Fabelen

[p. 28]

XIX. Het Cysje.

Een Cysje, in zyn beschilderd muitje,

Kreeg miltkruid, water, groen en zaed,

En knospte menig suikerkluitje,

Was regt te vrede in zynen staet:

En, vry van tegenheid en zorgen,
Het zong van in den vroegen morgen,

Den heelen dag, tot 's avonds spâ,

't Een deuntje vóór en 't ander na.

Noch wind, noch koude kon hem plagen,
't Was dronken van zyn welbehagen.

Maer weelde is vaek een' kwade beest,

Meer nagejaegd dan regt gevreesd:

Zy had het vogeltje gebeten,

Het wilde zaed noch groen meer eten;

't Zat dik van treuren in den ring,

Die lam en loodregt nederhing.

Fortuintje maekt er van zyn popje,

Blaest vryheidsmin in Cysjes kopje,

Verkeert in ramp het gunstbewys,

Herschept in hel zyn paradys.

Men keek, - en 't muitje wierd herhangen,

En Cysje wordt voldaen in zyn te dwaes verlangen.

Het deurtje was niet toegedaen,

En 't vogeltje was haest en kooi en huis ontgaen.

Zie, ginter, vloog het op die daken,

Niets vond het tot zyn onderhoud,

Het regende en de wind was koud.

Een Katje kwam het digt bewaken;

[p. 29]

 

En, eer de dagtoorts schoot haer jongste westenstrael,

 

Wierd Cysje Katjes avondmael.

 

 

 

De beste vryheid, die ooit iemand kan erlangen,

 

Is, van een wys bestier goedwillig af te hangen.