|
| |
| |
| |
De Duivelsladder.
Aen mynen vriend den heer L. Carolus, kunstschilder.
I. De Gnomen.
Nains monstrueux, noirs de poudre et de cendre.
Daer staen zy, trots en pal, die hemelhooge bergen,
Langs de oevers van den Rhyn; zy beuken met hun top,
De vlotte wolken door als om de Goôn te tergen;
En tarten met hun' voet het woên van 't geeslend zop.
Als zoo veel reuzen die vereend ten kamp getogen,
En slagreê naest elkaêr in zware drommen staen;
Zoo heffen zy hun schoft en breede kruin ten hoogen;
Bespotten eeuw en tyd, en lagchen met de orkaen.
Hecht is hun bovenkleed waerop de bliksems stompen,
Door de oudheid saêmgevoegd uit vuersteen en graniet;
Hol is de wyde balg dier vormelooze klompen,
Die onder 't stroombed heen naer 't hart der aerde schiet.
Zoek naer den ingang niet dier hellediepe holen,
De myndwarg weet hem slechts, en stort er zich in af;
| |
| |
Daer zitten gnoom en elf en aerdgeest in verscholen,
Dáér waer nooit zonnestrael den minsten schemer gaf.
| |
| |
| |
| |
Na 't zinken van 't slot;
| |
| |
Er joelend, by 't stralen
| |
II. Graef Sibo.
‘O châtelain, dit-il, ne soyez insensible;
‘Ouvrez-moi, je suis vieux, et la nuit est terrible.
‘La forêt craque au loin sous le poids des glaçons.
't Was nacht, het weêr was schriklyk wild,
De bliksems vlogen door de lucht,
| |
| |
Vervaerlyk schoof het wolkgevlot
En aeklig greinsde vrouw natuer
Den mensch in 't aengezigt.
En donderslag op donderslag,
Doordreunde veld en woud;
Het vee lag bevend in den stal,
En klotsend hief de volle sloot
Als huilend floot de wervelwind
Die door de vlakte vloog.
En raetrend liep het stroomend nat
By 't daevren van den waterval
Die breeder neder schoot.
Graef Sibo zat aen 't vensterglas
Te luistren hoe de rukwind floot
Langs hoeksteen en kanteel.
Daer hoort hy eensklaps een gegil;
Men klopt aen de eiken poort.
Graef Sibo luisterde, en 't gekryt,
Het bang gekryt gaet voort.
Hy hult zich in zyn nachtgewaed,
Begeeft zich op 't balkon,
En leent het oor aen 't noodgeschrei
Nog eens, zoo goed hy kon.
‘Graef Sibo! klonk het: ‘sta toch op!
| |
| |
| |
| |
En zengt myn ouden gryzen kop...
Graef Sibo! doe in Godsnaem op!’
En Sibo zag den myndwerg staen,
‘Wat komt gy uit uw bergkloof hier,
Maek u van voor de slotpoort weg,
Of 'k laet de honden los;
Ga, zoek by onty en by nacht,
Een schuilplaets in het bosch.
Wat loopt gy uit uw mergelgrot
Ga henen, berggeest, staek uw klacht,
Ik doe soms voor een ridder op,
En Sibo trok 't omsluijerd hoofd
Maer lastrend schoot de berggeest uit,
‘Hoe? Gy vervloekte gryze hond!
Dit feit betaelt gy duer.’
Hy klauterde de ketting op
Die langs de valbrug liep;
Hy staerde op Sibo 's nachtvertrek,
En vloekte op nieuw, en riep:
‘Dit wreek ik u, verwate schelm,
Myn wraek treffe u het hoofd,
Zoo waer het licht der heldre zon
Het starrenheir verdooft.
| |
| |
Op morgen, zy myn wraek voldaen,
Dit zweer ik by myn baerd;
Dit zweer ik by de mergelmyn,
By 't ingewand der aerd!’
