Een aardige Klugt, van twee die te Aantykening om te Trouwen geweest hadden, dog kreegen zulke harde Woorden dat zy elkander ontslagen en lieten haar Namen weder uytdoen, en de Minnaar de Vryster van hem zienden daar hy lang by verkeert had, en die groote zin in hem had, laat hem ten eersten met die Aantykenen.
Op de Voys: wat let de Ieugt. Of Pleuntje te Oossaan.
Hier is een klugt geschied,
Wel waerd om te verhaelen,
Hoe een Soon van Piet,
‘k Meen Ian ging zonder draelen,
Met Tryn zijn meyt,
Wyl hy met haer wou Trouwen,
Met Tryn zijn meyt,
Naer het Stadhuys heel verblyt.
Om haer te geven aen,
Of op te laeten schryven,
Maer ‘t waer pas gedaen,
Of raekten voort aen ‘t kyven,
Ian sy sie daer,
Ik wil met u nooyt Trouwen,
Ian sy sie daer,
‘k Wil met u nooyt zijn een Paer.
Tryn zweeg mee niet stil,
[pagina 56]
[p. 56]
Sy schol hem voor een Luysnek,
En sy sy ik wil,
Nooyt Trouwen met zoon Huysvlek,
Kom laet ons gaen,
Weer zamen voor de Heeren;
Kom laet ons gaen,
Dan is ‘t Huwelik gedaen.
Dus gingen deze twee,
Weer binnen voor de Heeren,
Al waer men haer bee:
Volda op haer begeeren;
Ontsluyt nu snel,
U Mond en by u Ooren,
Ontsluyt nu snel,
Hoor wat ik nog zingen sel.
Ian zag op die tyd,
Een die hy plag te Minnen,
En lang had gevryt,
Hy zy kom gaen wy binnen,
Sy waer te vreen,
En traden in de Kamer,
Sy waer te vreen,
Want zy minden hem alleen.
Ian heel vlug en raer,
Sprak schryft men op met deezen,
Schoon het is een aer,
Sy wil mijn Huysvrouw weezen,
Tryn riep heel luyt,
Auteursrechtvrij