|
| |
| |
| |
Verlos ons van den kwaden.
VII.
Er zyn aen den mensch, by den ingang van 't leven,
Twee wezens, ten gids naer zyn doelwit, gegeven;
Die van zijne wieg af, door lust en getraen,
Met hem, door het hobbelig levenspad zweven,
En tot aen het graf zyne zyden beslaen.
Twee geesten, die hem zyne driften ontsteken,
En zigtbaer door ieder gelaetsteeken spreken;
Die, deelend in wat hem berouwt en verheugt,
Het rustlooze zieltje verharden en weeken,
In wedstryd tot pleging van euvel of deugd.
Twee magtige geesten, een booze en een goede;
Een geest die uit wanhoop en misdaden broedde,
En ons in het schandpad der ondeugden trekt;
Een ander, die ons tegen 't onheil der woede
Van d'eersten, tot schild en bewaerder verstrekt.
Afzigtlyk en vuil, en verzengd is de kwade;
Hy slaet onverpoosd onze zwakheden gade,
Met toovrende blikken en lokkenden stand;
En dryft ons en dringt ons tot schande en tot schade,
En geeft ons den leidraed der hel in de hand.
De goede, is een wezen zoo rein als de stralen,
Die 's ochtends vertroostend op 't aerderyk dalen;
Hy noopt ons met engelenlach op 't gelaet,
Ons heil in het oefnen der deugden te halen,
Den Heiland ter eer, en ons zieltje te baet.
| |
| |
Kom op! zegt de kwade, geniet de genugten,
Gryp toe, vrye ziel, naer de schittrende vruchten,
Die 't lustperk der wereld u aenwyst en biedt;
Kleinmoedige! zoudt gy 't genot willen vluchten?
Gryp toe, eer de smaek met den tyd u ontvliedt.
Hoed u! zegt de goede, voor 's werelds vermaken,
Die, naer zy verlokken te giftiger smaken;
Is 't voetspoor der vromen met doornen beplant,
Langs daer kunt gy de eeuwigen bloemhof genaken,
Waer de eerkrans der zaelgen uw schedel omspant.
Ginds, wyst ons de kwade naer lichte verschieten,
Hoe de aerdlingen werelds verblyden genieten,
Op maetslag van harpen, by dans en gebras;
Hoe vry zy hun dagen daer heen laten vlieten,
Als of er geen leven na 't deze meer was.
Hier, houdt weêr de goede zoo smeekend ons tegen,
Hy bidt ons, en poogt ons het hart te bewegen,
Den schandweg der lusten niet binnen te slaen;
Zoo digt aen de helling des afgronds gelegen,
Waer in de hardnekkige zondaers vergaen.
Hoe schittren en blinken des werelds tooneelen!
Het hart is gestemd om er meê in te deelen,
Zoo juicht het en joelt het verblyd door elkaêr.
Laet toch! zegt de kwade, uwe jeugd niet verkwelen:
Blyf toch! zegt de goede, gy loopt in gevaer.
Dan dwalen dan turen ons zoekende blikken;
Dan warren wy ras in de doodende strikken
Die de afgrond zoo lokkend ons uit heeft gespreid;
En ziet ons de goede in de lagen verstikken,
Dan deinst hy neêrslagtig, beklaegt ons, en schreidt.
Ach! waerom toch neigen wy nimmer onze ooren,
Naer 't geen ons de geest van het ware doet hooren?
Waerom toch verwint ons gedurig het kwaed?
Is 't menschdom dan slechts voor den afgrond geboren,
Wiens pooging geen ziel meer op aerde weêrstaet?
| |
| |
Waerom dan, o Heer! ons het aenzyn gegeven,
Om na een kortstondig en beuzelend leven,
Ten prys te verstrekken der listige hel....
Of waerom ons neiging tot kwaed niet verdreven,
En de oorsprong gesmoord van der driften gekwel.
Helaes! maer wy moeten den hemel verwerven,
Met lydend en strydend door 't leven te zwerven,
De vlek onzer misdadige ouders ten zoen.
Wat geeft dat de Heiland voor ons wilde sterven,
Als wy naer zyn lessen noch handelwys doen.
Wy hoorden der hel toe, zoo Godes genade
Ons niet had verlost uit den klauw van het kwade;
Waerom toch herkennen en danken wy 't niet!
Kom, steeds Hem ter eere, het goede te rade
Trots wat ons het aerdryk hoe streelend ook, biedt.
De toomen der driften zyn in ons vermogen;
De hand op het hart, en de blikken ten hoogen.
Om Godes wil, slechts naer het goede gehoord!
Dan zal onze schutsengel zegenryk poogen
Wanneer ons de satan tot zonden bekoort.
o Engel! bewaek ons, voorkom ons verdwalen;
En poogt weêr de hel om ons over te halen,
En biedt zy ons rykdom en pracht en genot;
Herinner ons aen het genot zonder palen,
't Genieten des aenschyns van d'eeuwigen God.
En toovert ze ons feesten, waer ydele knapen,
Zich eerloos aen dartele maegden vergapen,
By geurige wynen en schaetrend gezang;
Toon ons dan, wat vreugd er hier na is te rapen,
By God en zyn Englen, een eeuwigheid lang.
Bekoort ons het schittren van prangende kroonen,
Het donzig fluweel van der magtigen troonen;
Wil ons dan, Beschermgeest, het needrig gelaet,
Den dorenkrans, rietstaf en spotmantel toonen,
Van Hem, die den hemel en de aerde beslaet.
| |
| |
Almagtige! zie op uw lydende panden;
Wy knielen, wy vouwen de bevende handen.
Versterk onze ziel in de neiging naer 't goed,
Ontvang onze beden als zoenofferanden,
Op dat ons Uw geest voor het kwade behoed'!
Bezoek vry ons ligchaem met kwalen en plagen,
Maer berg onze ziel voor de satansche lagen,
o God! die heur oorsprong en evenbeeld zyt;
En mogen wy ooit eene gunst van u vragen;
Dat Gy ons dan steeds van den kwaden bevrydt!
AMEN.
|
|
Auteursrecht onbekend