En knagend op zyn scherp gebit,
Doorliep hy bui en vlaeg;
De koude drong hem door het lyf,
| |
III. De Wraek.
Op! op! ontwaekt! te wapen! op.
Wat harten heeft en handen.
Naer zyne krocht gedrongen;
Hy trok aen een metalen schel
En duizend dwergen kwamen snel
Hun schuilhoek uitgesprongen.
Zy namen hem zyn mantel af
Zyn heupriem en zyn eiken staf,
En vloekten op het weder.
‘Komt hier, getrouwe dwergen!
Die in den balg der rotsen huist,
| |
| |
Of stuivend door de leigroef kruist
Myn achtbre blonde lokken,
Zyn van den bliksem los gekleurd,
En door den rukwind uitgescheurd,
En van het nat doortrokken.
Ik kwam hem schuilplaets vragen,
By middernacht in 't yslyk weêr,
En hy zag honend op my neêr....
Dat zal hy zich beklagen! -
Houweel en pook ten hoogen;
En huppelde by wild gedruis,
Met grove fakkels van harpuis.
Door de onderaerdsche bogen.
‘Van 't aerdryk doen verdwynen;
Zyn burgslot zinkt met man en muis
In 's aerdryks diepsten kolk tot gruis.
Wy gaen het ondermynen! -
Eerst droog ik myne leden,
Maer aenstonds als de storm bedaert,
En weêr en wind is opgeklaerd,
Dan volgt gy myne schreden. -
Door Kedrich's ruime kolken;
| |
| |
Zy kropen langs den koepel op,
En stonden op zyn hoogen top,
Al flauwtjes aen de kimmen;
't Gestarnte week voor heuren glans,
En dra begon weêr de oostertrans
Van 't koestrend vuer te glimmen.
En klank van tromp en horen,
Zag men zoo ver men staren mogt,
En gnoom en dwarg uit hol en krocht,
In drift te voorschyn booren.
En, als een wespenleger, snelt
Het dwergenheir langs haeg en veld,
Naer Sibo's boomgaerd henen.
By horden voort zien snellen;
Doch, durfde er aen gebuer noch maet,
Tot wering van geweld en haet,
Geen woordje van vertellen.
Hy school zich achter 't loof in 't gras,
En zag toen dat men bezig was,
| |
| |
| |
IV. Garlinde.
Met Rubens kleuren afgebeeld,
Maar dan nog eens zoo schoon.
't Was morgen. De lucht was weêr helder en klaer;
Men werd in de vlakte geen windje gewaer,
De vyver liep over, de stroom was wel hoog,
Maer grasplein en heuvel en omtrek was droog.
Graef Sibo ontwaekte, en hy ging naer zyn kind,
Garlinde, zoo teêr van heur vader bemind;
Garlinde was de eenige spruit van den graef,
Een meisje zoo jong, en zoo schoon en zoo braef.
‘Myn dochter, myn telgje!’ sprak Sibo haer aen:
‘Het weêr is zoo koel om den tuin in te gaen.
Gy ligt nog zoo slaepziek in 't koesterend bed,
Of heeft u het stormen den sluimer belet?’
Het meisje sprong op en zy tooide heur hair;
De graef bragt het keurs en heur zyden samaer.
Zy las voor een kruisbeeld heur morgengebeên,
En trok dan met Sibo al huppelend heen.
De blonde Garlinde had zeventien jaer,
En magtige ridders ontvlamden voor haer;
Heur vader slechts minde zy hartig en teêr;
Heur moeder, helaes! was al lang by den Heer.
Zij minde de bloemen in 't opene veld,
En 't beekje dat bevend den heuvel ontsneld,
| |
| |
Met lieflyk gemurmel de weiden doorkloof,
En 't suisende windjen in 't lispelend loof.
Zy hupte door 't veld als een lam zoo gedwee,
Zoo ligt als een pluim en zoo vlug als een reê;
Vervolgde de vlinders langs paden en laen,
Of rustte vermoeid in het lommer der blaên.
