Stemmingen

[p. 38]

Het grijze Land.

Het grijze land is, in den avond, stil...
In starre, doode rust ligt het te kwijnen.
Vervaagd in 't vochtig misten zijn de lijnen...
Het grijze land is eenzaam, triest, en kil.

In 't verre, diepe donker, waar verdwijnen
De huizen-vormen in het zwart, daar wil
Een licht soms trachten, om, in flauw getril,
Door 't somber scheemren, pinkend, heen te schijnen.

De dag traagt weg, loom, zonder scheidenswil.
Tot luideloosheid stierven de geruchten.
En in den doffen mist, die grauw en dicht,

De kleuren uitwischt en verwazigt, ligt,
Wijd, onder 't zwaar gewolk der zwarte luchten,
Het grijze land, verlaten, koud, en stil.