'Ik'

10 Februari.

Een briefje van Olda:

Ina, je ben een engel! Zaterdag vertel ik je alles mondeling.

Deze woorden heeft zij even, in haastige dankbaarheid, in de eerste opwelling harer zaligheid, neer-gepend. En waarom is zij zalig? Nu, dat is duidelijk.

Dat de weifelende Reinersma nu eindelijk tot een besluit is gebracht, vind ik goed, - maar anders! Mijn hemel, - waarom wachten de meisjes toch niet gelaten-blijmoedig, inplaats van zich zoo druk te maken, en op te winden, zichzelve af te matten met tennissen, en andere kunsten-vertoonen, philippines en attenties uitlokken, - ten slotte komt er immers tóch altijd wel de een of andere man! Bestaat er één meisje, dat nóóit in de gelegenheid is geweest te trouwen? Ik geloof het niet, - zelfs al is het meisje niet mooi, niet aardig, niet lief, niet rijk. De mannen zijn niet zoo kieskeurig.

En dan, - nu ja, je positie verbetert erdoor, - maar anders, wáárom wil toch ieder meisje

[p. 167]

trouwen? Om de gezelligheid? nu, dan moet haar huwelijk ook goed uitvallen, anders had zij het veel beter thuis. En welk huwelijk valt bijna onberispelijk uit? Zooals dat van Fred en mij?

Ik zou het veel natuurlijker vinden, als elk meisje er als iets vreeselijks tegen opzag, te trouwen. Het is ook nogal geen kleinigheid! Je met alles en alles, je hééle zelf, zonder éenige terug-houding weg te moeten geven aan een man!

Tegenwoordig zijn zelfs jonge kinderen niet meer zoo naïef, als ik was, toen ik mij voorstelde, hoe het mij in mijn huwelijk zou gaan. Trouwen, dat zou ik wel eens moeten, begreep ik. Maar ik zou het anders inrichten, dan ik het van de meesten zag. Samen op één kamer, bijvoorbeeld, ik met een vreemden man? nooit! En ik zou dat mijn echtgenoot ook dadelijk aan het verstand brengen, als wij in den trein zaten voor de huwelijksreis.

- Heb je al kamers voor ons besteld? zou ik dadelijk vragen.

Maar later, toen ik inzag, dat ik er met een dergelijke onnoozelheid niet zou komen, - en welk een verschrikkelijke, ondragelijke, vernietigende vernedering ik had te ondergaan, als ik trouwde, toen dacht ik: Nooit, nooit in der eeuwigheid wil ik trouwen!.... (Want ik kende de liefde niet.)

Maar toch, tóen ik de liefde kende, - wat was het nog een worstelende, wanhopige strijd

[p. 168]

voor mij! En als Fred mij niet, met eindeloos geduld, door de teedere, zekere kracht van zijn liefde, en de alleruiterste, zachtste behoedzaamheid, langzaam, langzaam, had ingewijd, - dan geloof, ik, dat ik een rillenden afkeer van hem zou hebben gekregen, inplaats van, zooals nu, wonderbaarlijk gedwee te zijn geworden.

Ik geloof ook, dat veel ongelukkige huwelijken hun ontstaan te danken hebben aan de bruutheid, de onverschillige hardheid van den man in den eersten tijd. De meeste mannen zijn onbedachtzaam en zelfzuchtig, en missen bedaard overleg en verstandigen tact. Want de vrouw zal wel eens nerveus, en daardoor minder aangenaam zijn, maar dat is toch zoo natuurlijk!

Hoe meer ik over die dingen denk, hoe meer ik Fred ga waardeeren. Want hij is een van de uitzonderings-mannen, die zijn vrouw liefheeft, met een werkelijke, haar-ontziende, onzelfzuchtige liefde.