De CL Psalmen Davids, eerst in Nederlantschen dichte gebracht door Petrum Dathenum, ende nu in sin ende rijmen gebetert
(1640)–Jacobus Revius–
Auteursrechtvrij
[Folio G4v]
| |
 En maeck misbaer dewijl ick clage.
2 Om het getier van mijn vyanden
Die tegen my in toren branden.
En om de God vergeten menschen
Die my onschuldich tygen-aen
Het quaet dat ick niet heb begaen,
En my uyt haet den doot toe-wenschen.
3 Mijn ingewant my perst van binnen,
Des doodes grouwel knaecht mijn sinnen,
Becommernis mijn ziele crencket,
Mijn lichaem schuddet ende beeft,
De schrick my overdecket heeft:
Dies menichmael mijn herte dencket:
4 Och! con my yemant vleugels geven,
Om als een duyve te gaen sweven
En eens uyt desen noot te raken!
Ick coos de sandige woestijn,
Die sou mijn wisse toevlucht zijn
Daer ick mijn leger soude maken.
5 Ick soude my wel haest verbergen
Voor storm en winden die my tergen,
Op datse my niet overvielen.
Maeckt datse werden uytgeroeyt,
Deylt hare tongen: want van moeyt
En van gewelt haer steden crielen.
6 By dach, by nacht, en t' aller uyren
Hier van omringt syn hare mueren.
Daer binnen sietmen schenderije,
| |
[Folio G5r]
| |
Van hare straten niet en scheyd't
Bedriegery en listicheyt,
Maer heeft de volle heerschapije.
| |
Pause.7 Waert dat een vyant dien ick kende
Soo leelijck mijnen name schende
Ick haddet beter connen lijden.
Indien het waer mijn weer-party
Die hem groot-maket over my
Ick mocht my bergen, en hem mijden.
8 Maer ghy zijt van mijn met-gesellen
Die ick voor andr'e plach te tellen,
Wiens vrientschap my was aengename.
Dien ick ontdeckte mijnen staet,
Wy pleechden heymelijcken raet,
Ia gingen in Gods huys te same.
9 Een snelle doot moets' achterhalen,
Sy moeten levendich afdalen
Ter hellen; want tot allen quade
Is overgeven dese rot.
Maer ick aenroepe mijnen God
Die my verlost door syn genade.
10 Des morgens voor den dagerade,
Des middaechs, en des avonts spade
Schrey ick tot God; die sal my hooren.
Hy isset die mijn ziel bevrijt
Van alle die in desen strijt
Syn tegen my tesaem-geswooren.
11 God sal het mercken, en haer plagen,
Hy die van lang-voorleden dagen
| |
[Folio G5v]
| |
Is op syn richter stoel geseten:
Dewijl haer onbeweget hert
Doch nimmermeer verandert wert,
En sy den Heere gants vergeten.
12 De boose-wicht vol valsche treken
Heeft syne handen uyt gesteken
Aen dien die met hem was verbonden.
Soo glat als boter is syn woort,
Maer vol van oorloch en van moort
Is syn gemoet niet om door-gronden.
13 Syn redenen als oly glijden,
Maer doch als bloote sweerden snijden,
Die diepe door het herte dringen.
Werpt uwen last op God den Heer,
Hy sal de vrome nimmermeer
In eeuwig' onrust laten bringen.
14 Ghy sult de boose nedervellen
En stootens' in den cuyl der hellen,
Den mensch bedrieglijck en moort-dadich
Wert niet gegeven dat hy com'
Tot synen halven ouderdom.
Maer ick vertrou op u gestadich.
|
|
