Silvy en Hexa

[p. 43]

Merry Christmas

Emile verveelde zich rot, hij zat in de voorkamer met een Kuifje voor zijn neus, hij had het boek al zeker twintig keer gelezen.

Vader zat in de hoek van de voorkamer onder een staande lamp een heleboel kranten door te nemen. Als hij dat deed, vergat hij alles en iedereen om zich heen. Alleen zo af en toe een uitspraak deed weten dat hij er nog was.

‘Die vent is gek, kijk wat hij schrijft’ of: ‘Hai baija, alweer! Ze leren het nooit.’

Moeder zat voor de T.V., als die daar eenmaal zat kon er een bom op het huis vallen, misschien zou ze dan zeggen: ‘Emile ga even kijken, ik geloof dat er geklopt wordt.’

De T.V.-beelden flitsten voor zijn ogen, eén of ander drama voltrok zich op het scherm. Emile zuchtte diep, het was kerstavond, stel je voor, zelfs zijn zusje zat in een luie stoel ‘Witte Ravens’ of was het een ‘Boeket-reeks’ te verslinden. Niemand bekommerde zich om niemand. Waarom konden ze niet met het voorstel komen om ‘Troef call’ of een ander spelletje te spelen? Dan kon iedereen meedoen, die domme t.v. zou uitgaan, die stapel meisjesboeken zou aan de kant gezet worden en de kranten zouden onder een stoel geschoven worden. Het was kerstnacht en Emile verveelde zich rot. Hij keek naar buiten, een vieze motregen spetterde over de straat. Zelfs naar zijn vriend ‘Blikkie’ kon hij niet gaan, alles werkte hem tegen vanavond.

[p. 44]

[p. 45]

‘Toch ga ik een luchtje scheppen, ik moet even eruit, anders word ik nog gek hierbinnen,’ dacht Emile, ‘dan kan ik lekker mijn racefiets met tien versnellingen uitproberen.’

Hij had als beloning voor zijn goede kerstrapport een nieuwe racefiets gehad; hij had er maanden om gezeurd. Gisteren had hij hem gekregen. Hij was wel een paar keer de straat op geweest, maar dat was meer om de fiets te leren kennen. Racen had hij er nog niet mee gedaan.

‘Pa, ma, ik ga even een beetje fietsen.’

‘Hè wat? Fietsen? op dit uur? Wat scheelt je?’

‘Ach Bert, laat die jongen, je weet toch dat zijn lichaam hem jeukt om op die fiets te rijden?’

‘Ja, maar kijk het weer buiten! Wil je ziek worden? En wat ga je op kerstavond buiten doen?

Emile dacht: ‘Wat moet ik binnen doen?

Hij zei: ‘Ik wil even mijn benen strekken, ik ben zo terug.’

Emile zei gehaast: ‘Ja pa’ en sprong van zijn stoel. Zijn hart klopte snel van blijdschap.

‘Luister jongen, wees voorzichtig met al die zuiplappen op de weg. Die fiets heeft me behoorlijk wat geld gekost, denk daaraan.’

Emile rende het huis gewoon uit; hij trok al rennend zijn jackett aan, zijn bril viel daarbij bijna op de grond, vlug het berghok in, kabelslot openmaken, fiets nemen, naar de poort........op straat. Langzaam trok hij op, een koele wind vol nattigheid sloeg hem tegen het gezicht, zijn bril zat vol kleine druppeltjes.

‘Ik moest een ruitewisser voor mijn bril hebben’,

[p. 46]

[p. 47]

dacht hij. Hij reed door een paar straten, wat was het toch donker, die straatverlichting deugde niet meer, je zag alleen maar een dof geel schijnsel een stukje van de weg verlichten.

‘Laat ik op Coppenamestraat gaan rijden, daar kan ik mooi op toeren komen’.

De Coppenamestraat leek nog donkerder dan de zijstraten, zo een belangrijke straat. Emile begon aan het begin bij het Postkantoor. Langzaam verhoogde hij zijn snelheid, steeds schakelde hij over naar een hogere versnelling. Hij keek scherp naar de speed'o-meter van zijn fiets.

‘Twintig kilometer.......vijfentwintig.....dertig kilometer per uur.....de wind floot al om zijn oren....vijfendertig.... hij dokte, zodat de luchtweerstand zo klein mogelijk werd.......

........veertig.....ha, ha.....hier komt Eddy Merckx, Tour de France....gele trui.......veertig......alleen maar wind, ik lijk wel te vliegen, hè die motregen......hier is het donker......over de veertig.....maar.....wat is dat...... he, mang ik....een wagen.....ow.....aaah................’

wat is dat.......he, mang ik.......een wagen.......ow......... aaah.................’

De wagen was op een donker plekje geparkeerd, hij had geen parkeerlicht, toen Emile de achterkant zag, was het al te laat. Hij probeerde nog uit te wijken, maar zijn snelheid was te groot. Met een dreun vloog de fiets tegen de achterbumper. Emile viel via de wagen op het asfalt en rolde even door.. Instinctief had hij zijn handen om zijn hoofd geslagen, die vingen de schok op.

