Van vrouwenleven. Deel 4. De frivola's. Danseuses fantaisistes

[p. 198]

Naschrift.

Het terras der aan de Riviera, bij Monte Carlo gelegen villa gaf uitzicht op de baai, waar het water licht-metalig blauwde, en dat vaagjes lag te bewegen, als glipten zilver-geschubde visschen regelmatig-golvend over het oppervlak heen. In de verte blonken de moskee-achtige koepels en minaretten van het Casino; en op de hoogte van het voorgebergte verhief zich het prachtige slot van den vorst van Monaco.

Temidden van den weelderigen plantengroei der oranjes en citroenen, der grijs-glanzende eucalyptussen en der aloës, deden frisch en fleurig de roode daken der aardige, met stuc versierde villa's aan. En heel de luwe lucht was vervuld van de zoete welriekendheid van viooltjes, rozen, mimosa...

In een langen ligstoel, bij de hardsteenen balustrade van het terras, lag Eugénie. Haar hoofdje met het bleekgouden haar rustte tegen een aardbeirood zijden kussen en haar fijne lichaampje verdween onder de plooien van een witte shawl met lange, geknoopte franje. Een frêle blos tintte het doorschijnende ivoorwit der wangen en bij

[p. 199]

de slapen schemerden flauw blauw de aderen door de teere huid. Het was de blos, hoe weinig ook nog maar, der terugkeerende gezondheid, en hij, die, tegen de balustrade geleund, haar stond te beschouwen, voelde met diepe ontroering, hoe hij in den kamp met den dood om Eugénie's bezit overwinnaar was gebleven. Voet voor voet had hij den dood zijn nadering betwist, nacht en dag had hij geworsteld en gevochten met vertwijfelde kracht... maar hij had de zege behaald.

Eugénie... zijn vrouw. Zijn eigen liefste, zijn eigen kleine meisje... Zijn vrouw.

Hoe lief had hij haar. Hoe oneindig dierbaar was zij hem, juist omdat hij zoo om haar had moeten strijden.

En zij was zoo veranderd. Het vagevuur van smarten waardoorheen zij had moeten gaan, had al het harde en onmeedoogend trotsche uit haar weg-gebrand. Zij was nu zoo zacht... zoo overgegeven vertrouwend en lief... en... zij hield van hem...

Alsof Eugénie zijn intens kijken naar haar had gevoeld, zoo sloeg zij plotseling vol de oogen tot hem op. En een glimlach verlichtte haar gezicht, alsof het opeens door de zon werd beschenen...

- Ik wist niet, zei ze, dat 't ergens op de wereld zóó mooi kon zijn. Heeft 't hier niet wat van 't paradijs? Alles is hier verrukkelijk; o, de myrthen en de oranjebloesems... Zelfs de vreemde olijfboomen bekoren me; met hun lange, dofgroene bladeren met de lichte achterkant zien ze er

[p. 200]

altijd 'n beetje uit, alsof ze, zelfs bij zonneschijn, door de máán worden overlicht...

Hij antwoordde niet; hij dacht aan een illustratie uit een blad, dat hij in de hand hield; zou hij haar die toonen of niet? Ja, hij wilde weten, welke indruk dit gezicht op haar maken zou... Zij strekte haar hand er al naar uit en zij zag een afbeelding van een danserspaar, met daaronder de namen: Romea en Giulio.

- O! riep zij, uit de volheid van haar hart, hoe aardig is dat; zie je, die twee hóóren bij elkaar... ik heb 't altijd gevoeld.

Zij greep de hand van haar man en trok hem zacht naar zich toe.

- En wij, zei ze zacht en met haar teederste innigheid, ook wij hóóren bij elkaar... m'n lieve, m'n eigen man... en... ook dat... heb ik altijd gevoeld...

einde.