|
| |
| |
| |
Hoofdstuk XVII.
Donald vertelt.
Signorina Elvira had de slag moedig doorstaan; dank zij de hulp en de steun van haar verloofde was zij spoedig kalm geworden en toen wij te Nice aankwamen, verzocht zij ons dadelijk het verhaal te doen. Donald wou haar eerst van dit plan afbrengen, doch toen zij geen kamp gaf, stemde hij tenslotte toe.
Gezeten op het terras van het hotel, met een heerlijk panorama van schuimende zee en wuivende palmen voor ons, begon Donald te vertellen:
‘U weet al, dat ik vanaf het eerste ogenblik aan de schuld van mr. Tarani twijfelde. Het bewijs-materiaal was te volmaakt, om ècht te kunnen zijn. Wie kwamen nu in aanmerking voor de titel van m.a.d.s.? Het oneindig grote aantal van mogelijke daders werd door het bekende feit van den jongen-aan-'t-tafeltje gereduceerd tot vier à vijf - allen familieleden of zéér goede bekenden van mr. Corelli. Hoewel het uiteraard zeer vreemd was, één van deze mensen - allen rijk en hoogstaand - van diefstal te moeten verdenken, was het voor mij een vaststaand feit, dat juist een van hen de dief was.
Op de avond van 't eerste feestje kreeg ik al een zeer sterke aanwijzing, wat wel als verborgen motief achter deze zaak zat: Toen ik de brandkast-sleutels probeerde, wierp ik ook een blik op de inhoud van de kast. En: ontdekte vijf papieren zakken met opium. Natuurlijk was ik niet zo dom, om direct maar aan te nemen, dat mr. Corelli ook iets met de diefstal te maken had. Maar nu beging de heer Corelli een onvoorzichtigheid. Hij was - zoals ik nu begrijp - zéér verrast door 't feit, dat ik de
| |
| |
sleutels op een minder eerlijke en vroegtijdige manier verkregen had. De bedoeling was natuurlijk, dat de sleutels pas de volgende ochtend gevonden zouden worden; de opium zou men dan wel verwijderd hebben. Nu had ik echter al een blik geslagen op de inhoud van de kast!! Wat had ik ontdekt?? De onzekerheid, wat ik wel of niet gezien had, verleidde mr. Corelli tot de geheel onnodige vraag - weet je nog, Johny? - of ik de kast geopend had! Waarop ik natuurlijk antwoordde, dat ik slechts geprobeerd had, of de sleutels wel pasten...
Dit was de eerste maal, dat ik ook den heer Corelli in de kring der verdachten betrok. Ik beken eerlijk, dat ik bij het begin der zaak er niet aan dàcht, hem ook maar in de verste verte te verdenken. Daarvoor was zijn positie te hoog, zijn karakter te grootscheeps. Welk motief kon hij gehad hebben? Het was psychologisch natuurlijk volkomen onaannemelijk, dat iemand als mr. Corelli zulke machinaties zou verrichten, om zich van een ongewensten schoonzoon te ontdoen!! Een financieel motief? Dat leek óók onmogelijk! Iemand van zijn rijkdom! Zelfs als ik een ogenblik aannam, dat hij slechts een reus met lemen voeten was - zoals b.v. de bekende “luciferskoning” - dan nog was 't niet te verklaren, hoe iemand, die toch zo royaal, zo verkwistend met geld omsprong als hij, zo'n luttele 20 millioen dermate konden interesseren, dat hij zijn gehele positie door een diefstal in gevaar zou brengen.
Hoewel ik dus tamelijk sceptisch was, wat zijn schuldvraag betreft, besloot ik nauwkeurige inlichtingen over hem in te winnen. Ik gaf opdrachten aan twee bekende informatie-bureaux en schreef ook aan Scotland Yard, met het verzoek eens te gaan vragen bij het ministerie van Handel, waar men zeer goed op de hoogte is van de belangrijke industrieën in het buitenland.
Intussen ging de zaak hier verder - het “mysterie van de sleutel” vroeg onze aandacht. Hoe was de m.a.d.s. in het huis van mr. Tarani gekomen? Eén stel sleutels had deze zelf, en de andere lagen in de kluis van miss Corelli. Die ontkende echter, dat iemand buiten haar er
| |
| |
bij had kunnen komen. Gelukkig had ik al enige ervaring, zodat ik de waarde van zulke verklaringen - ook de meest stellige - niet al te hoog schatte. Ik vroeg in een gesprek, zo terloops aan mr. Corelli, of hij in geval van brand alle kostbaarheden in veiligheid kon brengen. Die lagen immers in kluizen met lettersloten. Och, hij kende - aldus was 't antwoord - alle sloten, die van hem, zijn vrouw, zijn dochter...’
Elvira keek hem schuldbewust aan.
‘Heus, mr. Grabley, ik dacht er werkelijk geen moment aan, dat het “geheim” ook aan mijn Vader bekend was. Dat sprak toch vanzelf! Het viel me niet eens in U daarop nog attent te maken!’
