|
| |
| |
| |
De Dans by de Zee.
Er leefde eens voor jaren een stokoude graef,
Zoo ryk als vermogend, zoo edel als braef;
Hy had in den echt maer één dochter vergaêrd,
Die heden voor d'achttiende mael was verjaerd.
Aleide was ryzig en edel van toon,
Als Raphaëls beelden zoo goddelyk schoon;
En wat heure blikken vermogten op 't hart,
Dit voelde Lenardo, dit tuigde Bernard.
Bernard was een ridder zoo koen als gevreesd,
Zoo dapper in 't stryden als lustig op 't feest;
Lenardo was minder beroemd om zyn daên,
Dan om zyne schatten en vorstlyk bestaen.
Bernard die de gunst van de jonkvrouw bezat,
Was trotscher daer meê dan met paerlen en schat:
Was ryker dan alle de vorsten te gaêr,
En ruilde geen ryk voor een zoentje van haer.
Reeds lang deelde 't meisjen in 's jongelings min,
En had voor Lenardo behagen noch zin;
Ofschoon ook de graef heure neiging verwees,
En immer Lenardo bevoorrechtte en prees.
| |
| |
Dit wrong haer by poozen een traen uit het oog;
Doch drukte Bernard haer de wangen weêr droog,
Dan was zy weêr dronken van 't zaligst genot,
Dan waren weêr beiden verheugd om hun lot.
Maer eens, en op eens trad de graef haer op zy,
En zeide: ‘myn dochter, voor u en voor my,
Is 't meen ik thans tyd, om een keus te begaen;
Ik bied u Lenardo ten bruidegom aen...’
Aleide verschrikte, verkleurde en bezweek;
Zy stortte terneder, zoo roerloos en bleek,
En toen zy 't bewustzyn weêr later bekwam,
Dan vroeg haer de graef, zoo misnoegd en zoo gram:
‘Wat toch heeft myn keus met uw schrik zoo gemeens?
Ach vader! gy zegdet my dit zoo op eens!
Ik was met, en ben nog ten echt niet gezind;
Doch wilt gy, het zy zoo, beveel aen uw kind!’
De graef sprak geen woord en vertrok van heur zy,
Gedaen waren feesten en avondparty;
De stonden vervlogen zoo vreemd en zoo naer,
Zoo doodsch, zoo vervelend, voor hem en voor haer.
Wat sleet zy al menigen treurigen dag,
In 't munnikslot dat by den zeeboezem lag;
Daer bad zy de Moeder des Heeren zoo laet,
Of vroeg aen den abt, die heur oom was, om raed.
Maer eens, en in eens, op een meiachternoen,
Ontmoet zy heur mymrenden vader in 't groen;
Zy groet hem en drukt hem zoo vrolyk de hand,
En spreekt hem van bruiloft en huwelykspand,
Zy zegt hem hoe zy op de zaek heeft gedacht,
En vraegt hem hoe lang er nu nog werd gewacht;
En hoe thans Lenardo heur harte beheert,
En hoe zy hem boven een ander begeert.
| |
| |
Dit streelde den graef zoo gewenscht en zoo goed -
‘Aleide!’ dus riep hy ‘myn dochter! myn bloed!
Gy evenbeeld van myn geliefkoosde gâ!
Gy komt de bevelen uws vaders te na.
Gy kunt niet ontaerden, dit wist ik te zeer,
Gy bloem van myn leven! Gy gift van den Heer!
Zoo schuldig toch vlamde u de min niet in 't hart,
Dat gy haer zoudt voeden uw vader ten smart;
De driften zyn niets by den wil van den mensch.
Wel zalig zy de echt naer der ouderen wensch!
U blyv' met Lenardo, Gods zegen bewaefd...’
En 't meisje sloeg schuchter de blikken ter aerd.
Weldra had de maer door den landstreek verspreid,
Dat schoone Adeleide ten echt werd geleid;
Dat ryke Lenardo het hartje bezat,
En spoedig met haer in het huwelyk trad.
De wimpels verkondigden 't feest in het rond,
De slotgevel prykte zoo zwierig en bont;
En trompen en slangen en dondrend geweer,
Ontwaekten nu d'echo's der heuvelen weêr.
De baen naer het sticht aen den oever der zee,
Was kwistig bestrooid voor de jeugdige twee:
De baen naer het sticht waer de knoop werd gelegd,
En de overste deel nam in 't vieren der plegt.
De dag was zoo schoon en zoo klaer en zoo heet;
Al vroeg waren knapen en knechten in 't zweet,
Al vroeg stond de stoet in livrei op het plein,
Naer wyze beschonken, te wachten op 't sein.
De togt nam begin, en met vaendel en staf,
Trok eerst een gedeelte der lieden vooraf;
Nu ging er een ander met veêl en klaroen;
Dan volgden de maegden met strikken en groen.
| |
| |
En achter die naderden de eedlen te paerd;
Zy hielden de bruidegom statig omschaerd.