‘Garlinde, myn meisje!’ riep Sibo tot haer,
‘Het weêr wordt zoo heet en de lucht is zoo zwaer;
Kom rust hier naest my wat in 't lommerig riet,
By 't kabblende beekje dat flikkerend vliedt.
Wat snelt gy en loopt gy en slaeft gy u af?
Wat zweeft gy en zwaeit gy zoo driftig en straf?
De vlinders zijn ligter en vlugger dan gy,
Kom hier toch, en zit wat, en rust aen myn zy'!’
En de oude stond op uit zyn looverprieel,
Hy hield van het meisje zoo hartelyk veel:
Hy zocht haer, en riep haer, het meisje bleef doof,
En 't zefiertje lispte hem toe door het loof.
De graef wacht haer op, hy verliest zyn geduld,
Zyn boezem wordt spoedig met angsten vervuld;
De zon was reeds hoog en het middaguer sloeg,
Toen 't hart van den grysaerd van achterdocht joeg.
Nu daelde de zon en het schemerde al flauw;
Het huis van den graef was vol wee en vol rouw;
En paedjes en knechten en jager en hond,
't Liep al om Garlinde te vinden, in 't rond.
De nachtschimmen dreven het aerderyk om,
Helaes! en het meisje was nog niet weêrom;
En Sibo, aen de yslykste foltring ten deel,
Zat troostloos te weenen op 't eenzaem kasteel.
Nu keerden de paedjes met droevig gelaet,
Zy hadden door mist en door nevel gebaed;
En uren in 't ronde gezocht en gevraegd,
Maer niemand ontdekte het spoor van de maegd.
| |
| |
Dan keerden de knechten met treurig gezigt,
De blikken weemoedig ter aerde gerigt;
Zy kwamen de bergen uit bleek van de kou,
En waren doortrokken van nevel en dauw.
Daer keerde de jager terug uit het veld,
En staerde op den graef zoo bedrukt en ontsteld.
Hy had tot in 't diepste der bosschen geboord
En nergens een woord van Garlinde gehoord.
De grysaerd hief smeekend de blikken tot God;
Het wrong hem zoo bang in den zwellenden strot,
Er liep hem een traen over 't bevend gelaet:
‘Waer!’ riep hy ‘waer vindt ik vertroosting en raed!
Ach, ware ik alleen van heur lot onderrigt!
Dit is my het bangst en verpletterendst wigt.
O God in den hemel! wat yslyk verdriet,
Wat rampspoed vergiftigt myn ouderdom niet!’
De zon was weêr boven de kim van het oost,
Daer zat hy nog slaeploos en kreet om zyn kroost;
En plegtig belooft hy de juffer tot vrouw,
Aen hem, die haer vinden en weêrhalen zou.
| |
V. Ruthelm.
Sie schwangen sich auf's Ross.
Und bald lag hinter ihnen
Das halb verwais'te Schloss,
Er trokken honderd ridders uit,
Om 't meisje te achterhalen;
Geen afstand die hun inzigt stuit;
De honderd ridders trokken uit
| |
| |
Geen holen bleven onbezocht,
Zy daelden in spelonk en krocht,
Geen holen bleven onbezocht,
Hoe wild hoe wyd gelegen.
Want allen minden 't meisje zeer
Met hart en ziel en zinnen;
Er woonde in 't rond geen schooner meer;
Ja, allen minden 't meisje zeer,
En allen wilden 't winnen.
Maer hoe men zocht, 't was al om niet,
Langs Rhyn en Moezel zoomen;
En kuil en kolken afgespied,
En rond gezocht, 't was al om niet;
De maegd werd niet vernomen.
‘Heeft haer een heerschap opgeligt
Kom, zoeken wij in slot en sticht;
Heeft haer een heerschap opgeligt,
Wy halen ze uit zijn handen!
Heeft haer de reus van 't zwarte woud
Verschalkt en meêgedragen!
Komt dan te viervoet er op los;
Heeft haer de reus van 't zwarte bosch
Hy vall' voor onze slagen!
