Volledige werken. Deel 1

[p. 348]

Winterliedje.

De strenge wintervorst,

Met sneeuw en ys omschorst,

Verlaet het koude noorden;

Hervormt hier 't gansche land,

Met dal en duin en strand,

In Nova Zembla's oorden.

En wyl hy hevig stormt

En grimmig woedt, en vormt

By 't strand ontelbre rotsen,

Bevloert hy digt en glad

Der waetren tuim'lend nat

Met ondoorstootbre schotsen.

Nu zoekt de maegre meeuw,

Langs klomp en rots van sneeuw,

Vergeefs de wilde golven;

Nu vinden wolf en vos

Hun nesten in het bosch

Met vlokken digt omdolven.

Nu dooft de schuwe zon

Zich uit in Thetis bron.

Het zilvren maentje spiegelt

Zich in den yzeldrop,

[p. 349]

 

Die aen den geveltop

 

Als diamantgruis wiegelt.

 

 

 

En sneeuw- en hageljagt,

 

Hervormt den dag in nacht

 

En klettert op de daken;

 

Nu kan geen minnend paer,

 

In 't boschje naest elkaêr

 

'T genot der liefde smaken.

 

 

 

Toch vind de vlugge jeugd

 

Heur tydverdryf en vreugd

 

Op digtgevrozen waetren;

 

Nu snelt de sneeuwsleê vlug,

 

Doorstriemt der meren rug,

 

En doet de vlakte schaetren.

 

 

 

De luijaerd zit al vroeg

 

In bierhuis en in kroeg,

 

Zyn pypje leêg te rooken;

 

De juffer steekt in 't bont,

 

De beedlaers stomp'len rond,

 

Uit hol en steeg gebroken.

 

 

 

De grysaerd kael van kop,

 

Stookt vast het torfvuer op,

 

En doet den schoorsteen blaken;

 

En gromt verkleund van koû,

 

In 't hoekje van de schouw,

 

Op sneeuw- en ysvermaken.

 

 

 

Hy denkt zich 't best

 

In huis gevest,

 

En blyft den haerd omringen,

 

Tot dat het ys der daken dropt.

 

En dat de zon den noordvorst schopt

 

Naer yslands heuvelkringen.

 

1833.