Stemmingen

[p. 40]

Zee-gezicht.

I.

Bleek-scheemrend langs den verren hemel dreven
Week-gele wolken voort; de laatste blinking
Der zon verscheen, vóór de algeheele zinking
In goudgen gloed, die 't ruim ging over-zweven.

Hel vlamde, na die felle licht-indrinking,
De lucht nog éénmaal op, tot teeder bleven
De gele tinten met haar saam-geweven.
En lieflijk was de smeltende overklinking

Van 't wind-geween door 't rustig zee-geruisch...
Kalm-monotoon, met vredig golf-gebruis,
Lag zich de zee zacht-deinend te bewegen...

Breed-effnend strekte 't vlakke strand zich uit.
't Lag roerloos-stil, als luistrend naar 't geluid
Der zee, waarvoor àl andre stemmen zwegen...

[p. 41]

II.

Een grauwe lucht, zwaar van geheimenissen,
Hangt donker-dreigend op de zwarte zee...
Een woeste wind sleept wild de wolken mee,
Die zich wanhopig aan elkander klissen...

Een golf stormt aan, waar de andre nauw vergleê,
En doet, op 't strand, het schuim-spoor snel verwisschen...
Wijl pijlen vuurs het duistre zwerk door-sissen,
Zwalpt aan, wild-woelend, de opgezweepte zee.

De branding overbruist, in loeiend dondren,
Het gieren van den wind, die huilt en klaagt,
Als een verloorne, van deze aard verjaagd, -

En door des bliksems flitsend-helle pracht
Schijnt soms tot lichten dag verklaard de nacht,
Als omgetooverd door mystieke wondren...