Volledige werken. Deel 2 (1884)

Volledige werken. Deel 2

(1884)–Theodoor van Rijswijck– rechtenstatus

Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende



[pagina 85]
De Boschgeuzen. Op, op! de Spanjaerd moordt en brandt, En boelt met maegd en vrouw! Op, op, gy volk van Nederland, Met ponjaerd en kartouw! Neen, nimmer paste 't juk op Nederlandsche schoudren: Vry, blyft Civilis teelt en Ambiorix kroost! Wee hem, die laf genoeg op 't erfgoed zyner oudren, Zich in het juk vernoegt en niet van schaamte bloost! En moet de vryë Geus voor d'overmagt bezwyken, Dan met den laetsten dolk het laetste hart doorboord; Dan plant de dwinglandy heur vaen op onze lyken, Maer nimmer slypt men ons aen heur triumfkar voort. Weêr is de dag voorby, de zon heeft uitgeschenen, Reeds spookt de duisternis in 't eeuwenheugend bosch; Daer dryft de vlotte maen door 's hemelsch voorhang henen: Komt, rukken wy te velde en op den vyand los! Dit bedelmunnikssticht, ginds, met zyn style transen, Valt ons van nacht te baet, hoe hecht zyn boogdeur sluit'; Daer pleeg het spaensch geboeft by noodweêr te verschansen; Weg, met het eedgespan dat in de cellen muit! Groot is des vyands magt, ontelbaer zyne knechten, Met moord en foltertuig behangen tot den voet;
[pagina 86]
Maer 't overtal zal hier de zege niet beslechten, Één enkele onzer weegt er twintig op in moed. Geen band meer om den nek. geen koorden om 't geweten, Geen mutsaerdstapel, noch gewyde worgpael meer; Hier schept het volk geen lust in bange martlings kreten, Dit past den volkren slechts der laffe zuider sfeer. Bang was ons laetst gevecht, rood waren onze handen, En sprenklend vloog het bloed van 't rondgeslingerd stael, En menig gapend hoofd, gesplist tot aen de tanden, Gaf brein en adem uit, en parelde als korael. Toen zagen wy de trots van 't mogend Spanje stryken. Toen drong Kastilje's bloed in Neêrlands drassen grond... Zwaer drukk' de dorre hei op 't mest der zuider lyken, En krassend aez' de raef de weeke terpen rond! Ginds klieft de vlam de lucht, hoort ginds de noodkreet schallen! o, Wie het geuzenbloed nog vry door de aedren snelt, De bange stormklok klept, het dorp is overvallen, De veldeling bezwykt voor 's vreemdelings geweld. Kom! heft de zwaerden hoog, om forscher neêr te drukken, En juicht wanneer uw bloed der vaedren grond bespat; Valt aen! en breektuw kling op 's vreemdlings borstaenstukken, Stoot hem de hoofdpan met de koopren handhaef plat! Hoezee! hoezee! door bloed en brand, Voor altaer en gezin. Op, op, o volk van Nederland! En sneuvel of verwin!

Vorige Volgende