Friktie tories

[p. 55]

Ik hou van maffen

Als er iets is waar ik elke dag verlangend naar uitzie, is dat wel mijn slaap.

Het begint vroeg 's morgens als ik mijn wekker zonder glas weer eens ruw het zwijgen heb opgelegd, ik smijt 't ergens. De eerste keer dat ik dat deed, basterde het glas in stukken. Sindsdien heb ik een wekker zonder glas.

Met het rinkelen van de wekker nog nagalmend in mijn hoofd, komen mijn hersencellen lichtelijk tot activiteit. Toch voel ik dan nog steeds de lust in mij opkomen me om te draaien, te vloeken tegen degene die de loonarbeid heeft uitgevonden, om dan verder te maffen.

Maar dan doemt er een spook in mijn gedachten op, het spook van ‘wie niet werkt, zal niet eten’, inderdaad, want met hongerige maag kan ik niet ‘pitten’, dus dan maar opstaan mezelf wat op de wangen slaan en waggelend naar de wasbak lopen.

Ach, engel der slaap, ik moet je dan voorlopig vaarwel zeggen, ik wil eten om te slapen, zodat ik moet gaan werken om te kunnen eten.

Als baby moet ik veel geslapen hebben, zoveel zelfs, dat mijn ouders dacht en dat ik een te lage stofwisseling had. Tijdens mijn kleuterperiode weet ik me nog vaag te herinneren dat ik op de scherpzandhoop die mijn vader onder een lekkere schaduwrijke boom had, mijn dutjes deed, midden tussen de gedroogde en vers gedeponeerde hoopjes ‘goud’ van onze honden.

Mijn moeder moest me steeds met Dettol ontsmetten als ik in de namiddag binnen kwam om te baden, met veel moeite wist zij dat ‘gouden’ geurtje uit mijn poriën te halen. Ik werd daarom zoveel mogelijk binnen gehouden, maar dat veroorzaakte slaaptoestanden onder de eettafel, naast het fornuis, in de voorraadkast en een

[p. 56]

keer zelfs op het toilet. Het duurde namelijk zolang voordat dat ‘ding’ naar buiten kwam, dat ik indommelde. Ik vond me zelf bijna in de pot terug.

Op school ontwikkelde ik het vermogen om met open ogen weg te zinken in dromenland. Vaak gebeurde het, dat plotseling iedereen om me heen begon te giechelen, een scherpe stem sneed door mijn onderbewustzijn, ik kreeg een duw van mijn buurman; ik moest verder lezen, natuurlijk was ik een paar bladzijden achter.

‘Strafwerk voor jou, stuk slaapkop, schrijf: “ik mag niet slapen tijdens de les” driehonderd maal over’!

Dat was thuis een marteling, bij regel vijf viel mijn mond open van het gapen, bij regel tien slipte mijn ballpoint uit mijn hand, bij regel twintig kreeg ik last van blackouts, bij regel dertig draaide alles voor mijn dichtvallende ogen, bij regel veertig viel mijn hoofd met een dreun op mijn bureau en werd alles zalig donker om mij heen.

De dag van diploma-uitreiking van de Middelbare School was ook zo een kiek. Ik was geslaagd, na onder andere tijdens het Nederlands mondeling weggezakt te zijn bij gedichtenanalyse en tijdens de boekbespreking van ‘Hou mij vast, Suriname’ of hoe heet dat boek ook nou weer?

We zaten zodoende in de gymzaal, wachtend om ons diploma in ontvangst te nemen. Eén of andere ‘ambtenaar van Onderwijs’ hield een speech, ik sliep in. Plotseling begonnen ze te lachen. Die ‘ambtenaar’ had tijdens zijn speech retorisch gevraagd: ‘En wat gaan onze geslaagden doen?’

Hij was even gestopt en net toen klonk luid galmend een keihard gesnurk door de zaal. Ze stootten mij wakker, ik keek slaperig rond, ik zag die ‘hoge Piet van het MINOV’ verstoord naar mij kijken. Ik stond op, denkende dat ik al aan de beurt was om mijn diploma te halen.

‘Go sdong, slaapkop. Joe'm waktie ete’ zei Daroe, mijn stone-matie, tegen me. Blunnie van de hoogste

[p. 57]

orde!