Nu kwam er een hoop die nog deftiger reed;
Mevrouwen en juffers, zoo prachtig gekleed,
In krakende zadels van leder en zy;
De houding zoo statig, de blikken zoo bly,
Omringden zy 't bruidje, dat, koel en bedeesd.
Zich opwaerts liet leiden ten huwelyksfeest.
Zy tuerde soms zoekend op 't golvende nat,
Als of zy de ruimte van 't pekelveld mat,
Langs waer men den togt uit het gravengesticht,
Door 't zandplein naer 't munnikenslot had gericht.
Zy naedren en trekken in d'opene poort,
Den zuilengang door naer de binnenplaets voort;
Daer stonden de paters in reijen geschaerd,
Zy bogen de kruinen en plooiden den baerd.
En de abt vatte haer, en greep hem by de hand,
En bragt hen te saêm aen den vloed op het strand;
En stond daer, en sprak daer met kracht en met klem. -
Door 't feestkoor omsloten, tot haer en tot hem. -
‘Zie, hoe thans de vloed als een bevend kristal,
Zich rustig beweegt als een beek in het dal;
Hoe koestrend de zon uit de heldere sfeer,
De baren verzilvert van 't kabbelend meer.
Maer jammer! hoe ras kan geen noorderorkaen,
Die rust, dat genoegen, dat heil doen vergaen?
Ras voeren de winden dit kronkelend zop,
Met schuimende koppen ten starrenboog op.
Dan hult zich de zon met heur koestrenden schyn,
Onthutst in de raetlende zwavelgordyn...
Wee dan, die te blind op het lot heeft betrouwd.
Hy zinkt met zyn wrak in het nydige zout!
| |
| |
Maer heil hem! die vol van het zoetste genot,
De bitterste keering durft wachten van 't lot;
Die, zeilt met genoegen de levenszee door,
Te vrede, met wat hem de hemel beschoor.
De trouw is het meer, en de kiel is het paer...’
En, eensklaps beweegt zich de luistrende schaer.
Zy turen op 't glinsterend vlak van de zee;
Daer nadert een boot als een pyl aen de ree.
Vlug wipt zich een jonker het oeverzand op:
Hy nadert den stoet in een hupschen galop,
Den hoed in de hand en de vuist aen 't gevest,
Begroet hy den abt, en het paer en de rest.
‘Bernard!’ gilden allen ontsteld en bevreesd,
‘Bernard!’ schreeuwde de oude, ‘wat stoort gy ons feest?
‘Bernard!’ riep de Bruigom en greep naer zyn dolk:
‘Bernard?’ zuchtte 't bruidje; ‘Bernard?’ vroeg het volk.
‘Peis!’ donderde de abt door de draeijende schaer,
‘Wat vlammende blikken voor hem en voor haer! -
‘Peis!’ voegde de jonker er schaterend by,
‘Wat drygende wezens voor haer en voor my!
Wel streelt my dit echtfeest het harte niet zeer,
Doch mis ik het bruidjen, er zyn er nog meer;
Daerom heeft geen traen myne wangen bespat:
Lenardo! vaerwel met uw maegdlyken schat.
Aleide, geluk met uw ryken gemael!
Heil oude! wordt grootvaêr, word meer nog, en dael
Gezegend in 't graf, van uw leven voldaen,
Zoo tref ik er nog, als uw dochter was, aen.
Maer kom dan, en stem dan en gun my die beê:
Tot vaerwel, nog eenmael gedanst met ons twee;
Nog eenmael tot afscheid gesprongen in 't rond,
En voert haer dan juichend ten huwelykspond!
| |
| |
Dreunt pauken en pypen, voor haer en voor my!
En klemme ik het bruidje nog eens aen myn zy;
Zoo dikwyls toch dansten we aen 't strand by de zee!’ -
En de abt knikte goedig op 's jongelings beê.
En de oude stond stom, en de zinnen schier kwyt,
De bruidegom beet in de lippen van spyt;
Want deelnemend stemde de rei in 't verzoek,
Zy kende geen ridder als Bernard zoo kloek.
Daer tilt hy heur handjen op eens naer omhoog,
Hy gluerde en hy las haer zoo vragend in 't oog;
En hartjen aen hartjen en dwars door den rei,
Daer zweven ze op 't klinken van pyp en schalmei.
Warlend door 't zandplein om,
Hier, door de hoopen heên
Ginds, op het plein alleen
Staert zy op 't golvend zop
Zwiert hy zyn dierbre pop
Trouw dreef de stofwolk meê,
Trouw, tot daer 't nat der zee
Eenmael nog wentlen ze om,
Toen zeî de jonker, ‘kom!
En eer men 't plan ontwaert
Wip! met een slingervaert
| |
| |
Vlug was de riem aen slag,
Toen kreet de stoet die 't zag:
De oude riep: kom kom kom!
Slechts klonken pyp en bom
|
|
Auteursrecht onbekend