Fabelen
(1842)–Pieter Jan Renier–
Auteursrechtvrij
[pagina 122]
| |
Als de zon met hare lonken
't Daglicht in myn' kamer bragt;
Was ik reeds het bed ontzonken,
Voor myn' Vogel die my wacht.
Maer, wat wilt hy heden maken?
Wilt hy slapen tot den noen?
Beestje! 'k moet u toch ontwaken!
Kom! ei kom! geef my een zoen!...
Maer, o hemel! moeder! moeder!
Vader! ach! myn Cysje is dood!
Dood!... Waer blyft gy, lieve broeder!
Hemel! zuster! zult ge in nood
Niet uw droevig broêrtje helpen?
Maer, helaes! wat hulp! wat baet!
Wee! - Wie kan myn' droefheid stelpen!
Cysje lief! ach! 't is te laet!
Gy zyt dood! uw' vlerkjes hangen,
En uw magtloos kopje knikt.
Het is dood!... Waer blyft gy, zangen!
't Beestje heeft vaek myn hert verkwikt!
't Zal myne ooren niet meer streelen!
Niet meer eten uit myn' hand!
't Zal zyn deuntje niet meer kwelen!
Ach! myn schat! myn dierb're pand!
Ik, die u zoo teêr beminde!
Gy, die my een' liefde boodt,
Die ik nimmer wedervinde!
Lieve Cysje! gy zyt dood!
Laet ons vader, moeder zoeken!...
Broeder, zuster, myn getraen
Tuigt de voordragt myner boeken:
Aerdsche vreugd blyft niet bestaen.
|
|