'Ik'

17 November.

Wat is mij nú overkomen? Ik ben ziek geweest; laat eens zien: Donderdag, Vrijdag, Zaterdag, Zondag, Maandag, Dinsdag, Woensdag, - zeven dagen. Niet erg, o, hemel, neen, dat ben ik nooit; maar juist zóo, dat ik het prettig kon vinden, gekoesterd en vertroeteld te worden. Anders! o, dan houdt men mij niet buiten alles, en bedisselt alles achter mijn rug! Ik ben nu weer heelemaal beter. Een paar maal is de dokter er geweest; hij zei, dat ik maar een dag of wat in bed moest blijven, dan zou ik het gauwste weer opknappen. Nu, en zoo was het ook.

Verleden week Dinsdag had ik al hoofdpijn, die Woensdag erger werd. Maar ik ging met Fred toch 's middags naar Ru's receptie, en daarna eten bij Ma. 's Avonds, bij het naar huis gaan, was

[p. 83]

het koud, en den volgenden morgen had ik koorts.

Nu, ik vond het niets naar, ziek te zijn. Integendeel. Ma en Meta kwamen om beurten den heelen dag bij ons; zoo was ik dus zeker, dat het Fred aan niets materieels zou ontbreken. Voor zijn zedelijke gerustheid zorgde ik zelf; ik kon hem, naar waarheid, verzekeren, dat het niets was; en hij moest mij wel gelooven, omdat ik veel vroolijker en praatlustiger was, dan ik anders dikwijls ben. Deed de koorts mij zooveel goed?

Hoe het zij, ik had een prettig leventje.

Ik sliep veel, bijna aldoor, in de eerste dagen, - maar als ik niet sliep, dan was daar Fred, of Ma, of Meta, om met mij te praten, of mij voor te lezen, en bij mijn bed lagen allerlei illustraties en boeken, en op het tafeltje stonden elken dag nieuwe versnaperingen. Ik leefde van oesters, zwezerik, duifjes, bonbons en vruchten, - nu, heb ik te veel over het prettige van ziek-zijn gezegd?