Anneliesje uit den Achterhoek

[p. 10]

Dauwtrappen

Hemelvaartdag, dat is ook prettig! 't Klinkt al zoo mooi: Hemelvaartdag. Toen is Jezus ten hemel gevaren, heeft Moeder verteld.

En waarom dat nu weer is, begrijpt Anneliesje ook niet, maar met Hemelvaartdag ga je dauwtrappen. ‘Dat hoort zoo’, zegt Vader.

Den avond te voren moet ze heel vroeg naar bed, en om vier uur komt Vader haar en Berend roepen.

Vlug kleedt ze zich aan, en meteen gaan ze op pad, de boterhammen mee, die Moeder gisterenavond heeft ingepakt.

Ze loopen door de bosschen en langs de weiden, overal is het gras nat van den dauw, die glinstert en schittert in de opkomende zon. ‘Zie je’, zegt Vader, ‘dat is echt dauwtrappen. Dat brengt geluk,

[p. 11]

als je werkelijk trapt op den dauw’.

Nu, Anneliesje wil graag heel gelukkig worden, en ze loopt nu enkel terzijde van den weg, door het natte gras. Minachtend kijkt Vader naar een troep fietsers: ‘Dat is geen dauwtrappen, op de fiets uit’. ‘Dan krijgen die ook geen geluk’, zegt Anneliesje.

Na een paar uur komen ze bij Drika, die op een klein boerderijtje woont. Drika dacht wel, dat ze komen zouden; ze heeft al helder zand gestrooid op den vloer van kleine steentjes in de groote kamer, en ze heeft koffie gezet. Anneliesje vindt het toch zoo mooi in de boerderij; ze bewondert vooral de jonge biggetjes in den stal.

Als ze de ochtendboterhammen opgegeten hebben, is Anneliesje zóó moe, zóó moe, dat Vader verder zijn kleine meid op de schouders neemt.

‘We gaan met den trein naar huis’, zegt Vader. Dat is raar, dat je thuis aankomt met den eersten trein; dat je er mee weggaat, dat is gewoon.

En dan legt Moeder Anneliesje weer in bed en o, wat is ze moe. Maar wat wás het allemaal heerlijk van dat dauwtrappen.