Volledige werken. Deel 2 (1884)

Volledige werken. Deel 2

(1884)–Theodoor van Rijswijck– rechtenstatus

Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende



[pagina 83]
Wilmientje's Bede. Wilmientjen, een meisje zoo schoon en zoo rank, En zoo blank Als de sneeuw van de daken, Verloor heure moeder en vader te gaêr; Zy weende en zy rouwde zoo lang en zoo naer, En zy wist niet wat doen noch te maken. Wel vielen haer rykdom en schatten ten deel, Een kasteel, Een gehucht en een molen; Maer dat zy geen vrienden, geen magen meer had, Dit nam haer 't genieten van rykdom en schat, En dit deed haer in eenzaemheid dolen. Er stont een kapelletje digt by heur slot, Waer zy God Heure smarte ging klagen; Waer zy door de moeder van bystand en peis, Zoo roerend, zoo luid en zoo menige reis Heure beden ten hemel liet dragen. Eens, dat zy weêr droevig op 't knielbankje zat, En weêr bad Om gezelliger leven,
[pagina 84]
Dat haer op de wereld vervrolyken mogt, En haer na het eind van een lofflyken togt, Eene plaets in den hemel zou geven: Dan luisterde haer daer een herders knaep af, Met zyn staf Tegen 't kluisje gebogen; Hy zag door het zyraem de maegd in 't gezigt, Die biddend heur oogen ter aerd had gerigt, En ook hy werd zoo innig bewogen. Want toen zy heur bede nog eenmael herlas, Riep hy ras, Doch met minzame toonen: ‘Verbind u, myn dienstmaegd! begeef u in d'echt, En maek uw gemael van den schaepherders knecht, Die het eerst zich aen u zal vertoonen.’ De knielende schoot heure mymering uit; Het geluid Had haar gansch doen versagen; Onthutst en bedremmeld vertrok zy van daer, En werd by het omzien den herder gewaer... o, Nu was zy nog veel meer verslagen. ‘Wie!’ sprak zy, ‘weêrstaet de bevelen van God! Die het lot, Met zyn wenk wil regeren?...’ Zy ging naer den herder, zy legde 't hem uit, Den wil van den hemel, zy werd zyne bruid; En hy prees de bevelen des Heeren. En vrolyker liepen heur dagen daer heen. Wel te vreên Met het lot haer beschoren; Doch namaels, al bad zy nog driemael zoo fel, Liet nimmer het wonderbeeld in de kapel, Haer het nietigste woord meer hooren.

Vorige Volgende