|
| |
| |
| |
Geheiligd zy Uwe naem.
I.
O eindloos onbegryplyk Wezen!
Door geene tong genoeg geprezen,
Noch door gezang naer eisch geroemd;
Wien de englen, die uw troon omringen,
In zielversmeltbre liedren zingen
En driemael heilig! wordt genoemd.
Voor wien de cherubynen kooren,
In eerbied en ontzag verloren,
De gouden harpen bevend slaen;
Terwyl hun schaduwryke veêren,
Uw wêerschyn van hun aenzigt keeren,
Dien geen geschapene uit kan staen.
O Namelooze! om wien de donder
Zyn ratelende slagen onder
Het smeltend lied des seraph's mengt;
Gy dult ook dat een worm der aerde,
Dien Gy uit slyk boetseerde en baerde,
U zynen dank ten offer brengt!
Ach! wie zou U niet eindloos pryzen?
Wie moet het loflied niet doen ryzen
Met hart en stem, uw naem ter eer?
| |
| |
Wie zou zich niet in 't stofzand buigen,
En zyne nietigheid betuigen
By 't denkbeeld van uw naem, o Heer!
Al wat uw godlyk Alvermogen,
Uit nacht en bajert heeft getogen;
Wat op uw wil 't bestaen ontving,
Zal eeuwig uwen lof doen hooren,
Zoo wyd de verste zon mag booren,
Door d'eindeloozen scheppingskring.
Wanneer des vuerbergs holen ronken,
't Azuer beslaen met smook en vonken,
Wyl 't water kookt aen zynen voet;
Wanneer de lucht heur vlotte bergen,
Als om het zonnelicht te tergen,
Door heel den dampkring wentlen doet;
Wanneer de rukwind opgedreven,
Het eeuwenheugend woud doet beven,
Dat de aerde van de daevring zucht:
't Zyn de elementen die hun krachten,
Uw naem ter eer, te onvouwen trachten,
O God van water, vuer en lucht!
Wat naem kan d'Uwen evenaren?
Wat denkbeeld zulke ontzetting baren
Dat er de ziel van beeft en rilt!
De stervling stort bedwelmd ter aerde,
Wanneer hy U naer eisch en waerde
In zyne beden staemren wilt.
Driewerf rampzalig die U vloeken!
Der eeuwen smart zal hun bezoeken,
Want schriklyk is uw naem, o God!
Vertroostend echter voor de zielen,
Die in aenbidding voor U knielen,
Verzaligt Gy het wrangste lot.
| |
| |
De genen zal het aerdryk wraken,
En in zyn opgesparde kaken
Verzink' het goddeloos gespan;
En dezen zullen in den oven
Hem, met de vlammenflakring loven,
Waer hun geen hoofdhair zengen kan.
Hef by 't gegolf der oceanen,
Stem met den wierook der volkanen,
En 't mugje, dat langs de aerde snort,
O ziel, in eeuwgen wedstryd mede,
Hem! Hem ter eer, door zang en bede,
Wiens naem nooit uitgesproken wordt!
By d'aenvang van bestaen en leven,
Door 't schittrend bliksemvuer geschreven.
In 't stroomend goud der middagzon;
Zal worm en seraph immer vreezen,
d'Ontzachbren naem van Hem te lezen,
Die eeuwig was en nooit begon.
O baek voor zwakken en verdrukten!
Die hier in zonde en armoê bukten,
Door ramp en bitter leed geplaegd;
De hemel wordt om u bewogen,
Het aerdryk schenke u mededoogen
Wen gy in Godsnaem bidt en vraegt.
Rolt sferen, naer de verste kringen,
Roept daer den Oorsprong aller dingen,
Jehova! lof en almagt uit;
De lichten, die uw plaets vervangen,
Herhalen d'eenklank der gezangen
Door stand nog eeuwigheid gestuit,
Luid moet het driemaelheilig booren,
Van waer het de verdoemden hooren,
Tot daer zich 't maetloos ruim verzwindt;
| |
| |
Dat het den mensch oplettend make,
Hoe zelfs de wezenlooste zake
Gods almagt ten getuige dient.
Vlamt, harten! van ontzag doordrongen,
Looft Godes Naem met vuerge tongen,
En stort voor Hem op 't aenzigt neêr;
't Heelal zal tot het eind der tyden,
Hem loven en gebenedyden,
Want driemael heilig is de Heer!
|
|
Auteursrecht onbekend