt uit zyn zoomen,

 

En haer als trouwe zusters groet.

 

 

 

De bergen neigen hunne kruinen,

 

De burgten ryzen uit hun puinen,

 

Langs bei zyn oevers vrolyk op;

 

En zien verwonderd uit de wolken,

 

Als reuzen neder op de volken,

 

Die schaetren om zyn golvend zop.

 

 

 

Wees welkom! klinkt het allerwegen,

 

De verte toe, den hemel tegen,

 

o Blyde stond, zoo lang verwacht!

 

Gegroet, gegroet in deze streken,

 

Waer wij de zelfde tale spreken;

 

Wees welkom, volk van één geslacht!

 

 

 

Germaen en Vlaming opgetogen,

 

Met tranen van gevoel in de oogen,

 

En de armen om elkaêr geslaen;

 

Herinn'ren daer, als brave zonen,

 

Hun vroeger afkomst der Teutonen,

 

Het hart tot kloppens aengedaen.

 

 

 

Zyt welkom ook by Schaldis baren!

 

Gy onverschrokken Duitsche scharen,

 

Wees welkom hier voor jaer en dag;

 

Gegroet, gegroet in Belgies oorden,

 

Zoo lang er by de groene boorden,

 

Een visschershulkje dobbren mag.

 

 

 

Hoe wyd eens van elkaêr gelegen,

 

Gekrompen zyn de verste wegen,

 

En schynt het donkere verschiet

 

Ons enkel nog voor 't oog te scheiden,

 

De Spoorbaen werpt zich tusschen beiden,

 

En ruimte en afstand zyn te niet.

 

 

 

Trouw blyven we in verbroedring leven,

 

Dan zal de Handel wedergeven,

 

Wat eens de Kryg te driest verslond;

(1) E.A. Borger.

[p. 174]

 

Dan zal de Nyverheid heur schatten,

 

Bestendig voor ons uit doen spatten,

 

o Volken van Germanjes grond!

 

 

 

En, wordt het grootsch ontwerp gesteven,

 

Dan zal, ten prys van later neven,

 

Door ons beleid, het yzren pad

 

Geheel het Noorden eens omgorden,

 

Germanje slechts één landschap worden,

 

Zyn volken, burgers ééner stad.

 

 

 

Daer wordt eens 't kroost van Schaldis zoomen,

 

Van Rhyn- en Elbe- Donaustroomen,

 

Een kostbare oogst door aengebragt;

 

Dan zal het onder 't schatten gâren,

 

Welligt eens in 't verleden staren,

 

En fier zyn om zyn voorgeslacht.

 

 

 

Volherdt met moed, verbonden volken!

 

Uw lof stygt op tot aen de wolken,

 

Uw eerzuil boven Keulens dom,

 

Snelt voort! menschlievend is uw richting,

 

Voert wysbegeerte en volksverlichting

 

Tot 's werelds heil den aerdbol om.

 

 

 

Klimt hoog en moedig, Scheldebaren!

 

Doet by het jubelen der scharen,

 

Uw vloed als hun akkoorden slaen;

 

Klots, vader Rhyn, uw golven grover,

 

Hef haer verheugd uw boorden over;

 

En, gryze Maesstroom, hef, hef aen!