Ik ging niet zoals bijna al de geslaagden naar Nederland, ik had gehoord dat ze daar van 's morgens negen tot 's middags vier uur werkten. Nee, niet voor mij, mijn middagdutje gaat boven de ‘Wee-Wee’ de ‘Aa-Oo-Wee’, de Kaa-Vee-Pee’, de ‘Hoe-Ree’ en de ‘Oo-Wee en Vee’ en de ‘Dee- en Dee.’

Ik ging maar werken, tien jaren student spelen is voor elite zoontjes, vakidioten, professoren-werkverschaffers, eeuwige studenten en werkschuwen.

Ik vond een werk, natuurlijk werd ik onderbetaald, maar ik kon vrij slapen. Ik was op een kantoor dat in één of ander huis met steile trappen was gehuisvest.

Ik zat bij een grote kast en als de helft van het kantoor weer eens even van negen tot één ging schaften of tories praten, kon ik lekker slapen, zalig.

Vaak werd ik door de schoonmaaksters tegen half drie in de middag gewekt. Ze keken me vreemd aan, ik stond slaapdronken op, veegde al mijn dingen o'p m'n bureau in mijn lade en zei dan schaapachtend lachend als excuus: ‘Ik maakte overuren.’

Na een paar maanden werd ik overgeplaatst, ik kwam op een kantoor met alleen dikke vrouwen en mannen, ze aten en babbelden en schijnden elkaar de hele dag.

Wat een lawaai, ik vroeg toen overplaatsing aan, ik kon daar niet goed slapen.

Mijn volgende baas liet me hard werken, maar gaf me daarnaast gelukkig genoeg gelegenheid om te maffen. Hij noemde mij een ‘uitgeslapen’ type.

Mijn grootste hobby blijft slapen en steeds meer en meer ontwikkel ik de gewoonte om dat op de meest onverwachte momenten te doen. Ik slaap als het ene programma op de TV begint, je weet wel, dat programma dat wordt ingeleid door die man met z'n rubberen of elastieken mond. Ik snurk dan gewoon van genot. Als er familieleden op bezoek komen, die beginnen te zagen over ‘die zoon van de vriendin van Lena's schoonzusje die getrouwd is met........’, zeg ik ‘ja, ja’ en zak weg in mijn roes. Het liefste val ik in slaap achter het

[p. 58]

stuur van mijn wagen, man, dat is een ‘Java kiek’. Ik rijd lekker tachtig of honderd op Pad van Wanica op weg naar Zanderij, de wind suist zo slaapwekkend om de wagen, de motor zoemt zo hypnotiserend, dus je slipt weg in ‘sweet dreams’. Je ziet vette Magda van het werk voorbij zwaluwen, je ziet kroeba-Hilda met haar doorkijk-alles langs je wiegen en je.....schrikt wakker, een tuter, een tegenligger, jij op zijn helft, een rukje naar links en je rijdt weer goed. Het angstzweet breekt je even uit, maar na een aantal telefoonpalen voel je je weer loom worden en daar ga je weer, slippin' into darkness. Soms schrik je wakker, hé, wat ben je een stuk verder op de weg. De enige angst die je dan overvalt is:

‘Hemel, wie of wat heb ik in de afgelopen minuten doodgereden?’

Nee, het is te gek met mij, dat ontdekte ik laatst weer, ik was bij een rood stoplicht even ingedut. Een woest geclaxonneer deed mij ontwaken. Waarom maakten ze zo een herrie? Hé, het stoplicht......ik zag het net van oranje weer naar rood floepen. Woest kwam er een verkeersagent op zijn tweewielig gevaarte langsrijden.

‘Wat scheelt U, U houdt het hele verkeer op’.

‘Sorry beambte, mie hing djonko even, ik zal het nooit meer doen.’

Om hem dat te bewijzen trok ik gelijk op, dwars door rood. Nou jaa, de rest laat zich wel raden.

Ik heb nog maar één wens, ik wil wachter worden van een overheidsministerie, het liefst van het ministerie van Friktie Aversie. Man 'o man, wat zal ik dan zalig kunnen slapen. Plus maak ik overuren de volgende ochtend. Nee, ik hou echt....van.....aaahwoeaah gaap.................