‘Ik begrijp het - en ik begreep het ook toen. Nu was ik er zeker van: hij kende dus het “geheim” - en dan moest hij dus óók in 't complot zijn.
Geleidelijk kwamen nu - als “liefdesbrieven” vermomd - de gevraagde inlichtingen binnen. Het ministerie van Handel deelde mede, dat de bedrijven der “S.A. Corelli” voor het grootste deel reeds aan den Staat verkocht waren en gedeeltelijk ook het eigendom van een andere industrie-magnaat geworden waren. Mr. Corelli had nog slechts enkele aandelen in zijn handen en was feitelijk niets meer dan de - zeer bekwame - leider der bedrijven, waarvoor hij langs omwegen een groot salaris ontving.
Hoe was 't zover gekomen? Waarom was mr. Corelli genoodzaakt geweest bijna al zijn aandelen te verkopen?
De reden hiervan onthulden mijn andere informaties: de heer Corelli speculeerde en was ook een grof speler aan de roulette-tafel. Zijn hazard-neiging bracht hem er toe, millioenen in financiele operaties van twijfelachtig allooi te wagen. Soms won hij millioenen, soms verloor hij nog meer. Bijna iedere week bracht hij bezoeken aan het casino te San Remo, waar men hem honderdduizenden op één avond zag verliezen. Te Monte Carlo verloor hij - hij speelde altijd met enige helpers, die zijn geld op verschillende nummers zetten - op één avond ruim een
| |
| |
millioen Lire! Dat was bekend geworden, - maar hoeveel verliezen bleven verborgen?
De speculaties, het gegok, zijn meer dan royale huishouding, - ze verslonden het kapitaal, dat hij verkreeg door het verkopen der aandelen. Toen dat opgeteerd was, zocht hij naar andere geldbronnen en hier kwamen Baranzo en Sibilio hem te hulp. Ze betrokken hem in de opium-handel en natuurlijk werd een man van zijn capaciteiten na enige tijd de leider der organisatie.
Dat zaakje liep al jaren - hij verdiende schatten.
Dat alles verklaarde echter nog steeds niet de noodzakelijkheid van een diefstal van 20.000.000.
Waarschijnlijk zou mr. Tarani zijn onaangenaam avontuur bespaard gebleven zijn, indien de Engelse politie niet de hele organisatie ingepikt had. Dientengevolge was de aandacht der internationale politie zeer sterk op de opium-handel gericht en verkoop van de “poet” was dus onmogelijk. Plotseling hielden dus de geldbronnen van mr. Corelli op te vloeien en hij stond zonder geld. Het gewone leven moest op dezelfde wijze voortgezet worden. Hoe was dat mogelijk, zonder geld?
Dààrom, - en daarom alléén, - ontstond de zaak-Tarani!
Daarom dus. En dit feit verklaart nog een verschijnsel, dat me aanvankelijk enige moeite opleverde: de in dubbele zin verdachte volmaaktheid van het bewijs-materiaal. Hoe nu, dacht ik, is de m.a.d.s. zo onnozel, om niet in te zien, dat overdaad schaadt?! Integendeel, mr. Corelli ging zeer ingenieus te werk: hij wendde de aandacht der politie op mr. Tarani èn tegelijkertijd, zorgde hij ook, dat men hem tòch zou moeten vrijspreken, wegens de ongeloofwaardigheid van 't massale bewijsmateriaal! Twee vliegen in één klap dus - een intrige, het brein van mr. Corelli waardig.
Intussen blijkt daaruit, dat hij oprecht van zijn dochter hield en haar geen onherstelbaar verlies wou toebrengen. Mr. Tarani werd als verdachte gekozen, omdat hij de enige was, die niets met de opium-handel te doen had en wiens financiele toestand zulk een daad plausibel kon maken.
| |
| |
De heer Corelli wou “plus royalist que le roi” zijn: hij liet mij uit Londen komen, in de vaste overtuiging, dat ik tòch niets ontdekken zou en dat ik zelfs er niet aan zou durven dènken, mijn opdrachtgever, den gróóten Corelli te wantrouwen! Ik moet ook zeggen, dat hij zijn beide persoonlijkheden - industrie-magnaat en opium-smokkelaar - zeer zorgvuldig van elkaar wist te scheiden. Hij deed geen stap, of die was verantwoord. Dat zal ik U dadelijk demonstreren.-
- Toen ik mijn bewijs tot zover had opgebouwd, besloot ik de proef op de som te nemen. Ik liet uit Londen aan den heer Corelli schrijven, dat mr. Jonathan B. Plumpth niet geheel te vertrouwen was. En - de “baas” wou mij niet ontvangen!! - Zo bleek zonneklaar, dat ik gelijk had!!