Of smoorde zy in 't Rhyner nat
Ontving de stroom dien edelen schat!
Is zy gesmoord in 't Rhyner nat,
Waer kwam heur lyk gedreven?
Of zucht zy in een boetgesticht
In 't hairenkleed geregen?
Neen, dan herzien wy haer niet ligt!
Ach! zucht zy in een boetgesticht,
Hoe haer dan weêrgekregen?
| |
| |
Komt! aen den Viersprong, dezen nacht,
By 't kwakend sabath zingen,
Bevelen wy 't der heksen magt -
Ja, aen den Viersprong dezen nacht,
Gaen wy 't geheim ontwringen.’
't Was al om niet, waerheên men zocht,
Langs Rhyn en moezel streken;
De Ridders keerden van hun togt
Daer 't al om niet was wat men zocht;
Het meisje bleef versteken.
Maer, Ruthelm, om zyn moed vermaerd,
In eere en krygsbedryven,
Zwoer by zyn onbesproken zwaerd,
Voorlang alom met roem vermaerd,
Zyn woord getrouw te blyven.
Hy wilde of zou naer huis niet heên,
Voor hy haer op mogt sporen;
Al zocht hy jaren achter een,
Hy wilde of zou naer huis niet heên
Hy dwaelde eens door een woesteny,
En zie, daer zat een herder
Die zei hem: ‘Heer, ga niet voorby,
Wat wilt ge in deze woesteny?
Gy kunt geen voetstap verder.’
Hy sprak. ‘Ik zoek myn jonkvrouw op
Langs alle vier de winden;
Langs wildernis en heuveltop
Zoek ik graef Sibo's dochter op
Graef Sibo's dochter, eedle heer,
Ik hoefde liefst te zwygen,
Ik vrees de dwergen al te zeer;
Maer Sibo's dochter, eedle heer,
Zult gy langs daer nooit krygen! -
| |
| |
o Grysaerd! by uw rimplig hoofd,
Wat weet gy van Garlinde?...
Zeg op! wie heeft die maegd geroofd?
Spreek, grysaerd, by uw rimplig hoofd,
Dat ik haer wedervinde! -
Dael ginds in 't lage Wisperdal,
Zoo gy het kunt gelooven;
Daer ryst de Kedrich hoog van stal,
Ontzaglyk uit het Wisperdal;
Sla dan den blik naer boven.
Dáér wordt het voorwerp uwer min,
Bewaekt door duizend gnomen;
En dacht gy nog zoo vast van zin,
Van by het voorwerp uwer min
Door magt of list te komen;
Alleen de dwerg, de dwerg alleen
Zy voerden er uw jonkvrouw heên,
Het onweêr en de dwerg alleen
Mag daer zyn standplaets maken.
Ze ontvoerden haer uit Sibo's tuin,
Droeg men haer op de bolle kruin;
Ze ontvoerden haer aen Sibo's tuin
Dit zag ik voor myn oogen.’
En Ruthelm zei noch neen, noch ja,
Reed als de bliksem henen;
De schaper zag hem vragend na,
Doch, hy was zonder neen of ja
In 't Wisperdal verdwenen.
Daer hief zich de ongenaekbre kruin
Trots op heur flanken van arduin;
Daer zag hy op de hooge kruin
| |
| |
En ook, de vormen eener vrouw....
Ik ben aen 't eind van allen rouw!’
Dus riep hy ‘Ja, ik zie een vrouw,
Dit moet Garlinde wezen.’
Nu schoot hy uit in drift en gloed,
Zyn blydschap had geen palen;
Hy zwoer van haer op staenden voet,
Zoo was zyn hart in drift en gloed,
De bergkruin af te halen.
‘Ho, holla!’ riep een myndwerg uit,
‘Wat, heerschap! zoudt gy meenen?’
Daer keerde hy zich naer 't geluid:
‘Ho, holla!’ riep de myndwerg uit,
En was op eens verdwenen.
| |
VI De Stortvlaeg.
