De gestolen vlag

7. Een gast in de berghut

Ramin is het eerst klaar met eten. Hij gaat Lito afhalen. Onderweg ontmoet hij Frank. Die heeft ook heel snel gegeten. Samen gaan ze naar het huis van Lito. Het duurt een paar minuten voordat Lito uit zijn huis komt. De gulp van zijn broek staat open want hij heeft veel rijst met tomatensardien gegeten. Lito is een echte ‘ankanswari’. Met vrolijk gelach begint de reis naar de berghut.

Frank heeft drie boegroe's. Hij geeft de twee anderen elk een knikker en zij spelen waka-tjopoe. Zo voelt de weg naar de berghut veel korter.

[p. 40]

De zon schijnt fel en het lijkt wel alsof het asfalt van de straat rookt. Ramin doet zijn hemd uit en bindt het als een riem om zijn middel.

Als ze voor de prikkeldraad staan, roept Lito: ‘Stree-long, wie er het eerst is.’

De jongens zijn vrolijk. Terwijl zij onder de prikkeldraad door kruipen maken ze allerlei geluiden. Foetoe- toew, Foetoe- toew. Ze rennen door het gras. Ie - a - ie - Ie -a - ie. Ze springen over de maka-klaroen. Woed- plenge - Iengeleng. Woed - plenge- lengeleng.

Ze voelen zich vrij als vogels in de lucht. Oe - wie - oe - hoe roept Ramin weer.

‘Ie - a - ie’, antwoordt Frank. ‘Graw - wa -waw’, gilt Lito. Er waait een strelende wind in het weiland.

Oh die Ramin, die is het snelst. Hij laat Lito en Frank enkele meters achter

[p. 41]

zich. Daar is de berghut. Wa-a-a-a-a-t? Ramin blijft staan. Dat kan toch niet? De vlag. Waar is de vlag? Hij kijkt verschrikt om naar Frank en Lito. De vlag is weg!

‘Mi Gado’, roept Lito. Wat zal de meester zeggen. Iemand heeft de vlag gestolen, stottert Frank. Hij doet nog een paar stappen in de richting van de berghut. Wie kan dat zijn?

Lito is bang. Een nieuwe vlag zal wel heel veel geld kosten en zijn vader is arm. Frank schreeuwt: ‘Kom we gaan naar binnen.’ Hij steekt zijn wijsvinger vooruit en zijn duim omhoog. Zo lijkt zijn hand op een pistool. Hij roept: ‘Hands up!’ en loopt naar de ingang van de berghut.

‘Zo heren kom maar door,’ klinkt een luide stem. De jongens blijven geschrokken staan.

[p. 42]

‘Meester!’ schreeuwen ze uit alle drie de monden. Ja hoor, het is de meester die daar rustig in de ingang van de berghut staat. Ramin voelt zijn hart bonzen. De meester zal wel erg boos zijn. Hoe heeft hij de weg naar de berghut gevonden? ‘Komen jullie maar naar binnen’ zegt de meester nu.

[p. 43]

‘Meester, we hebben het alleen maar geleend,’ stottert Lito met een piepstemmetje.

‘Lenen zonder vragen, dat is stelen jongens’, antwoordt de meester streng.

Frank komt bevend een stapje dichterbij. Voetje voor voetje volgt ook Lito. Meester wacht rustig totdat de drie jongens in de ingang van de berghut staan. Dan zegt hij: ‘Jongens, wat erg. Ik kom naar mijn vlag kijken en weet je wat ik zie? Jullie hebben de vlag helemaal verkeerd opgehangen. Alvast hing hij ondersteboven. Onthoudt goed: de sterpunt moet naar boven wijzen. Wat ik ook heel erg vind, jullie hebben de vlag veel te laag gehangen waardoor de onderkant helemaal vies is geworden in het zand. Nu is onze mooie vlag smerig. En die knopen, afschuwelijk! Wie zo oneerbiedig met onze vlag omspringt moet gestraft worden.’

[p. 44]

Lito zegt op bange toon: ‘Sorry meester. Duizend keer sorry.’

‘Komen jullie maar naar binnen. Ik ben boos maar vind het wel gezellig hier’, antwoord de meester.