[p. 48]

Eén moment bleef hij roerloos liggen, toen schoten van vele plaatsen van zijn lichaam felle pijnsteken naar boven. Hij stond op, hij kon bijna niet staan op z'n linkerbeen, hij zag in het halfdonker een gat in zijn broek, hij voelde z'n knie opeens heftig branden. Zijn bril lag vlak bij hem, het linkerglas was weg en het rechterglas had een barst. Zijn beide ellebogen hadden schaafwonden.

‘Mijn fiets, mijn fiets! Mijn hemel, vader vermoordt me, ik..........O hemel kijk mijn fiets......Mijn nieuwe fiets........wat erg.....wat moet ik nu beginnen?’

Het voorwiel had een flinke deuk, enkele spaken hingen links en rechts, de modderkap lag in de kreukels en het ergste was dat de voorvork van de fiets verbogen was. Wat nu?

Niemand zat in de wagen, niemand had hem zien of horen vallen, er reed geen verkeer op straat en de motregen leek nu echte regen te zijn geworden.

‘Ik moet naar huis, ik zal maar lopen, die racefiets is toch licht, die draag ik gewoon op mijn schouders of ik trek hem met zijn voorwiel in de lucht achter me aan.’

Zo gezegd, zo gedaan. Wat leek de weg nu lang, het leek alsof hij niet vooruitkwam. Doorzetten, hou vol. Wat zou zijn vader straks zeggen?

Met piepende remmen stopte een zwart-wit volkswagenbusje voor hem.

‘Mijn gunst, ook dat nog.. Skootoe! Wat nu? Ik ben erbij. Ze gaan me meenemen naar bureau, m'n vader overleeft dit niet’, dacht Emile. De zijdeur van het busje schoof open en een politieagent sprong eruit, hij kwam

[p. 49]

naar Emile toe, die met de fiets in zijn ene hand vasthoudend bidderend van de nattigheid en angst te wachten.

‘Ikke.......blub-blub.....brr....ghe-ghe.....’

‘Ik versta je niet, wat is er gebeurd’

‘Ik fietste en.....toen ben ik tegen een auto opgereden, hij staat daar verderop, hij had geen parkeerlichten. Nu ga ik naar huis.’

‘Oke we brengen je wel, zet die fiets maar in de wagen. Beambte, stuur wagen 17 naar de Coppenamestraat, er staat een wagen daar gevaarlijk geparkeerd. Er is een fietser tegenaan gebotst. Zo, stap in, vertel hoe je heet en wijs ons de weg naar jouw huis.’

Emile vertelde hoe hij heette en waar hij woonde.

Hij zou met een politiewagen thuiskomen. Wat een toestand. Ze zouden zich lam schrikken. Zijn fiets, wat zou vader zeggen? Een nieuwe fiets, kijk wat ervan over is!!

‘Zo jongeman, is het daar?.......’

‘Jawel beambte’.

‘Is dat niet jouw vader, die daar op het trottoir loopt?’

‘Jawel, hij kijkt naar me uit’. De politiewagen stopte naast vader.

‘Goedenavond mijnheer, bent U soms de vader van Emile?’

‘Jawel, jawel beambte. O Here, is er soms wat met hem gebeurd, zegt U mij!!!’

‘Nou, wat schaafwonden en een kapotte fiets, hij zit hier achter.’

‘Emile jongen, wat is er gebeurd.’

Emiles moeder en zusje kwamen naar buiten gerend.

‘Emile, Emile, wat heb je ons toch ongerust gemaakt,

[p. 50]

[p. 51]

we dachten aan het ergste’, zei z'n moeder.

‘Kom binnen jongen, hier, laat me die fiets voor je houden’ zei z'n vader.

‘Hé, hij zei niets over geld, schade of een nieuwe fiets die naar de bliksem was,’ dacht Emile, ‘hij zei niets over die kapotte bril en die gescheurde kleren, die kosten toch ook geld?

Emile groette de agenten, ze reden verder. Pa bracht de invalide geworden fiets naar het berghok. Moeder ondersteunde hem bij het naar binnen gaan en zusje droeg z'n gescheurde jackett en zijn kapotte bril.

Met jodium werden de wonden ontsmet, Emile trok nieuwe kleren aan en even later zat de hele familie gezellig bij elkaar, Emile dronk een kop warme thee met citroen en de anderen dronken soft of wijn.

‘He, zullen wij een potje troef call spelen,’ vroeg vader plotseling, ‘of wil je soms niet, Emile?’

‘Wie ik? Ik ben kartamang, ik ben altijd “aan”.’

‘Mooi zo, ik haal de kaarten. Mama schenk wat voor ons in en Jennifer haal wat lekkers.’

He, wat voelde Emile zich lekker, de pijn van de schaafwonden was gewoon verdwenen, hij voelde zich gelukkig, de T.V. was uit, de kranten lagen verfrommeld in een hoek en de ‘Boeket-reeks’ boekjes waren verdwenen.

Ai, kerstavond was toch goed afgelopen.

Merry Christmas!