Literair dagboek (1940-1950)

einde maart 1946

Brahms' vioolconcert heeft de verkwikkende warmte van een mooie najaarsdag.

Een cadens in een vioolconcert is de poging uit het instrument te halen wat er niet in zit.

Tegenwoordig zie ik meer de mèns in de vrouw, vroeger meer haar vrouwelijkheid.

[p. 130]

Meer dan vroeger zie ik in hoe nodig het is lief te hebben. Wie liefheeft, blijft niet tobben over zichzelf en zijn omstandigheden, zijn meerdere of mindere mate van geluk en succes. In de verhouding tot de naaste komt er rust. Niet meer de angst of men de naaste wel aan kan en of men zich kan handhaven. Wie liefheeft ‘beheerst’ de situatie.

Het blijft vallen en opstaan, ook in mijn correspondentie. Soms verzorg ik die zoals ik voel dat het moet en zoals het mij een bevrediging geeft, die opweegt tegen de tijd en de moeite; dan weer is het een zich er doorheen slaan. Alleen dat wat men met liefde doet, is goed.

Het leven maakt je murw en rijp, voorzichtig en op alles bedacht. Maar er gaat toch iets dood; het elan is toch gebroken. Oud worden is geen onverdeelde winst. Het is een andere levensstaat.