Ter herinnering aon Fons Olterdissen
Nog huur iech, noe, nao vief en twintig jaor,
de klokke lojje-n-euver plein en straote,
deen daag, wie Fons veur good us ging verlaote,
dee Fibberwarimörge, kaaid en klaor.
De Sintervaos waor zwart vaan lui, èi leech;
me heet 'm wie 'ne prins zoe sjoen begraove:
prins wàòrs heer ouch vaan hart- en geistesgaove,
ein vaan de bèste-n-oet 't volk vaan Treech.
Want veur z'n stad, häör börgers, lééfde heer,
door häöm heet fies en optoch ziel gekrege;
wie heet Mestreech häöm nao aon 't hart gelege,
in leef en leid ‘door alle iewe heer!’
Heer gaof, es mins, wat heer te geve-n-had
aon eederein, dee z'ne noed kwaom klaoge;
es sjrijver gaof heer 't bèste, zònder vraoge:
e blievend beeld vaan 't leven in zien stad.
Z'n ‘Type’ woorte minse, geis en vleis,
z'n ‘Stad en Lui’, die kòs heer wie neet eine;
heer wis, wie geine, 't leech te laote sjijne
vaan eigen humor, spraankelend vaan geis.
Dee geis, dat hart, bleef altied eve joonk;
dat hart vaan goud, wat zoeväöl wis te geve,
't gaof aoch zie werk die werrem kleur en 't leve,
in taol, die wie muziek in d'n oere klònk.
Mestreechteneers, veer höbbe-n-allemaol
de pliech, in daankbaarheid de naom te iere
vaan Fons, Mestreechteneer in merg en nìere,
Groetmeister vaan eus eige, zeute taol!
19-1-'48
|
|
Auteursrechtelijk beschermd