Volledige werken. Deel 1

Ons toekome Uw ryke.
II

In het middenpunt der aerde,

Digt met nacht en stank omhult;

Waer de pestwalm eeuwig omdryft,

En de krocht gedurig vult:

Waer de wasem van de poelen

Immer nieuwe pynen baert;

En de draek met zeven hoofden

Aen de salamander paert;

Die heur monsterwelpen uitschut,

En bereids weêr zwanger wordt;

En een springvloed van gedrochten

d'Eenen op den andren stort:

Daer, waer 't huilen nimmer ophoudt,

Het verdoofd gehoor doorpriemt;

[p. 392]

 

Waer de vlym der martelingen,

 

Tot in 't marg der beenen striemt...

 

Is de helpoel waer des satans

 

Gloênden sulferzetel staet;

 

Waer de stervling moest verblyven,

 

Om der oudren euveldaed.

 

Onuitdoofbre zwavelvlammen,

 

Nimmer zigtbaer aen het oog,

 

Flakkren uit geheime bronnen

 

Alverschroeijend naer omhoog;

 

Klampen doemeling en duivel

 

Met de zelfde dolheid vast;

 

Tusschen slangen en griffoenen

 

In den gloed op een getast.

 

 

 

't Is 't verblyf den mensch beschoren

 

Om zyn schrikkelyken val;

 

Om het feit van d'eersten vader.

 

Die den hemel ons ontstal.

 

Daer hy, trots 't verbod des Heeren,

 

Zich liet leiden door de vrouw;

 

't Wordende geslacht verpandde

 

Aen een eindeloozen rouw.

 

 

 

Maer de vader van het wezen,

 

De oorsprong der bermhartigheid;

 

Bleef, hoe schandig ook verloochend,

 

Nog tot onze hulp bereid.

 

Satan ging den Redder tegen

 

Met godslasterende stem;

 

Doch de muitende afgrond sloot zich

 

Voor het kind van Bethlehem!

 

De eenge Zoon des Allerhoogsten,

 

Als zyn vader goed en groot,

 

Leed voor ons, als mensch, op aerde,

 

Streed, en overwon den dood.

 

't Paradys op nieuw ontsloten.

 

Werd der zielen ervnis weêr,

 

Voor die in Gods magt geloofden

 

En des Heilands liefdeleer.

 

Laes! het kwaed zoo diep geworteld,

[p. 393]

 

En verkankerd tot in 't been;

 

Lokt de booze stervelingen

 

Immer naer het dwaelpad heên;

 

Vruchtloos zet Ge uw armen open,

 

God! zoo liefderyk, zoo goed;

 

Zondig schopt het snoode menschdom,

 

Uwe weldaên met den voet.

 

't Houdt zich doof voor 't woord der waerheid;

 

Voor het licht der rede blind;

 

't Knielt voor 't altaer van den booze

 

Dien het boven U soms mint...

 

Heer! zoo eens de stem der zonden,

 

Weêr tot voor uw zetel klom;

 

Wreek U dan toch in uw toren

 

In uw gramschap er niet om!

 

Want, zoo Gy de booze daden

 

Van de kwaden na wilt gaen,

 

Wie dan, zal er van het menschdom

 

Op deze aerde nog bestaen?

 

Ach! Gy zult om 't aental vromen,

 

Hoe gering het toch ook schyn';

 

Steeds de God van mededoogen

 

En onpeilbre liefde zyn.

 

Op de beê slechts ééner brave,

 

Eéner deugdenryke ziel,

 

Houdt uw wenk het wraekvuer tegen

 

Dat haest op ons nederviel.

 

Allen, gaen wy niet verloren,

 

Schoon in zonde en vloek gebaerd;

 

Heer! uw bloed is ons ten waerborg,

 

En uw ryk blyve ons bewaerd,

 

Zoo de weegschael der verdiensten

 

Neêrdaelt met ons zondenpak;

 

Heer! het valsche lokt zoo magtig,

 

En ons zieltjen is zoo zwak!

 

Laet uw geest ons hart versterken

 

Dat het alle list ontwyk',

 

En de hel kan wederstreven

 

Met het uitzicht op uw ryk.

 

Uw genade is onuitputbaer,

 

Als uw wil oneindig goed;

[p. 394]

 

In geloof en liefde hopend

 

Zien we uw Aenschyn te gemoed:

 

Zien wy eens, hoe diep gezonken,

 

Hoe verkleefd aen 's werelds slyk,

 

Ons, van vlek en smet gereinigd,

 

Opgenomen in uw ryk.