|
| |
Leid ons niet in bekoringe.
VI.
O Gy! die 't alles houdt omvademd,
Door wien het kleinste diertjen ademt,
Gy, Vader der natuer, beginsel van 't bestaen!
Die in 't geboorten uer der stonden,
Den eeuwgen chaos hebt ontwonden,
En licht en duisternis bedwongt:
Die met een vlugwenk uwer vingren,
Het grondloos bed der zee, in 's aerdryks boezem wrongt;
't Ontzaglyk Alpgevaert uw palmen liet ontslingeren,
| |
| |
Gelyk de zaeijer 't graen,
Laet door zyn handen gaen.
Gy! die de ontelbre hemellichten,
Doet voor de schaduw van uw eeuwig aenschyn zwichten:
Voor wien de vlugge dageraed,
Zich tooit in vlammend wolkgewaed
En tintlend door het zilvren dauwnat baedt,
Op 't orgelen der filomelen,
Die, U ter eer, een dankbaer loflied kwelen,
Dat heel de schepping aen uw magt herinnren doet,
Hoe zwaer weegt toch het kwaed op ons bevreesd gemoed,
Hoe dryft ons magteloos bestaen
En ydle trots en booze waen
Hoe nietig kruipen wy dan op den kleihoop om!
Hoe slyten wy dan onze dagen,
Het smart en gruwlen na te jagen!
Bewust dat eens het uer moet slagen,
Dat de engel des gerigts ons toe zal dondren: kom!
Ten oordeel, zondaer, kom!...
Toch blyft er geen de knieen buigen,
Geen wil uw almagt eer betuigen.
Geen die om U het booze laet.
Het valsche heeft ons hart betooverd.
De satan onze ziel veroverd,
Die hy in hechte kluisters slaet.
Ja, toch verkeeren wy in zonden,
Toch blyven wy aen 't kwaed verbonden,
En spotten luid met pligt en eer:
De booze blyft ons gansch beheeren;
Te diep verzwakt om hem te keeren
Verdwalen wy al lang hoe meer.
Vergeefs ons op den dood bevochten,
Vergeefs ons uit den kolk der jammren opgerigt;
Vergeefs verkregen wat we eens zochten,
| |
| |
Wy dalen naer des afgronds krochten,
Vast luistrend naer den kreet die ons er henen rigt;
En knypen voor uw wenk, o God! ons oogen digt!
Ach! zal de mensch dan nooit beseffen,
Wat hy uw goedheid schuldig blyft?
Wanneer zal hem uw roepen treffen?
Om zich van 't aerdsch gevoel te ontheffen
Waer in de lust tot kwaed, hem telkens dieper dryft.
o Heer! de werken uwer handen,
Verloochnen wie hun 't aenzyn gaf;
Verdwalen willens blind en laf
En huichlen met de dierste banden,
En staen zich aen den geest der duisternissen af.
Help, God! wy zyn in 't kwaed geboren,
In wee en euvlen opgeleid;
Ach! leg ons toch in uwen toren,
De welverdiende straf niet voren,
Gy, Vader van bermhartigheid!
Neen, wil den worm geen reekning vragen,
Wen om zyn schuld uw woede onsteekt;
God! die in schorre donderslagen,
Door helle bliksems rond gedragen,
Tot sferen en tot englen spreekt.
Wie is er voor uw alziende oogen,
Van schulden vry, van vlokken rein!
Blyf met ons onmagt steeds bewogen,
En gun ons toch uw mededoogen,
o Aller schepslen Heilfontein!
De grove schuld van d'eersten vader,
En 't doodlyk kwaed er uit ontstaen,
Is op het nakroost neêrgeslaen;
Vloeit ons door ingewand en ader,
En zet ons zwakke ziel tot zonde en euvlen aen.
Sterk ons, Heer! door uwe verkloeking,
Help ons op het heilpad voort;
| |
| |
Leid ons nimmer in verzoeking,
Daer het kwaed ons zoo bekoort,
Noch beproef ons zwakke harten
Niet te midden van de schuld;
Leer ons iedren aenval tarten.
Die in valschen schyn gehuld,
Ons des levens rampkelk vult.
Om de smart, voor ons geleden
Aen het kruis op Golgotha,
En den stryd voor ons gestreden,
Gun' Gy op ons smeekgebeden,
Want, hoe diep in 't kwaed gewikkeld,
Hoe de duivel ons bedroog,
En nog steeds tot misdoen prikkeld,
Houden wy het smeekend oog,
Toch gestaêg naer U omhoog.
U by 't plegen zelf van 't kwaed.
Wen uw toorn in vlammen staet.
Op ons magteloosheid neêr;
In verzoeking niet, o Heer!
|
|
Auteursrecht onbekend