De ridder kwam des morgens weêr,
En bragt met zich een talryk heir,
Van lieden uit die streken;
Voorzien van moker en houweel,
Om in des bergs benedendeel
Hoe zwaer die taek aen ieder scheen,
Hy ondernam haer ligt alléén,
Om tot zyn doel te raken..
Hy ging hen allen vlytig voor,
| |
| |
En brak het eerst de bergkorst door
De moker viel met dof geluid,
De koevoet wrong de bonken uit,
En de echo kaetste 't kloppen
En 't scharren van houweel en spâ
In de omgelegen vlakte na,
En Ruthelm zag met blyde ziel,
Hoe klomp en schelf den romp ontviel;
Hoe de ingang dieper boorde,
En hoe het uit de wyde kloof
Van 't hakken en 't rammeijen stoof,
Dat niemand zag noch hoorde.
Reeds droomde hy zich op den top:
Hy klom een ruigen heuvel op,
En, fier gelyk een ceder,
Hield hy de stofwolk daer in 't oog,
Of zag eens vrolyk naer omhoog,
En zong, zoo zacht als teder:
Wie voert myn hart met fel geklop,
De kruin van kedrich's heuvel op
Al die u zochten keerden weêr.
Wie minde er u als ik, zoo teêr,
Van heel den riddrendrom?
Kom, oorsprong van myn aerdsch geluk!
Gy kunt myn harteleed en druk
| |
| |
Maer nauwlyks was het liedjen uit,
Of eensklaps doet een fel geluid,
En dondrend wordt er van de kruin,
Een bui van krytsteen en arduin,
Op 't werkvolk neêrgedreven,
Zy vluchten heen, zy stomplen voort;
Een deel verpletterd en versmoord
Lag onder 't gruis te sterven.
Een tweede stortvlaeg viel weldra,
Een derde joeg de vlugters na
Die weken voor de scherven.
En, toen het al verstoven was,
Zag Ruthelm 't wreede dwergenras
Omhoog van vreugde tieren;
En jubelend, zoo veel het mogt,
Met pauk en speeken naer de locht
Ontziend in 't ronde zwieren.
Droefgeestig zeeg hy op den grond,
Te diep in 't minnend hart gewond;
Te laeg, te snood bedrogen.
Hy zag nog eens den bergtop aen.
En smolt dan weg in bang getraen,
De handen voor zyn oogen.
Daer hoort hy iemand achter hem.
‘Ho, holla!’ klonk eene doffe stem,
Als kwam zy uit de steenen;
En fluks verschynt een kleine gnoom,
Van achter een gevelden boom.
En zag den ridder weenen.
‘Zeg, heerschap!’ sprak hy, heel beleefd:
‘Gy lydt en weent en snikt en beeft, -
| |
| |
Waer schuilt de wond, waer zit de pyn?
Ik kan u mooglyk dienstig zyn
Vermeetle!’ riep de ridder uit:
‘Vermeetle! kleine helsche guit!
Gy trapt my op het harte.
Verlos myn jonkvrouw uit den strik,
Dan helpt gy in een oogenblik
Myn ongeneesbre smarte. -
By Kedrich's kolk! daer hebt gy 't nu...
En is de graef nog even schuw
Van iemand te vernachten,
Die 's avonds als het onweêr gromt
Om eene schuilplaets bidden komt?
Zoo'n straf stond hy te wachten.
Al wie de erbergzaemheid bespot,
Verdient nog yselyker lot
Maer kom, gy schynt een moedig held,
Uw naem wordt nog met lof vermeld
By de onderaerdsche scharen.
Ons heugt hoe Ruthelm's voorgeslacht,
Soms heele drommen heeft vernacht
Verrast door storm of yslyk weêr;
Dit heugt het talloos dwergen heir,
Zie, als ge in moed uw oudren lykt,
En voor geen schyngevaren wykt,
Dan zult gy 't meisje naedren:
Dan breng ik u den breeden kop,
Van d'onbeklimbren Kedrich op,
Uit achting voor uw vaedren.
