Volledige werken. Deel 1
(1884)–Theodoor van Rijswijck–
Auteursrecht onbekend
[pagina 19]
| |
II. De Godenstryd.'k Neem tot mijn zangstof thans de Goden,
Een stoute keus!
- Oosterwijk Bruin. -
Het overoud Egyptenland,
Of, zoo gelyk men 't noemt;
Voorheen in elken wereldskant,
By ieder volk beroemd:
Beroemd, door de afgodsplechtigheid
Die daer het volk verblindt:
Bekend van de eerste werelds tyd
Zoo me in de boeken vindt.
En of de lezer ook dit land
Niet in de ziel en kent,
(Want wie leest graeg een foliant
Van voren tot aen 't end).
Dan kent hy toch den Nyl zeer goed,
Zoo goed als Memphis stad;
Waer 't eertyds vol van slangenbroed,
En toovenaren zat.
| |
[pagina 20]
| |
Men is daer niet van 't Roomsch geloof,
Dat laet zich licht verstaen;
't Volk houdt voor 't Evangelie doof,
Met booze geesten aen.
Men eert er planten uit den hof;
En monsters wreed van klaeuw,
Aenbidt me er knielend in het stof,
In tempels zwaer van bouw.
Gedrochten met gekrulden staert,
Gevogelt uit het woud;
Heeft me er van ouds als goòn bewaerd,
En tempels opgebouwd.
Doch 't nat was aller goden baes;
Het was hun Oppergod;
Me aenbad het in een gouden vaes,
Men eerde 't in een pot.
Want jaerlyks rees de Nylus-stroom,
Zyn breede boorden uit;
En drenkte Egypten's droogen boôm,
En laefde er 't moes en 't kruid.
Waer 't zake dat hy zulks vergat,
Was vee, en volk en land,
Met man en muis en straet en stad,
Door d' hitten lang verbrand.
Hun nabuersGa naar voetnoot(*), (nog al ruim zoo gek).
Aanbaden vuer en vlam;
En offerden het wyn en spek,
En vleesch van geit en ram.
En dreven met Egypten's God,
En heel hun godendom,
Zoo bliksems leelyk soms de spot,
By plecht- en feestgebrom.
| |
[pagina 21]
| |
Want kreeg dit volk den gek in 't hoofd,
Dan sprak het smaed en hoon,
Zoo als men 't heden nog gelooft,
Van hunne nabuers goòn.
‘Wel! wat er niet aenbeden wordt,
(Herhaelde 't keer op keer):
‘Een God die uit den hemel stort
‘By regenachtig weêr.’
Eens riepen ze alteveel verstout
Egypten's God ten stryd;
En dra, werd er van cederhout
Een krakend vuer bereid.
‘Kom op nu met uw waterkruik,’
Riep alles dol van zin;
En wierpen boom en tak en struik,
Den hellen vuergloed in.
De vonken kraekten nu en dan
En klommen hoog en hel;
Zoo als weleer de bommen van
Chassé uit 't Citadell'.
Nu riep me ook in Egypten wraek,
Voor zoo veel schand en hoon;
En ieder pleitte voor de zaek,
De zaek van zyne goôn.
Althans men dacht na rypen raed,
Na eindeloos beraên;
Te wreken de altegroote smaed,
Hun Goden aengedaen.
Ras trof me een wederzydsch verdrag,
De kamp werd aengezegd;
En vuer en water, dat men 't zag,
Moest in een tweegevecht.
| |
[pagina 22]
| |
Dan zou men zien wie de oppermacht,
Van hen als God bezat:
Zoo wie te kort schoot, wierd veracht,
En op de daed gevat.
Egypten vormde een groote kruik,
Een pot van klei en klont;
En boorden door haer hollen buik,
Een aental gaten rond.
Dit volk in 't werken nimmer moê,
Volwrocht zyn taek wel ras;
En stopte weêr die gaten toe,
Met zeker soort van wasch.
Nu werd de pot met nat gevuld
En tot den kamp bereid;
Met looverkrans op krans omhuld,
Geleidde hem 't volk ten stryd.
De priesters gingen voor op rei,
Met fakklen, staf en vaen;
En hieven met een raer geschrei
Een aerdig liedjen aen.
Maer echter was 't niet in 't latyn,
Men vond die tael niet net:
Al is ons prinsjen nog zoo klein,
Was 't slot van elk kouplet.
De vueraenbidders zongen ook,
En schreeuwden ruim zoo sterk;
En zonden met een wolk van rook
Hun galmen door het zwerk.
Hun lied ging, zoo ik meermaels las
In een vermemeld boek,
Waer 'k naeuwlyks uit kon raken, op
De wyze van Koekoek.
| |
[pagina 23]
| |
‘Ja: (klonk het door het worstel plein,
De Egyptenaers ten spot):
‘Al smaekte 't water als de wyn,
‘Het vuer is onze God.
‘De vlam wilt onze wreker zyn;
‘De zege is wis ons lot.
‘Der heemlen Heer is niet zoo klein
‘Men giet hem in geen pot!
‘Het vuer heeft vry de zelfde kracht,
‘Al sluit men 't in een kot;
‘Het doet zich kennen in den nacht;
‘Het water is geen God!’
Zy wachtten bly en wel te moê,
Den God van hun gebuer;
En smeten immer turven toe,
In 't fel gestookte vuer.
En zie, het water nadert vlug,
Geplaetst op een karos:
Een aental kemels hoog van rug,
Trok moedig er op los.
Ras trok men de aengevoerde kruik
Den hellen vuergloed in;
De vlam omarmde nek en buik,
De stryd nam een begin.
De hitte smolt weldra den wasch,
Daer liep het water neêr;
En 't vuer gedoofd tot onder de asch,
Gaf sprank nog warmte meer.
Daer zag Chaldeën tot zyn schand,
Het uitgebluschte vuer;
Het nat spoot over kool en zand,
De domp ging naer 't azuer.
| |
[pagina 24]
| |
Nu klonk 't gejuig de vlakte door,
Ter eer van Nylus God;
En 't volk viel dankbaer neder voor
Den wonderdoenden pot.
Zy bouwden 't aengebeden vat
Een gouden tempeldak,
En dregen fluks, met galg en rad,
Wie lastrend er van sprak.
De schimpers stonden vast beschaemd,
De schande werd hun lot,
En of 't gevecht was opgekraemd,
Men dreef met hen den spot.
Zoo gaet het, wie viktorie kraeit
Vóór dat de slag begint;
Ziet dik zyn uitzicht omgedraeid,
Gelyk het stuivend kaf verwaeit,
By 't buldren van den wind.
|
|