'Ik'

10 October.

Na het diner, toen Ma haar siësta hield, en de goede Fred, om Meta en mij rust te gunnen, met Sander speelde, zaten Meta en ik in haar boudoir.

Meta knapt weer wat op. Zij voelt zich nu wat beter, en heeft zich al weer eenigszins in haar omstandigheden geschikt. Wat een geluk toch, dat Meta Ma en haar jongetje heeft, - voor die twee spant zij zich natuurlijk in, om zich wat opgewekt te toonen, en dat komt haarzelf weer ten goede.

Nu, wij zaten zoo stil bij elkaar, totdat Meta zei:

- Jij ziet d'r ook niet erg fleurig uit, in de laatste dagen, Ina.... Is er iets, wat je hindert?

- Was er dat maar, zei ik onvoorzichtig. (Want, nietwaar, - sometimes our wishes come to us as curses!) Nee, er is niets, - maar.... ik verveel me!

- Vervéél je je?

- Ja.... en weet je, hoe dat komt? En ik

[p. 51]

begon haar te vertellen, dat: Die Basis alles Wollens Bedürftigkeit, Mangel (ist) also Schmerz, enz. enz. wat ik, (natuurlijk gemakkelijk genoeg, daar het mij zoo interesseert) uit mijn hoofd heb geleerd.

Zij keek mij zwijgend aan, en lachte niet, (wat ik verwacht had, dat zij doen zou, - Fred heeft er óok om gelachen,) maar schudde wijs en ernstig haar hoofd.

Wat is er? vroeg ik, een beetje gedecontenanceerd.

- Jij ben toch altijd nog 'n kind gebleven.

.... Jij speelt, jij speelt altijd, met alles.... jij speelt met je leven, met je geluk....

Ik schrikte. Even. Natuurlijk, dat maakt indruk, als iemand, die bleek en ernstig en je eigen zuster is, zoo iets onverwacht tegen je zegt. Maar gauw weer wist ik kalm mijn schouders op te halen, en te zeggen:

- Och! je begrijpt me niet....

- Nee, ik begrijp je niet.... zóóiets begrijp ik niet, zei Meta. (Zij weet óok wel eens een goed antwoord te geven!)