Verberg myn voorgenomen plan,
Er weet' geen mensch hier onder van,
| |
| |
Hier onder noch hier boven....
Nu, ga, eer iemand iets vermoed,
En keer, zoo dra de morgengloed
De starren zal verdooven.’
De ridder stak met bly geluid,
De beide palmen naer hem uit;
De berggeest snelde henen,
Gelyk een zwaluw in zyn vaert;
En was op een twee drie in de aerd,
Aen 's ridders blik verdwenen,
| |
VII. De Ladder.
Das Werk, das schreckliche, ist getha[n]
't Is nacht, en de schimmen,
Verdwynen voor 't glimmen,
| |
| |
Toen sprak hy: - ‘o vromen!
Die schrikken noch schroomen,
'k Beveel u, myn knechten,
Zoekt om, als de brakken!
Langs hier en langs daer.
| |
| |
Met scheuten en sprieten.
In 't maenlicht te beven,
| |
| |
En, toen ze als verslagen,
Verdwenen ze op 't brommen,
| |
VIII. De Trouw.
O Brâutigain, welch' eine braut.
Wird demen arm' zur Beute?
De morgen deed maer even aen de kimmen,
Zyn eersten strael met zachte scheemring klimmen,
Toen Ruthelm zich in 't zwygend dal bevond,
Waer hem de gnoom reeds op te wachten stond.
Verbaesdheid had hem heel de ziel bevangen,
Zoodra hy daer de ladder had zien hangen,
Van Kedrich's top tot in het lage dal.
De berggeest sprak: ‘Zie daer, wat ik beval,
O ridder! om uw liefste u te beschikken.
Geen schyngevaer mag heden u verschrikken;
Klim moedig op! en toon eens dat de moed,
Van uw geslacht nog omloopt met uw bloed.
Ginds zit uw bruid, zoo lang zoo droef te smachten
Op uitkomst, die zy heden mag verwachten.
Geen boevenhand heeft haer noch aengeraekt;
Zy werd gediend, verzorgd, en slechts bewaekt
| |
| |
Om Sibo's feit en guitentrek te wreken.’
De regterhand ten hoogen opgesteken,
Wees hy met de andre hem de ladder aen,
De ridder steeg. Maer, halfwegs opgegaen,
Begon zyn blik hem in het hoofd te draeijen.
De wind stak op en bleef aenhoudend waeijen,
En zweepte met het hangende gescheer,
Den bergrug langs en weder door de sfeer.
Hy dorst in eens geen sport meer hooger klautren.
Hy vloekte 't weêr, de timmring, de kabautren,
En heel het dal met zyn doormynden grond.
De berggeest die hem na te turen stond,
Riep schallend uit: ‘o zwakke teelt der riddren!
Die eens voor niets ter wereld konden siddren.
Hun braefheid en hun heldenmoed verdween,
Het heden zwicht voor 't deugdenryk voorheên.
Niet zonder last, komt men den Kedrich binnen:
Niet sluimerend is uwe bruid te winnen;
Een schat als die, wordt zuer en duer betaeld,
En nimmer dan met lyfsgevaer behaeld.
Gy voelt geene echte en onuitdoofbre liefde,’
De tael des dwergs, die Ruthelm's boezem griefde,
Schonk hem weêr moed; hy overpeinsde, en bragt
Al menig leed en onheil, dag en nacht
Geleden, om haer, kost wat kost, te vinden,
Voor zynen geest; en hoe gezel en vrinden
Den moed en hoop verloren; hoe het lot
Slechts hem verkoor, hem zoo toevallyk tot
Voor haer geleidde; en kracht en zelfsvertrouwen
Doorvlamden hem op nieuw; zyn moed ontglom;
Hy steeg weêr, zag niet afwaerts, en beklom
Schier aêmloos zeeg hy neder;
Doch dra, zag hy het hoofd der dwergen weder
Naest hem: ‘Geluk!’ dus riep hy vrolyk uit:
‘o Ruthelm, kom, gy krygt uw frissche bruid;
Ga, voer haer mede, en troost heur gryzen vader,
En kenn' hy voorts, en deugd en pligten nader.
