Gedichten

[p. 171]

Aan de Zee

Zee, wanneer uw wijde boezem

Zwoegt en zwelt;

Wen uw woeste baren steigren,

Met geweld

De oevers beuken, die u knellen,

Woelt dan in

't Diepst van uw nare kolken

Haat of min?

Wen de rozige uchtendvlammen

Streelend zacht,

Of de purpere avondluister

In zijn pracht

Uw stille waatren kussen,

Glimmend groen:

Trilt dan tot uw verste boorden

Niet hun zoen?

Ducht ge sombere onweerswolken?

Schrikt ge, wen

[p. 172]

 

Zwaar als lood, uw baren stuiten

 

In hun ren,

 

Onbeweeglijk 't woeden tartend

 

Van d'orkaan?

 

IJst ge dan, van angst en gruwel

 

Aangedaan?

 

 

 

Mint ge 't lieflijk stargeflonker?

 

Is die glans

 

Zilverhel, die 's nacht u kroont, een

 

Vreugdekrans?

 

Of, hebt gij, van 't menschlijk harte, -

 

Steeds misleid, -

 

Niets, niets dan de onmeetbre diepte en

 

Rustloosheid?