|
| |
| |
| |
De Twee Boogschutters.
(Naer Victor Hugo)
Dames, oyez un conte lamentable.
- baif -
't Was in dit nachtlyk uer, wanneer het minst gefluister
Een boozen stooren zou, die door 't vervaerlyk duister
Nog dronken omdwaelt van het aeklig sabbatfeest;
En dat de reiziger met overhaeste schreden,
Beducht de heî doorsnelt, verdiept in troostgebeden:
Het uer wen alles zwygt en vreest!
Twee schutters trokken door de diepe dalen henen,
Waer ginds die toren ligt met zyn verstrooide steenen,
Gebouwd, toen 't kruisheir streed voor Sion's heilge stad,
Door eenen kluizenaer, zoo onze vaedren dachten,
Die met het kruicifiks in minder dan drie nachten.
Het gansch gebouw voltroken had.
Zy staen: en zonder uer noch plaetse t' onderscheiden,
Ontsteken zy een vuer, en gaen hun disch bereiden.
Zy doen hun wapens af, en zetten zich meteen
Op 't beeld eens martelaers, dat uit zyn nis gevlogen,
De beide handen t'zaêm en met de kruin gebogen,
Nog in het stofte bidden scheen.
| |
| |
De vuergloed deed op 't puin, de heuvlen en de boomen,
En al wat hem omgaf, een toovrend schynsel stroomen.
De nachtuil week terug voor 't glanzend spel beducht;
De nare vledermuis verblind door 't helder glimmen,
Deed in heur kronkelvaert met heur getandde vlimmen
De vlammen beven in de lucht.
En de oudste van de twee bestond uit spot te vragen:
‘Draegt gy het boetkleed niet? - Viert gy de vastendagen?’
Vroeg de andre, en schoten zaêm in schaetrend lagchen los.
Een akeliger lach doorklonk de ruime weiden....
't Was rondom nacht en stil en ledig, en zy zyden:
‘Hoor de echo lagchen in het bosch!’
En eensklaps gaet een licht met vreemd en vreeslyk vonklen,
In blauwe vlammen op, die langs de bergen kronklen;
De lasteraren, ach! zy vreesden 't schynsel niet.
Zy hoopten 't haerdvuer op met doode pynboomtakken,
En dachten: ‘ginds zal wis een bergstroom nederzakken,
Waerop de vlam heur flikkring schiet.’
Maer neen, die tweede lach (wie zou van schrik niet beven?)
Was van de satan zelfs, die langs dit oord kwam zweven!
Die weêrlicht was zyn blik die heen schoot over 't veld;
Die blauwe zwavelvlam, een vonk uit 's afgronds holen,
Die, waer hy op deze aerde of elders rond moog' dolen,
Hem eeuwig pynigt en verzelt.
Op 't zondig schateren der beide togtgenooten,
Kwam hy gelyk een wolf op zyne prooi geschoten;
Zyn vuerblik streek zyn vaert in 't nachtlyk duister voor:
‘Ha! sprak hy’ lastert luid, en schatert naer begeren!
‘Ik ga uw lippen eens een ander rigting leeren,
Als ik uw tanden knarsen hoor...!’
Nu kon men om den haerd, by 't vroege morgenwekken,
De vorm eens boksvoets in de doovende asche ontdekken;
Het dal werd heel den dag door mensch noch dier bezocht.
Maer op dezelfde plaets waer 't haerdvuer had gelegen,
Zag men by middernacht een blauwe vlam bewegen,
Maer die niet op kon naer de locht.
| |
| |
Zy vloeide als langs het zand waer in zy scheen te kleven,
Wyl grynzend luid gelach, by poozen aengeheven,
Des veldlings boezem trof met banger slag op slag.
Hy zag de satan niet noch de vermaledyden,
Maer sidderde als hy dacht, hoe yslyk men moest lyden,
By zulk een pynelyk gelach....
Sinds bleef de haerdvlam 's nachts langs heuvelen en boomen,
En al wat háer omgaf, mee toovrend weêrlicht stroomen.
De nachtuil week terug voor 't glanzend spel beducht;
De nare vledermuis verblind door 't helder glimmen,
Deed in heur kronkelvaert met heur getandde vlimmen,
De vlammen beven in de lucht.
En, zoo het avondrood ter kimme was geweken,
Deed niets, vóór 't morgenlicht, de helsche vlam verbleeken.
En hing het onweêr met zyn stortvlaeg over 't oord,
De lach steeg hooger op, naer dat de donder brulde,
En feller glom de vlam die over 't zandgruis krulde,
Als wou zy met den bliksem voort.
Maer, eens by middernacht, om 's aerdlings leed bewogen,
Hief zich het steenen beeld des heiligen te hoogen.
In 't slepend schouderkleed, den marteltak in top,
Bezwoer hy 's duivels magt, en by de vlam getreden,
Ontsloot zyn mond, en sprak: ‘o God, verhoor myn beden!’
En stak de steenen armen op.
En alles vlood, en lach en licht en zwavel glansen,
't Was alles weg! en als de dag blonk aen de transen,
Vond men op 't steenen beeld de twee soldaten dood.
De vryheer van het dorp deed hen te zaêm begraven,
Schonk jaerlyks, voor een misse om hunne ziel te laven,
Aen 't naetste sticht, drie ponden groot.
Ga dit verhael 't begryp des stervlings soms te boven,
Het zy zoo! niemand moet het wikken maer gelooven.
Gelooven zeg ik? ach! die goede tyd vervloog!
Wie volgt er heden nog der vrome vaedren stappen?
Wie is er in deze eeuw, trots al heur wetenschappen,
Die nog de beide knieën boog?
|
|
Auteursrecht onbekend