Avonturen in Nickerie

[p. 73]

Hoofdstuk 16
Eind goed al goed

De volgende morgen herinnert mama zich dat de inspekteur gevraagd had dat papa langs moest komen. ‘Dat zal ik straks wel doen’, zegt papa. ‘Vandaag is onze laatste dag. We zullen enkele polders bezoeken, daarna gaan we naar oom John om te eten. Vanmiddag gaan we enkele rijstbedrijven langs. Vanavond hebben ze kermis hier ...’ Papa kan zijn zin niet afmaken. De kinderen zijn opgesprongen en hangen om papa's nek. ‘Mogen we ernaar toe?’ joelen ze.

Papa lacht. ‘Jullie laten mij niet uitpraten. Natuurlijk zullen we ernaar toe gaan. Maar het mag niet te laat worden, want morgenochtend zullen we vroeg naar Paramaribo vertrekken.’

‘Misschien willen de anderen ook mee’, zegt mama.

‘Dat hebben we gisteravond al besproken. Ze zijn ook van de partij.’

‘Dat zal me een dolle avond worden!’ zegt Nita tegen Anand.

Na het ontbijt rijden ze naar het politiebureau. Daar vertelt een glunderende inspekteur dat Michel bekend heeft en dat het geld al terecht is. De kinderen voeren ter plekke een wilde dans uit, terwijl papa en mama zeer blij kijken.

‘Maar waar had hij het geld verborgen?’ vraagt papa.

‘In zijn klerenkast. Die heeft een dubbele bodem.’

‘Hoe wist hij dat meneer Singh zoveel geld had?’ wil

[p. 74]

mama weten.

‘Hij zag meneer Singh die ochtend op de bank het geld tellen en volgde hem naar zijn kantoor. Toen meneer Theo met Nita in het water viel en iedereen bij het kanaal was, zag hij zijn kans schoon en verschool zich in het magazijn. Daar wachtte hij zijn kans af.’

‘Is al het geld terecht?’ vraagt mama.

‘Ja’, knikt de inspekteur. ‘Eergisteren zou hij het geld voor het eerst gebruiken. Hij was van plan naar Guyana te vluchten. Maar dankzij uw kinderen is het hem niet gelukt.’

‘Ja’, knikt papa. ‘Daarom krijgen ze beide een cadeau ...’ Hij wacht even. De kinderen wachten ademloos. Papa glimlacht en kijkt naar mama. ‘Een mountainbike.’ Gillend van vreugde omarmen de twee kinderen papa. Daarna wordt ook mama bijna door de twee kinderen platgedrukt.

Lachend brengt de inspekteur het geld. Papa telt het na. Hij moet een verklaring tekenen dat hij het geld terug heeft. Daarna rijdt hij direkt naar de bank om het geld te storten.

Heel tevreden rijdt papa naar de polders. Daar mogen ze bacoven eten tot ze niet meer kunnen. Weer elders krijgen ze kokoswater en verschillende soorten fruit aangeboden.

Later rijden ze naar oom John voor hun middagmaal. Natuurlijk wordt het goede nieuws het eerst verteld. Oom John is ook thuisgekomen, omdat hij zijn zus voor een lange tijd niet zal zien, zoals hij lachend zegt.

Tante Sita heeft een waar feestmaal bereid.

[p. 75]

‘Vandaag geen roti’, zegt ze, ‘wel pom, pastei, nasi en ook bami. Voor een ieder wat wils.’ Dat is me smullen.

‘Hebben jullie elke dag zulke uitgebreide maaltijden?’ vraagt Nita aan haar nicht.

‘Daarom zijn Arti en Bennie zo dik’, lacht Anand. Tante, die de vraag van Arti heeft gehoord, lacht.

‘Nee hoor’, antwoordt ze, ‘ter ere van jullie heb ik zulke uitgebreide maaltijden!’

Ze blijven nog lang napraten en pas tegen vier uur stappen ze op.

‘Theo’, vraagt mama, ‘rij je nog langs de Zeedijk? Daar zijn de kinderen nog nooit geweest.’ Papa doet het maar hij gaat niet te ver want de weg is heel slecht.

Moe komen ze in het hotel aan. Papa belt zijn moeder, oma Dikke, op en vertelt haar het goede nieuws. Oma is blij dat het geld terecht is en dat ze op de afgesproken dag zullen terugkeren.

‘Ze zegt dat ze jullie mist’, zegt papa tegen Nita en Anand. ‘Het is saai thuis zonder jullie.’

‘Maar als we thuis zijn, moppert ze de hele dag op ons’, zegt Anand. ‘We mogen niet schreeuwen, niet rennen, de t.v. mag niet te luid aan, en nu we er niet zijn, zegt ze dat ze ons mist.’

‘Zo is het meestal’, zegt mama. ‘Als je iemand een tijdje niet hebt gezien, dan pas besef je hoeveel je van die persoon houdt en hoe je die persoon mist.’

‘Wat een wijsheid’, plaagt papa haar. Mama gooit een kussentje dat hij handig ontwijkt, naar hem.

Het is spoedig tijd om naar de kermis te gaan.

[p. 76]

Uitgelaten lopen ze van de ene tent naar de andere. Soms hebben ze geluk in een van de speeltenten iets te winnen, maar vaak is dat niet het geval.

De kinderen willen in een vreeswiel. Opgewonden nemen de meisjes naast elkaar plaats terwijl de jongens daarna een plaats in de volgende bak bemachtigen. De kreten zijn niet van de lucht als ze helemaal boven zijn en het wiel de omgekeerde richting in wordt gedraaid. Lachend kijken de volwassenen toe. Daarna gaan ze naar de draaimolen. De jongens willen eerst niet maar als de meisjes blijven aandringen doen ze het toch maar. Ze hebben zoveel pret dat ze veel bekijks hebben. Er volgen ook andere jongens van hun leeftijd. Het wordt een gezellige troep. De ouders gaan wat drinken terwijl het clubje van vier de tent van het marmotje bezoeken.

‘Weet je wat’, zegt oom John als ze terugkeren. ‘Jullie mogen zelf een beetje rondlopen en enkele attrakties bezoeken. Wij blijven hier zitten. Maar Bennie, jij als oudste moet ervoor zorgen dat de meisjes niet verdwalen.’ Vrolijk rennen ze weg

Na een uur komen ze terug. Papa barst in lachen uit als hij Anand ziet met een grote wastobbe.

‘Net wat ik nodig heb’, roept mama uit als ze Anand ziet.

Daarna is het tijd om op te stappen. Na een paar stevige brasa's nemen ze afscheid van elkaar. De twee kinderen kruipen gauw in bed als ze terug zijn in het hotel. Mama pakt samen met papa de spullen in en dan gaan zij ook slapen.

De volgende morgen heel vroeg worden ze ge-

[p. 77]

wekt. Papa wil zo snel mogelijk vertrekken omdat er van alles bij het veer kan gebeuren. Vooral omdat het vakantie is, is het altijd zo druk.

Na het ontbijt, als ze plaatsnemen in de auto en papa langzaam optrekt, zegt hij: ‘Dat was me een weekje, hè vrouwtje?’ Voordat mama kan antwoorden, gillen Anand en Nita: ‘Zeg dat wel!’