De geschiedenis van Betsie het paard

[p. 2]

In de Wei van Boer Daalders.

Het is lente, de zon schijnt, en de weide van boer Daalders staat vol madelieven en boterbloemen. Nu is het weer, om Sina, de merrie, met het veulentje naar buiten te laten.

Sina komt uit de donkere stal, ze is eerst nog een beetje schuw, door al het licht, dan wil ze hard gaan draven, en zich rollen in het malsche gras.

Maar het veulentje is naast haar, en zoekt bij zijn moeder om drinken; geduldig staat Sina, dat het kleintje zich voeden kan.

Boer Daalders kijkt dit alles aan met groot plezier; een mooi jonkie is het, dat kleine paardje. Dan houdt hij zijn hand boven zijn oogen: wie komen daar aan? Zijn het niet zijn buurtjes?

Evert van den schilder komt aangeloopen, zoo hard hij kan, en hij trekt zijn zusje mee.

Ze vergeten haast, boer Daalders dag te zeggen, en ze zijn heelemaal achter adem.

‘Hebt U een veulentje?’ kraait Betsie.

[p. 3]

‘Heeft Sina een jonkie gekregen?’ vraagt Evert.

‘Ja, kijk eens wat een prachtig beestje,’ zegt boer Daalders, en hij strijkt het kleine diertje over zijn rug.

‘Een veulentje, dat is het mooiste wat er is,’ roept Betsie, ‘het aller-, aller-, allermooiste, wat er is.’

‘Och, kind, een auto is toch veel mooier.’ Evert zit al in de derde klas, en Betsie moet pas met September naar de groote school. Betsie vindt altijd alles wet Evert zegt, goed, en praat hem na; maar nu is ze het niet met hem eens.

‘Nee,’ zegt ze, ‘een auto is gemaakt, dat is niet het mooiste. Een veulentje is echt!’

Boer Daalders knijpt haar eens in de wang.

‘Zij weet het wel, die kleine meid! Een paard, dat kan niet door menschen geschapen worden - dat doet Onze Lieve heer. Dàt bedoel je, hè?’

En Evert moet ook toegeven: ‘'t is wel érg mooi, zoo'n klein paardje.’