Gy hield uw eed, thans eindigt uwe togt;
Kom, volg my!’ en hy daelde in eene krocht.
De ridder zonk met hem den heuvel binnen.
| |
| |
Wat daegde er daer aen zyn verdwaelde zinnen?
Geen mergelgroef, geen zwart nog donker oord:
Een ruim paleis, door pylers onderschoord,
Met lucht bewerkte en fiks gespannen bogen,
Die gotisch uitgebyteld, in den hoogen
Elkandren ondersteunden, ryk besneên
Met blad en bloem om kruis-en sleutelsteen.
Hy hoorde een bron er in de verte springen,
En vogels in de hooge beuken zingen;
Hy hoorde links en regts, en onder hem,
Een hol gerucht waer soms een doffe stem
Doorheên klonk, die door andren weêr vervangen,
Een mompling onderhield in hol en gangen.
Hy bleef beangst den berggeest digt op zy,
En volgde hem door gang en gaendery.
De gnoom hield stil; de roephoorn opgesteken
Gaf hy een cein. De weêrgalm die het teeken
Tot zevenmael herhaelde luid en lang,
Klonk akelig door welf en hollen gang.
En op een wenk, als vielen zy van boven,
Kwam gnoom en elf dienstwillig aen gestoven;
Zy bogen zich schier tot de voeten neêr,
En vroegen vaerdig: ‘wat gebiedt gy, heer?
Ga heên’ beval hy ‘wilt Garlinde hier geleiden,
Dat eenigen van u een paerd bereiden,
Een gladden hengst, gezadeld en getoomd.’
Daer trad Garlinde uit een vertrek, beschroomd
En aengedaen den jongen ridder tegen.
Eerst scheen zy in verwondring 't overwegen,
Of zy nog wel een voetstap naedren zou.
Toen zei het hoofd der dwergen. ‘Kind, uw rouw
Heeft uit! treed toe, gy krygt de vryheid weder,
Dees brave borst bemint u trouw en teder;
Hy is de telg van vroom en edel bloed,
In riddereer en deugden opgevoed;
Uw losprys hebt ge aen zynen moed te wyten.
Smelt ziel in ziel, en wilt uw dagen slyten,
In echt geluk. Viert steeds de erbergzaemheid,
En 't dierst genot blyft eeuwig u bereid!’
| |
| |
De jongeling zich zelven schier te buiten,
Kon zynen dank naer waerde en eisch niet uiten;
Hy boog zich driemael neder voor den gnoom,
En trad zyn schoone toe. Zy, door dien droom
Begocheld, dorst geen enklen oogslag wagen,
Maer bleef als wezenloos heur vingren gade slagen,
Die, met de franjen van heur sluijertros
Vast wentelden; en eene vuerge blos
Betrok heur koon. Hun beider oogen spraken
Wat uit hun mond niet willig los kon raken
En beider ziel begreep de tael van 't hart,
Verwonnen door de teêrste liefdesmart.
Een klepper ryk getooid, door gouden toomen
Gedwongen, en ter plaetse door twee gnomen
Gebragt, werd aen het jeugdig jonge paer
Vereerd; zy stegen op, en naest elkaêr
Gezeten, sloeg de bruid heur blanke handen
Hem om de heup. Men bragt door beuk en panden
Het hunkrend paerd, fier op zoo'n schoone vracht,
Een donkre pyp in, waerde digtste nacht
In heerschte, en na een eind wegs onder de aerde
In 't donkere gespoord te hebben, klaerde
Het duister op; daer opent zich de myn;
Daer loopt een weg in kronkels langs den Rhyn,
En in 't verschiet is Sibo's burg gelegen,
De myndwerg groet hun nogmaels goedig tegen,
En trapplend schiet de klepper in galop,
De slingerbaen naer 's graven wooning op.
EINDE.
|
|
Auteursrecht onbekend