‘Ik zal jullie even wijzen hoe het precies moet met de vlag, dan kunnen jullie de volgende week voor straf bij de vlaggenparade helpen.

Frank, Ramin en Lito kijken elkaar aan, Is de meester dan toch niet boos? ‘Ja jongens, ik ben wel woedend. Jullie weten toch dat je niet mag stelen? En zeker niet de vlag van je eigen land.’

‘Meneer, we wilden de vlag niet stelen. Wij hebben hem alleen maar geleend.’

‘Zonder te vragen?’

De jongens schamen zich. Meester heeft gelijk. Ramin stottert: ‘We zullen het nooit meer doen, meester.’ Nu lacht de meester weer.

[p. 45]

‘Kom zullen we gaan zitten op die grappige stoelen? Wat hebben jullie een leuk huisje. Toen ik nog jong was hield ik er ook van om een eigen huisje te bouwen. We hadden thuis een oude pakkist staan. Daar hingen mijn zusje en ik een gescheurde deken voor. Wij wilden er ook in slapen, maar dat mocht niet. Toch kreeg ik altijd het gevoel dat het een echt huis was. Jullie hut is veel toffer. Toch moet ik boos zijn op jullie, want stelen is stelen. Zeker weten.’

De meester zit rustig op de houten kist en de jongens zitten op de stenen.

‘Ik heb jullie berghut niet gemakkelijk gevonden’ Gelukkig dat de vlag mijn wegwijzer was. Kom, ik zal jullie wijzen hoe je in werkelijkheid de vlag moet vastbinden’

De meester haalt een stuk touw uit zijn zak. Langzaam doet hij voor, hoe de jongens de knop voor de vlag moeten maken.

[p. 46]

Iedereen krijgt een b eurt om het zelf te proberen. Daarna leren zij de vlag te vouwen. Ook het gereed maken van de vlag om het omhoog te hijsen.

Plotseling zegt de meester: ‘Ik heb ook nog een echte straf voor jullie diefstal. Morgen moeten jullie nablijven. Dan zullen wij in de hete zon samen de vlag hijsen en weer strijken. Aan de echte vlaggenstok.’

De jongens glunderen van plezier. Dat is een heerlijke straf! Ze vinden de nieuwe meester beslist een aardige man.

‘Beloof me dat je zoiets nooit meer doet. Je mag nooit iets meenemen dat van een ander is. Zeker hadden jullie het eerst moeten vragen. Ik had dan gewoon nee gezegd.’

De jongens knikken. Wat een geluk dat het nog zo goed is afgelopen.

De volgende dag staan Ramin, Lito, Frank en de meester om half twee in

[p. 47]

de middag in de hete zon rondom de vlaggenstok.

Lito is het eerst aan de beurt. Ramin houdt de vlag op zijn handen met de lussen naar boven.

Lito bindt het touw van de vlaggenstok met platte knopen aan de twee lussen. Hij is in een paar seconden klaar. Nu heel langzaam de vlag omhoogtrekken.

De meester zingt zachtjes het volkslied: God zij met ons Suriname...

Zodra de vlag in top is begint die vrolijk in de wind te wapperen. De jongens kijken ernaar.

[p. 48]

‘Wat is onze vlag mooi’, zegt de meester.

Veel te mooi voor een oude berghut, denkt Frank.

Nu krijgt Ramin de beurt om de vlag te strijken. Dat kan hij makkelijk. Eerst de mastworp los maken. Rustig schuift hij

[p. 49]

daarna het touw omlaag in zijn handen.

Als Frank aan de beurt is om de vlag nog eens te hijsen, gaat het knopen niet zo snel. Zijn vingers zweten en hij moet de platte knopen wel twee keer overdoen.

Gelukkig zegt de meester daarna: ‘Jongens ik ben tevreden. Gaan jullie nu maar gauw naar huis.’

Dat laten de drie vrienden zich geen twee keer zeggen. Ze hebben honger en dorst gekregen van het hijsen en strijken van de vlag in de hete zon.

Tegelijkertijd zijn ze blij en ook heel trots. Maandag mogen zij de Surinaamse vlag op het schoolerf hijsen. Dat is tof!

===