Hier wil ik U er nog op wijzen, hoe zorgvuldig de heer Corelli zijn spoor wist te maskeren: hij moest als “baas” te Napels zijn en zorgde er dadelijk voor, dat hij ook als directeur van de “S.A. Corelli” te doen had! Hij kon dan altijd als zijn alibi het gesprek met den staal-magnaat aangeven!-
De zaak was nu al vrijwel opgelost; toen kwam echter de eerste complicatie. Miss Corelli verried aan haar Vader, dat ik niet aan de schuld van mr. Tarani geloofde!! U begrijpt de situatie: de heer Corelli zag al lang, dat ik nog steeds aan het speuren was en nù begreep hij, dat het gevaar bijzonder groot begon te worden. Ik geloof, dat hij toen voor het eerst zijn beheersing verloor. Althans, hij begon in 't wilde weg te slaan. Mij probeerde hij een flinke dosis gift toe te dienen en Guglio Vismara - die toevallig een pakje opium in de werkkamer ontdekt had en nu aan het speuren wou slaan, werd vermoord. Door den heer Corelli-zèlf.’-
Elvira verborg haar gezicht in Tarani's handen.
‘Zal ik ophouden?’ vroeg Donald.
‘Neen, ga verder, - ik wil àlles horen - àlles!’
‘Bij mij mislukte de moordaanslag; ik ben gewoon voor het slapen gaan een zeker versterkend middel te gebruiken. Geheel toevallig nu bevat dat middel in- | |
| |
grediënten, die het gif neutraliseerde. Zo was het enige gevolg slechts een slaap van een anderhalf uur. Het gevolg hiervan was echter verschrikkelijk - ik was niet in staat de moord op Vismara te verhinderen!
De heer Corelli ensceneerde handig een incident met de gevallen kijker, en kreeg zodoende gelegenheid zich van de Scala te verwijderen, zonder dat dit later de aandacht zou trekken. Het geval ontwikkelde zich nl. zo: een medewerker van hem ging met den patient naar het ziekenhuis. Zo kon de arts later verklaren, dat signor Corelli de hele tijd bij hem had doorgebracht. Ondertussen was de èchte Corelli naar de villa gereden. Vismara zag hem binnenkomen in de werkkamer - en even later viel de kogel. Herinner je je nog, Johny, die intens verwonderde trek op het gezicht van den vermoorde? Die sprak zo duidelijk als woorden: “Dus jìj bent het!”
Corelli begreep, dat de toestand meer dan dreigend was. De moordaanslag op mijn persoon was mislukt en ik was nu dubbel gevaarlijk. Daarom de poging van den m.a.d.s. om mij om te kopen; en hij verzekerde zich de hulp van - Corelli. Ik zou de volgende dag nog flink door hem bewerkt worden!
Zo ver kwam het echter niet! We ontdekten, dat signor Tarani verdwenen was en gingen dadelijk aan het werk!
Laten we nu even van mr. Tarani horen, hoe dat eigenlijk gebeurd is.’
Tarani dacht even na.
‘Eigenlijk draagt mijn eigen stommiteit de schuld van alles! U schreef me toch, mr. Grabley, dat ik met niemand mocht uitgaan, óók niet met mr. Corelli. Nauwelijks was ik echter thuis, of ik werd door hem opgebeld. Hij wou niet naar me toekomen, omdat hij als de man, die-mij-in-de-gevangenis-zette niet met me kon spreken. Hij had me echter iets buitengewoon belangrijks mee te delen, iets wat hij gisteren van... mr. Grabley vernomen had!
Ik ging, - werd op straat door een gesloten, zwarte auto opgepikt en wij voeren dadelijk naar Corelli's landgoed, waar het vliegtuig gestationneerd was. We vlogen
| |
| |
naar Napels, waar ik in het “café” werd ondergebracht. Ik werd geducht aan de tand gevoeld, liet echter niets los en men sloot me toen in een kamer in, waar men ten overvloede nog een bewaker-met-revolver plaats liet nemen.
En de rest - weet U’.-
Donald vertelde nog, wat er verder voorgevallen was, doch ik kan het hier weglaten, omdat het den lezer reeds bekend is. (Ik heb ook enkele delen uit zijn verhaal weggelaten, omdat dit den lezer uitvoerig verteld was).
‘Dàt - is alles,’ eindigde Donald, ‘in grote lijnen verteld.’
We keken hem bewonderend aan.
‘Hoe eenvoudig lijkt de oplossing van alle “mysteries”, als je die later hoort, en de zaak in groot verband ziet,’ zei ik. ‘Maar als je er vóór staat, weet je geen weg uit het labyrinth van raadseltjes en raadsels. Dan moet je werkelijk een detective op-en-top zijn, zoals jij, Donald.’
Hij weerde af. Doch Tarani vervolgde:
‘Neen, mr. Grabley, U moet niet tè bescheiden zijn. Ik wil geen grote woorden gebruiken. Maar U verdient ze. Niet alleen als detective. Oók - en vooral - als mèns. Ik dank U.’
En hij drukte hem geroerd de hand.
|
|
Auteursrecht onbekend